تقی مدرسی‌روحانی

(زاده ۱۸ مهر ۱۳۱۱ تهران -- درگذشته ۲ اردیبهشت ۱۳۷۶ آمریکا) نویسنده، رمان‌نویس و روانپزشک

او همزبان با ورود به دانشکده پزشکی، برای کمک به مخارج تحصیلاتش در بانک ملی نیز کار می‌کرد. 
در سال ۱۳۲۵ مجموعه داستان دائم‌الخمر را منتشر کرد و در سال ۱۳۳۳ رمان "یکلیا و تنهایی او" را نوشت و با کمک ابوالحسن نجفی  آن را انتشار داد. این رمان در سال ۱۳۳۵ از سوی مجله سخن به‌عنوان کتاب برگزیده سال انتخاب شد. کتابی که با نگاه و استناد به شخصیت و داستان‌های عهد عتیق نوشته شد و او در آن ارجاعات فراوانی به‌ کتاب مقدس داده بود. این رمان در واقع واگویه سرخوردگی‌های شخصی و سیاسی پس از وقایع ۲۸ امرداد است که او در گفتگویی با علی دهباشی چنین عنوان کرد که فکر نوشتن یکلیا بعد از امرداد ۱۳۳۲ به سرم افتاد. زبان توصیفی، محکم و زیبا و نیز روایتی منظم و منسجم رمان، باعث شهرتش شد. این رمان یکی از نخستین تجربه‌ها در استفاده از اسطوره‌های غیربومی در زیرساخت روایی یک اثر داستانی ایرانی است. وی در سال ۱۳۳۷ با همکاری ابوالحسن نجفی، عبدالحسین آل‌رسول، محمود کیانوش، بهرام صادقی و سیروس پرهام، مجله صدف را منتشر کردند. او به‌ منظور مطالعه مراسم زار برای استفاده در پایان‌نامه دکتری، به‌جنوب ایران سفر کرد و با تکمیل این مطالعات در سال ۱۳۳۸، تحصیلاتش را در رشته پزشکی به پایان رساند.
در سال ۱۳۳۸ به آمریکا رفت و دو سال بعد به‌عنوان رزیدنتی در رشته روان‌پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه دوک شهر دورهام کارولینای شمالی دست یافت. در سال ۱۳۴۱ داستان کوتاهش با نام "یک شب بارانی" را منتشر کرد. و در سال ۱۳۴۳ نیز در رشته روان‌پزشکی نوزادان و کودکان با درجه ممتاز از دانشگاه مک‌گیل مونترال کانادا فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۹۶۷ به استخدام دانشکده روانپزشکی دانشگاه مریلند در آمد و در همین دانشگاه بود که در سال ۱۹۸۲ مرکز تحقیقات نوزادان را بنیاد نهاد.

کتاب‌شناسی:
دائم‌الخمر (۱۳۲۵)
یکلیا و تنهایی او (۱۳۳۴)
شریفجان، شریفجان (۱۳۴۴)
کتاب آدم‌های غایب (۱۳۶۵)
آداب زیارت (۱۳۶۸)
عَذرای خلوت‌نشین (۱۳۷۷)