تاریخچه و شناسایی: آبلهٔ ام، که پیشتر به نام آبلهٔ میمون شناخته می‌شد، برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ در میمون‌ها شناسایی شد. این بیماری به‌طور عمده در افراد آفریقای مرکزی و غربی که با حیوانات آلوده تماس نزدیک داشتند مشاهده شده بود. در سال ۲۰۲۲، تأیید شد که این بیماری می‌تواند از طریق روابط جنسی نیز منتقل شود و شیوع آن به بیش از ۷۰ کشور جهان گسترش یافته است.

علائم بیماری:

• علائم ابتدایی: تب، سردرد، درد عضلانی و تورم غدد لنفاوی.
• علائم پوستی: تاول‌های چرکی که قبلاً بیشتر روی سینه، دست‌ها و پاها دیده می‌شد، اما در حال حاضر بیشتر روی اندام تناسلی ظاهر می‌شود.
• مدت زمان بیماری: عفونت‌ها معمولاً دو تا چهار هفته طول می‌کشند و تشخیص آن ممکن است با نمونه‌برداری از مایعات حاصل از ضایعات پوستی صورت گیرد.

روش‌های انتقال:

1. تماس نزدیک: شامل تماس جنسی یا صمیمانه با فرد مبتلا، و تعاملات طولانی‌مدت و رودررو مانند صحبت کردن.
2. تماس با اشیاء آلوده: شامل تماس با لباس، رختخواب، حوله یا اسباب‌بازی‌های جنسی که پس از استفاده از فرد مبتلا ضدعفونی نشده‌اند.
3. تماس با حیوانات آلوده: از طریق تماس مستقیم با حیوانات وحشی آلوده.

زمان انتقال بیماری: یک فرد مبتلا از زمانی که علائم بیماری ظاهر می‌شود تا زمانی که ضایعات پوستی به‌طور کامل بهبود یابد و یک لایه پوست تازه بر روی آن تشکیل شود، می‌تواند ناقل ویروس باشد. همچنین، برخی افراد ممکن است ویروس را از یک تا چهار روز پیش از ظاهر شدن علائم به دیگران منتقل کنند.

واکسن و درمان:

• درمان: هنوز درمان تأییدشده‌ای برای آبلهٔ ام وجود ندارد، اما داروی ضد ویروسی تکوویریمات (تی‌پاکس) و واکسن JYNNEOS برای موارد شدید آبلهٔ ام تأیید شده‌اند.
• واکسن: سازمان غذا و داروی ایالات متحده واکسن JYNNEOS را برای موارد شدید آبلهٔ ام در افراد بالای ۱۸ سال تأیید کرده است.

وضعیت جهانی: با افزایش موارد ابتلا در هفته‌های اخیر و شناسایی موارد جدید در کشورهای مختلف، نگرانی‌ها درباره شیوع بیشتر این بیماری افزایش یافته است. به‌ویژه، شیوع این بیماری در کشورهای آفریقایی و گسترش آن به سایر مناطق، توجه جهانی را به خود جلب کرده است.