علی حاتمی در ۲۴ امرداد سال ۱۳۲۳ در خیابان شاهپور تهران متولد شد. مادر وی خانه‌دار بود و پدرش سمت صفحه‌آرا در یک چاپخانه را داشت و دومین فرزند ذکور خانواده بود.
شوق نمایشنامه‌نویسی پای او را به تماشاخانه‌های لاله‌زار باز ‌کرد و در آن جا مسحور بازی هنرمندانه جعفر توکل ‌شد و آروز می‌کرد روزی برسد که توکل در نمایشی به کارگردانی خود او بازی کند.
از همان ایام، حاتمی تصمیم می‌گیرد روی مایه‌هایی از داستان‌های ملی و ایرانی کار کند. موقعی که در کلاس نهم تحصیل می‌کرد برای آموختن اصول اولیه نمایشنامه‌نویسی به هنرستان هنرپیشگی تهران می‌‌رفت؛ پس از آن به هنرستان آزاد هنرهای دراماتیک رفت.
سختگیری مهدی نامور رییس هنرستان نسبت به نمایشنامه‌هایی که هنرجویان نوآموز می‌نوشتند تا در سالن هنرستان اجرا شود، حاتمی را بر آن می‌دارد که در فراگیری فنون و شگردهای نمایشنامه نویسی، به ویژه گفت و گو پردازی حساسیت و کوشایی از خود نشان دهد.
حاتمی نخستین نمایشنامه‌اش را با عنوان دیب (دیو) نوشت و در اردیبهشت ماه ۱۳۴۴ با حضور کودکان در تالار نمایش هنرهای دراماتیک به مدت سه شب اجرا کرد.
در سال ۱۳۵۴ نمایشنامه مدرنی با عنوان آدم و حوا یا برج زهر مار را می‌نویسد که تحولی در کار او محسوب می‌شود و همین نمایش موجب آشنایی او با مسئولان تلویزیون می‌گردد که در آن ایام در کار جذب افراد مستعد بودند.
نخستین فیلمنامه کاملی که ارایه می‌کند شب جمعه (۱۳۴۶) نام دارد که به صورت یک فیلم کوتاه درمی‌آید.
سال ۱۳۴۸ کیمیایی و مهرجویی و تقوایی فیلم‌های قیصر، گاو و آرامش را می‌سازند و حاتمی در تدارک ساختن حسن‌کچل است. هدف مشترک این فیلمسازان دوری جستن از بازار فیلم‌فارسی بود.
علی حاتمی به صورت جدی وارد فعالیت‌های سینمایی شد و در ۱۵ اذر سال ۱۳۷۵ هنگام ساخت فیلم جهان پهلوان تختی به علت بیماری دارفانی را وداع گفت.
آثار علی حاتمی:
حسن کچل (۱۳۴۸)، طوقی (۱۳۴۹ )، باباشمل (۱۳۵۰)، قلندر (۱۳۵۱)، خواستگار (۱۳۵۲)، ستارخان (۱۳۵۳)، مجموعه تلویزیونی مثنوی مولوی (۱۳۵۴)، سلطان صاحبقران (۱۳۵۵)، سوته‌دلان (۱۳۵۶)، هزاردستان (۱۳۵۸)، حاجی واشنگتن (۱۳۶۱)، کمال‌الملک (۱۳۶۳)، مادر (۱۳۶۸)، دلشدگان (۱۳۷۱) و جهان‌پهلوان تختی (۱۳۷۵) که پس از مرگ حاتمی به کارگردانی بهروز افخمی ادامه یافت