نیمه دوم قرن سیزدهم ه ق
مریم بانو، دختر آقا ا محمد بن آقا ابو طالب بن حاج عبدالوهاب پیرنائینی جد خاندان (پیرنیا ،بوده شوهرش میرزا محمد علی از احفاد سید معصوم بن قاضی نور بوده است. مریم نائینی در زمره یکی از چندین معدود بانوان خوشنویس دوره خود بلکه سرآمد ایشان بوده است که از آغاز دوره فتحعلی شاه قاجار (۱۲۱۲ - ۱۲۵۰ هـ ق) در خط مرتبتی والا یافت و در ردیف استادان آن هنر قرار گرفت. مریم بانو در زمان ناصرالدین شاه قاجار (۱۲۶۴ - ۱۳۱۴ هـ ق) نیز یک نسخه قرآن به نام او کتابت و به وی اهداء کرده که از بهترین نمونه های خطوط نسخ و دارای لطف خاصی بوده است. در متن اهدای قرآن به پادشاه قاجار به خط مریم بانو چنین آمده است: «امروز که سریر سلطنت دولت علیه ایران به وجود مبارک ... ناصرالدینشاه ... مزین است این کمینه دیرینه را هم که تکلیفش پنبه ریسی بود خیال خوشنویسی دامن گیر شد... پیش کش نمود.....
مریم نواده حاج عبدالوهاب نائینی اعلی الله مقامه فی شهر جمادى الأول من شهور سنه ۱۱۳۰۲ است. در شرح حال مشیرالدوله پیرنیا آمده است که میرزا نصر الله در اوایل که به تهران آمده بود دست خطهای خواهرش مریم بانو) را به اعیان و طالبین هنرشناس تقدیم میکرده است. و این موضوع نشان دهنده برتری وی در هنر خط به ویژه خط نسخ است. تاریخ وفات مریم نائینی مانند زمان ولادت وی به طور دقیق مشخص نیست.