شاید اغراق نباشد اگر بگوییم، استاد میرزا صید علی کفاشیان، یکی از سردمداران تنبور نوازی و آواز در حوزه گوران و کرند است.

این استاد بی‌بدیل که در سال ۱۳۰۱ در خانواده‌ای متمول در کرند دیده به جهان گشود، صدایی شش‌دانگ و پنجه‌ای سحار و گیرا داشت.
او که از محبت مسند نشینان خاندان خاموش، خاصه آسید نصرالدین حیدری، برخوردار بود، پس از مرگ همسرش، دنیای مادیات را ترک کرد و راهی تکیه آسید براکه شد.
 

آمیرزا صید علی، نوه درویش عباس کرندی، (یکی از چهل تن آسید براکه)، تنبورنوازی بسیار ماهر و مقام‌خوانی مسلط به مقامات تنبور بود.

صدای اهورایی، جذاب و دل‌نشین او، شنوندگان را مسحور می‌کرد.

او به ویژه مقامات مجلسی و مجازی را به زیبایی هر چه تمام می‌نواخت و می‌خواند.

استادی او در نواختن تنبور و خواندن مقامات، سبکی نو در این وادی بنیان نهاد که امروزه به نام سبک آمیرزا معروف است.

مقبره این استاد بزرگ در روستای مقدس تویشامی، در محلی به نام دار سید نصیر قرار دارد.

در این مکان مقدس، دیگر اساتید تنبور همچون سید ولی حسینی، مرحوم درویش حسن خراباتی و خواهر میرزا کفاشیان به نام خاور خانم که خود نوازنده‌ای چیره دست بود، آرام گرفته‌اند.

بر روی سنگ قبر صید علی کفاشیان، شعری از کاکریم کاکایی، نوه درویش کریم خلیل از چهل تن آسید براکه، حک شده است که به زیبایی مقام و منزلت این استاد را به تصویر می‌کشد.

داغ پی صید علی میرزاێ  دفتر وان /اولاده چـلتن حیــدری مــکان
نکیسا نغمـه و باربـد ارکــان / دانــا و توانــا شکریــن زوان

با وجود دعوت‌های صدا و سیمای وقت کرمانشاه برای ثبت و ضبط آثارش، میرزا صید علی به دلیل عدم رضایت از فضای هنری آن زمان، این دعوت‌ها را نپذیرفت.

اما خوشبختانه، آثار ارزشمند این استاد در میان مردم حفظ شده و نغمه‌های جاودانه او، همچنان در دل گوران و کرند طنین‌انداز است.

دو تن از خواهران او نیز از نوازندگان خوب تنبور بودند.

مرحوم صید علی کفاشیان در تاریخ ۱۳۶۵/۱۲/۱۸ دار فانی را وداع گفت و عاشقان پنجه حماسی و صدای بی‌بدیلش را غرق ماتم ساختند.

یاد و خاطره این استاد بزرگ، گرامی و روحش شاد باد.

بازنویسی از کانال دالاهو یار