محبت و مناسبت در سلوک عرفانی و تحلیل رابطه آنها
نویسنده : روح‌الله عابدی
استاد راهنما : افضلی
مقطع : کارشناسی ارشد
استاد مشاور : جوان اراسته
دانشگاه : ادیان و مذاهب
تاریخ دفاع : 1397
محبت در عرفان اسلامی از موضوعات اساسی و بنیادینی است که به عنوان مهم‌ترین رکن عرفان عملی قلمداد می‌گردد. چون اساس آفرینش و هدف خلقت عالم و آدم جز عشق و محبت خداوند به ذات خویش و به تبع آن نمودار شدن اسماء و صفاتش که نمایندگان آن محبت ذاتی در عالم امکان هستند، چیز دیگری نبود و به سبب این‌که همه محبت‌ها از محبت آن محبوب ازلی نشأت می‌گیرد که خود هم محب است هم محبوب. در مکتب عرفا، محبت خداوند مقصد نهایی سلوک عرفانی و تکامل‌بخش قوای نظری در درک حقایق هستی است و راه دستیابی به این محبت و عشق الهی را معرفت قلبی و مناسبت می‌دانند. منظور از مناسبت، سنخیت یافتن عبد با خدای متعال در صفات او می‌باشد و این محبت نتیجه مناسبت و سنخیت بین محب و محبوب است.
نظر شما