استاد ناصر فرهنگ فر در چهارم آبان سال ۱۳۲۶ در شهر کهن و تاریخی ری دیده به جهان گشود. استعداد و نبوغ هنری در وجود او موج می زد از سن هفت سالگی تمبک می نواخت و چون تنبک نداشت از کوزه های سفالی که مادرش روی آن پوست می کشید ، استفاده می کرد .
اویل ، پدرش مخالف تنبک نوازی وی بود و معتقد بود که باید خوشنویسی را ادامه بدهد ولی در آینده ناصر فرهنگ فر هم موسیقی و هم خوشنویسی را دنبال نمود و پیشرفت شگرفی داشت پدرش وقتی استعداد و درخشش او را در زمینه ی موسیقی مشاهده کرد وی را مورد تشویق و ترغیب قرار داد.
پدرش حسینعلی در شهربانی آن زمان مشغول به خدمت بود و برای دل خود تار ، نیکو مینواخت . عمویش حسن ( ملقب به خوشرو ) که از نوازندگان برجسته بود و تنبک را به شیوه رو حوضی ، استادانه می نواخت و همچنین صدایی گرم داشت که معمولا اشعار ضربی را به همراهی تمبک می خواند .
جد مادریش میرزا مهدی خوشنویس از خوشنویسان مشهور دوره قاجار بود که از او چند قرآن به خط نسخ به جا مانده است.
استاد ناصر فرهنگ فر تمبک را از محمد ترکمان که از خویشان و شاگردان خوب مرحوم امیر ناصر افتتاح بود فراگرفت و پیشرفت چشمگیری نمود . در سال های بعد در یک مهمانی افتخار آشنایی با استاد تهرانی را داشت و اتفاقا به تنبک نوازی پرداخت که در آخر استاد حسین تهرانی به صاحب خانه فرمودند :( این پسر آینده ی درخشانی دارد ) از همین جا افتخار شاگردی استاد حسین تهرانی برایش فراهم شد و چند جلسه از محضر استاد استفاده نمودند .
استاد حسین تهرانی معتقد بود که فرهنگ فر تنبک را خوب می نوازد پس به وی گفت : ( بهتر است برای فراگیری نت نزد محمد اسماعیلی بروی ) سپس فرهنگ فر جهت فرا گرفتن کتاب استاد تهرانی که در آن زمان جزوه دست نویسی بود نزد محمد اسماعیلی رفت .
از سال ۱۳۴۲ به توصیه پدرش به انجمن خوشنویسان رفت و نزد استادان سید حسن میرخانی، سید حسین میرخانی، علی اکبر کاوه و غلام حسین امیرخانی به شاگردی پرداخت و تا پایان عمر برای دل خود به خوشنویسی پرداخت.
از سال ۱۳۹۴ به مرکز حفظ و اشاعه موسیقی رفت و پس از امتحان به عنوان نوازنده و مدرس مشغول به کار شد.
از استادان عبداله دوامی، نور علی برومند، دکتر داریوش صفوت، یوسف فروتن، سعید هرمزی و اصغر بهاری در مورد موسیقی و تصانیف قدیم کسب فیض و گاهی اوقات با این استادان به همنوازی می پرداخت.
از سال ۱۳۵۰ در برنامه ی تلویزیونی هفت شهر عشق و از سال ۱۳۵۱ هر سال در جشن هنر شیراز با دوستان و یارانش به هنرنمایی می پرداخت.
سال ۱۳۵۲ همراه گروه مرکز حفظ و اشاعه به بلژیک رفتند و با گروه باله موریس بژار همکاری نمودند که همین برنامه در همان سال در تخت جمشید به نام باله گلستان اجرا شد.
وی از سال ۱۳۵۴ با گروه شیدا به سرپرستی یار دیرین خود محمدرضا لطفی همکاری نمود و برنامه های متعددی در تلویزیون و رادیو مثل گلهای تازه و گلچین هفته اجرا نمودند.
در سال ۱۳۵۴ به دعوت رابرت ویلسون کارگردان شهیر آمریکایی به نیویورک رفت و در تیاتر وی به ضرب نوازی زورخانه، ضربی خوانی و آواز پرداخت.
در سال ۱۳۵۶ با تاسیس گروه عارف با این گروه به همکاری پرداخت و تا سال ۱۳۶۳ با تعطیل شدن کانون چاووش کارهای زیبا و جاودانی به سرپرستی دوستان خود حسین علیزاده و پرویز مشکاتیان ارایه کردند.
وی علاوه بر آشنایی به سبک و شیوه های مختلف پیش از سن سی سالگی سبکی متمایز و نو در تمبک بنیان نهاد.
صدای تمبک، تکنیک و انگشت گذاری، خلاقیت و بداهه نوازی، تسلط بر ردیف، آواز، ضربی خوانی و ریتم لنگ و آشنایی به اوزان شعری او را متمایز و ممتاز کرده بود.
متاسفانه استاد ناصر فرهنگ فر در ۲۳ امرداد ۱۳۷۶ در ۵۰ سالگی چشم از جهان فروبست.
این نوشته زیرنظر آرش فرهنگ فر فرزند زنده یاد ناصر فرهنگ فر تهیه و تقدیم شد.