در سال 1930، دنیای نجوم با کشف سیاره جدیدی به نام "پلوتو" هیجان‌زده شد. این سیاره توسط کلاید تومباو، رصدگر آمریکایی، در رصدخانه لوول در آریزونا کشف شد. کشف پلوتو به عنوان نهمین سیاره منظومه شمسی، نقطه عطفی در تاریخ نجوم بود.
پلوتو در آن زمان به عنوان سیاره نهم شناخته شد، زیرا با معیارهای سیاره بودن در آن زمان مطابقت داشت. این جرم به دور خورشید در حال چرخش بود، جرم کافی برای غلبه بر نیروهای گرانشی خود و شکل‌گیری به صورت کروی را داشت و مدارش عاری از اجرام دیگر بود.
کشف پلوتو، منظومه شمسی را به مکانی بزرگ‌تر و مرموزتر تبدیل کرد. دانشمندان مشتاق بودند تا اطلاعات بیشتری در مورد این سیاره جدید و دور دست به دست آورند. 
تا به امروز، اکتشافات و تحقیقات بسیاری در مورد پلوتو انجام شده است. فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا در سال 2015 از کنار پلوتو عبور کرد و تصاویر و اطلاعات شگفت‌انگیزی از این سیاره یخی و قمرهای آن به زمین فرستاد.
با وجود اینکه در سال 2006، اتحادیه بین‌المللی نجوم (IAU) پلوتو را به عنوان سیاره کوتوله طبقه‌بندی کرد، اما کشف آن در سال 1930 همچنان به عنوان یک نقطه عطف مهم در تاریخ نجوم شناخته می‌شود. 
نکات جالب:

نام پلوتو از خدای رومی دنیای زیرین گرفته شده است.
پلوتو کوچکترین سیاره منظومه شمسی است.
پلوتو دارای پنج قمر شناخته شده است: شارون، استیکس، نیکس، کربروس و هیدرا.
مدار پلوتو بیضوی و نامنظم است و گاهی اوقات به مدار نپتون نزدیک می‌شود.
سطح پلوتو از یخ و سنگ تشکیل شده است.
پلوتو دارای جو نازکی از نیتروژن، متان و مونوکسید کربن است.

کشف پلوتو در سال 1930، دریچه‌ای جدید به سوی اکتشافات و رمز و رازهای منظومه شمسی گشود.