سیاوش کَسرائی (۵ اسفند ۱۳۰۵ هشت‌بهشت اصفهان - ۱۹ بهمن ۱۳۷۴ وین) شاعر ، نقاش و از اعضای کانون نویسندگان ایران و از فعالان سیاسی چپگرای تاریخ معاصر ایران بود.
کسرائی دانش‌آموخته دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران و از بنیانگذاران انجمن ادبی شمع سوخته بود. او سالیان دراز در حزب تودهٔ ایران فعالیت داشت.
او سُراینده منظومهٔ «آرش کمانگیر»، نخستین منظومه حماسی نیمایی است. وی یکی از شاگردان نیما یوشیج بود که به سبک شعر او وفادار ماند. از جمله مجموعه شعرهای به‌جای مانده از سیاوش کسرائی، می‌توان به مجموعه شعر آوا، مهره سرخ، در هوای مرغ آمین، هدیه برای خاک، تراشه‌های تبر، خانگی، با دماوند خاموش و خون سیاوش اشاره کرد.
روابط اجتماعی گسترده ، مصاحبت و همیاری از خصوصیات زندگی کسرائی است. در بین چهره‌ های ادبی، هوشنگ ابتهاج، احمد رضا احمدی، محمود اعتماد زاده (م. ا. به آذین) ، ایرج افشار، فروغ فرخزاد ، مرتضی کیوان، شاهرخ مسکوب، فریدون مشیری، نادر نادرپور، نیما یوشیج، و ابراهیم یونسی از نزدیکان او بودند.
از اوائل دهه ۱۳۴۰ تا اوائل دهه ۱۳۶۰، تقریبا هر روز، در دفتر و در منزل او محیطی باز برای دورهم ‌آیی فراهم بود‌.
کسرائی در زمستان سال ۱۳۶۱ به همراه خانواده‌اش از طریق زاهدان از ایران خارج شد. ابتدا در کابل و سپس در مسکو و پس از فروپاشی شوروی به وین مهاجرت کرد.
وی پس از خروج از ایران و در طول اقامتش در افغانستان ، در رادیو زحمتکشان که از شهر کابل پخش می‌شد، مشغول به فعالیت شد.
او از «نسل چهارم» و از آخرین نسل مهاجران ایرانی به اتحاد جماهیر شوروی بود که از سال ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۵ در شوروی زندگی کرد اما از زندگی در شوروی رنج میکشید که تجربه درونی و رنج روحی خود را در سروده «دلم هوای آفتاب می‌کند» را وصف کرده است.
کسرایی در سن ۶۹ سالگی پس از عمل جراحی قلب و ابتلاء به ذات‌الریه در وین ، پایتخت اتریش درگذشت و در «بخش هنرمندان» گورستان مرکزی شهر به خاک سپرده شد.