رندی سادلر، یک امدادگر برای بچه‌هایی که در پریشانی عاطفی هستند، روبروی پسر می‌نشیند و توضیح می‌دهد که چند سؤال ساده دارد. چتری های قهوه ای تیره پسر روی چشمانش آویزان است. مادر و دو بزرگسال از مدرسه او نیز آنجا هستند.

آیا در این لحظه احساس خودکشی می کنید؟ سادلر می پرسد و به پسر می گوید که بدون توجه به پاسخ، اشکالی ندارد.

پسر اعتراف می کند که در گذشته چنین کرده است، اما نه در حال حاضر. در این روز پاییزی، سادلر کمی عمیق‌تر جست‌وجو می‌کند، زیرا می‌دانست که پسر به مشاور گفته که قصد خودکشی داشته است. می پرسد: برنامه ای داری؟ مضطرب هستی؟»

وزنه بر دوش سادلر است تا تصمیمی بالقوه برای زندگی یا مرگ بگیرد: آیا این کودک برای رفتن به خانه امن است؟

هر روز در ایلینوی، متخصصانی مانند سادلر به مدارس، بیمارستان ها و خانه ها دعوت می شوند تا این تصمیمات دلخراش را بگیرند. آنها در خط مقدم بحران سلامت روانی دولت در میان کودکان قرار دارند. سال‌هاست که در حال جوشیدن است، اما با همه‌گیری کووید-19 به شدت افزایش یافته است.

طبق مطالعه‌ای که در بیمارستان کودکان لوری شیکاگو انجام شد، در ایلینوی، درصد کودکانی که با افکار خودکشی به بخش‌های اورژانس بیمارستان مراجعه کردند، طی یک دوره تقریباً شش ساله منتهی به سال 2021، نزدیک به 60 درصد افزایش یافت.