روزنامه شرق، سه شنبه ۱۸ آذر ۱۳۸۲ - ۱۵ شوال ۱۴۲۴ - ۹ دسامبر ۲۰۰۳

ویلیام فورد گیبسون در ۱۷ مارس سال ۱۹۴۸ در کانوی در جنوب کالیفرنیا به دنیا آمد اما نوزده سالش که شد به کانادا رفت. او تنها پسر پیمانکاری بود که کارش آن روزها رونق زیادی داشت. او مشغول تجهیز و ساخت و ساز اوک ریج بود که اولین بمب اتم در آنجا ساخته شد. گیبسون خودش در این باره می گوید: من در ناحیه ای در جنوب کالیفرنیا به دنیا آمدم. پدرم از طبقه متوسط بود و در شرکت بزرگ اوک ریج کار می کرد و افسانه های پارانویایی امنیت اوک ریج، بخشی از فرهنگ خانوادگی ما بود. گیبسون دوران کودکی اش را با مادرش در شهری کوچک در کوه های جنوب غربی ویرجینیا گذراند. بعد به یک مدرسه شبانه روزی در آریزونای جنوبی رفت و در نوزده سالگی آمریکا را به قصد کانادا ترک کرد تا از حضور در جنگ ویتنام اجتناب کند. در سال ۱۹۷۲ به همراه همسر و دو فرزندش در ونکوور زندگی می کرد. گیبسون از زمانی که به دانشگاه بریتیش کلمبیا رفت شروع به نوشتن کرد. لیسانس ادبیات انگلیسی را از همین دانشگاه گرفت. اولین رمان او در سال ۱۹۸۴ برنده جایزه هوگو شد. گیبسون کلمه «فضای سایبر» را برای تصویر اینترنت و واقعیت مجازی اش پیش از آن که حتی کسی چیزی درباره آن شنیده باشد ابداع کرد. از کارهای او می توان به «شمارش از صفر» (۱۹۸۶)، «دنده سرعت مونالیزا» (۱۹۸۸)، اثر پرفروش «نورمجازی» (۱۹۹۳) و «همه جشن های فردا» (۱۹۹۹) نام برد. ویلیام گیبسون خیلی زود توانست با نوشتن اولین داستان علمی تخیلی که بعدها به «سایپرپانک» معروف شدند به جایگاه ویژه ای برسد. ادبیات سایپرپانک که در دهه هشتاد به وجود آمد دیدگاه بسیار بدبینانه ای نسبت به آینده داشت و ظهور شرکت های سرمایه داری چندملیتی را اعلام می کرد و اثرات منفی تکنولوژی مدرن را بر زندگی انسان نشان می داد. گرچه گفته می شود سایپرپانک به عنوان یک ژانر ادبی مرده است، آرمان های ویلیام گیبسون در رمان هایش حالا در بسیاری از محافل هنری، جامعه شناختی و صنعتی مورد توجه است. هرچند ویلیام گیبسون عمده شهرتش را مدیون داستان های سایپرپانک است اما در کارنامه اش چند نمایشنامه هم دارد که اتفاقاً با استقبال زیادی هم مواجه شدند. «گلدا» و «بالکن گلدا» نمایشنامه های موفقی بودند که نظر محافل نمایشی آمریکا را به خود جلب کرد. این دو نمایشنامه از آن جهت که در آنها مهر تأییدی بر فعالیت های گسترده رژیم اسرائیل در دستیابی به سلاح های هسته ای زده است، بسیار تکان دهنده است. گیبسون می گوید: «من یک آدرس پست الکترونیکی دارم. بله. اما نه. آن را به شما نمی دهم. من یک نفر هستم و شما خیلی هستید. من نیاز به زندگی، وقت اضافه و نوشتن دارم.»