نژادپرستی در امریکا مسئله جدیدی نیست و به جرأت می‌توان گفت از همان روزی که کریستف کلمب پا بر خاک قاره امریکا گذاشت و با بومیان سرخپوست آن مواجه شد و با هدایایی کم‌ارزش، صاحب هدیه‌های ارزشمند این بومیان شد؛ نژادپرستی در این سرزمین ریشه دواند. اما اکنون کتابی با نام «بازی عوض می‌شود» منتشر شده است که دیگر بار مسئله نژادپرستی را با قوتی بیشتر از قبل مطرح می‌کند. در این کتاب اظهاراتی از «هری رید» رهبر دموکرات‌های سنا نقل شده است که در آن وی تیغ انتقادات نژادپرستانه‌اش را به سمت باراک اوباما اولین رئیس‌جمهور سیاهپوست این کشور نشانه رفته است. او در این کتاب به خاطرات خود در دوران مبارزات انتخاباتی سال 2008 امریکا پرداخته و اوباما را فردی سیاهپوست با پوست روشن توصیف کرده که لهجه سیاهپوستان را ندارد اما اگر بخواهد می‌تواند داشته باشد.
هر چند «هری رید» بعد از بالا گرفتن اعتراضات مخالفان نژادپرستی و درخواست جمهوریخواهان برای استعفای وی به طور رسمی از اوباما و جامعه سیاهپوستان امریکا عذرخواهی کرد اما اکنون بسیاری این شائبه را مطرح کرده‌اند که هری رید علی‌رغم فعالیت‌های ضدنژادپرستی که تاکنون داشته در واقع تمایلات نژادپرستانه دارد. برخی هم معتقدند «رید» نتوانسته رأی‌دهندگان سیاهپوست را درک کند. این‌که آیا «هری رید» نژادپرست است یا نه، مسئله‌ای است که شاید شخصی به نظر برسد، اما آنچه در این میان اهمیت دارد این است که در حالی که بعد از انتخابات ریاست جمهوری امریکا در سال 2008 گمان می‌رفت و یا حداقل این گونه وانمود می‌شد که نژادپرستی از امریکا رخت بربسته است و تلاش‌های مارتین لوترکینگ جواب داده است، اکنون شاهد بروز دوباره بحث‌های نژادپرستی در امریکا هستیم و جالب این است که این بار این مبحث را لیبرال دموکرات‌ها آغاز کرده‌اند که همواره در تلاش بوده‌اند از مسئله نژادپرستی به عنوان یک عامل برتری اخلاقی خود نسبت به جمهوریخواهان استفاده کنند. به نظر می‌رسد نقاب لیبرال‌ها فرو افتاده است.
سخنان هری رید حاکی از تمایلات مشخص نژادپرستانه او و همکارانش است. به زعم بسیاری از تحلیلگران امریکایی آنچه هری رید بیان داشته نشان می‌دهد لیبرال‌ها «اقلیت‌ها» را «مستقل» نمی‌دانند و آنها را بخشی از قربانیان یک گروه فاقد نام و نشان می‌پندارند.
جو بایدن و هری رید هر دو تصویر روشنی را به ما ارائه می‌دهند که لیبرال‌ها چگونه به سیاهپوستان امریکا می‌نگرند. به عقیده آنها سیاهپوستان نمی‌درخشند، تمیز نیستند و پوستی بشدت کدر دارند. البته آنها همواره در طول یک سال گذشته تلاش کرده‌اند هر بار از افکار خود درباره سیاهپوستان سخن گویند، در آن اوباما و چند نفر دیگر را متمایز از دیگران بدانند. آنها در واقع با این کار به استثنا در نژادپرستی دست می‌زنند. اصولاً لیبرال‌ها منکر وجود چنین افکاری در ذهن خود هستند اما آنچه رفتارشان بیان می‌کند، خلاف این را نشان می‌دهد. برخی از تحلیلگران امریکایی بویژه آنها که به جناح راست متمایل هستند، معتقدند، محافظه‌کاران که همان طیف جمهوریخواهان را تشکیل می‌دهند، اندیشه‌های نژادپرستانه ندارند. آنها برای اثبات مدعای خود به ماجرای «ترنت لوت» در سال 2002 استناد می‌کنند که او نیز همانند «هری رید» در اظهاراتی نژادپرستانه بیان داشت.
در آن واقعه که اتفاقاً طی آن «هری رید» خواهان استعفای «ترنت لوت» شده بود، اغلب جمهوریخواهان از جمله جورج بوش که در آن زمان رئیس‌جمهور بود، حاضر به حمایت از «لوت» نشدند. البته این را هم نباید از نظر دور داشت که طیف جمهوریخواهان در شرایط حاضر با یادآوری تاریخ تلاش می‌کنند موقعیت خود را برای انتخابات آتی سنا که پائیز سال آینده برگزار خواهد شد، مستحکم سازند. بویژه که از هم اکنون گفته می‌شود «هری رید» در انتخابات آتی نخواهد توانست رأی ایالت خود، نوادا، را به دست آورد و این پست را به یک جمهوریخواه واگذار خواهد کرد.
به این ترتیب به نظر می‌رسد قرار است یکبار دیگر در تاریخ امریکا سیاهپوستان قربانی امیال برتری‌جویی سفیدپوستان قرار گیرند. هیاهویی که در چند روز گذشته در مطبوعات و رسانه‌های امریکایی شاهد آن بوده‌ایم گویای تداوم تفکر نژادپرستی در امریکا بوده است. اکنون سیاهان دیگر بار تبدیل به دستاویزی برای گروه‌ها و جناح‌های سیاسی شده‌اند، این‌گونه اظهارات نژادپرستانه در سال‌های پیش نیز دیده شده است و سیاستمداران سفیدپوست، مکنونات قلبی خود در این باب را بیان کرده‌اند، نمونه اخیر آن بیل کلینتون بود که در رقابت‌های انتخاباتی سال گذشته خطاب به تدکندی گفته بود: «این پسر (اوباما) تا همین چند سال پیش به ما قهوه می‌داد.» در آن زمان این اظهارات نژادپرستانه تلقی نشد و همه گروه‌های سیاسی به راحتی از آن عبور کردند اما اکنون اظهارات هری رید در قالب یک کتاب موجب شده است جمهوریخواهان با استفاده از رسانه‌هایی که در اختیار خود دارند، خواهان استعفای او شوند.

منبع: / روزنامه / ایران ۱۳۸۸/۱۰/۲۳