کاکی مستعلی، فرزند کاکی قاسمعالی، اهل روستای گوراجوب گوران (گوراجوب قشلاق)، به طور تقریبی در نیمه اول قرن ۱۲۰۰ (بین سال‌های ۱۲۳۰ تا ۱۲۴۰) متولد شده است. بنابر نقل بزرگان این خاندان، آن‌ها از مناطق پاوه و اورامانات به گوراجوب گوران کوچ کرده‌اند و یکی از خانواده‌های بنیان‌گذار روستای قشلاق فعلی به شمار می‌روند. با توجه به جغرافیای منطقه، مانند دیگر ساکنان، به شغل دامپروری، باغبانی و حرفه صنایع دستی و مصنوعات چوبی مشغول بودند. مادر کاکی مستعلی از دودمان محترم رخبین گوراجوب مرادبیگ بوده است.

کاکی مستعلی یکی از مردان نیکنام و مورد احترام در منطقه و سادات بزرگوار بود. او علاوه بر کار نجاری و صنایع دستی، در کلام‌خوانی و نواختن تنبور نیز مهارت خاصی داشت.

روایتی بیان می‌کند که در زمان حیات آقا سید رستم‌حیدری، پیشوای یارسان، در اوایل بهار، با عدم بارش باران، زحمات باغداران و کشاورزان به خطر افتاده بود. آقا سید رستم به مردم یارسان فراخوان داد تا نذری عمومی به نام گولیره (گرده) برپا کنند. پس از برگزاری این مراسم، آقا سید رستم از کاکی مستعلی خواست تا در این مکان مقدس به درگاه حضرت سلطان و پیران حقیقت مناجات کند. بعد از ساعاتی راز و نیاز، ابرها آسمان را پوشاند و باران رحمت الهی به شدت بارید، به طوری که مردم زوار به سختی به دامنه کوه و روستاها رسیدند. این واقعه به عنوان معجزه‌ای در میان مردم شناخته شد و شاعری به نام غلامشاه خان طیهوری در وصف آن شعری سرود:

⚘⚘ هفتاد روژ واران نواری نه سر ⚘⚘
⚘⚘ مستعلی هو کرد و موجز حیدر ⚘⚘
⚘⚘ او روژ مستعلی موجز اعجاز کرد ⚘⚘
⚘⚘ قاپی رحمتی پی یاران واز کرد ⚘⚘
⚘⚘ آسید رستم فرما مستعلی بسه ⚘⚘
⚘⚘ کله اش نه باده عشق یار مسه ⚘⚘
⚘⚘ بزانه آسید رستم حقش ودسه ⚘⚘
⚘⚘ مستعلی خاص و سایو نفسه ⚘⚘

فرزندان کاکی مستعلی نیز از خوبان روزگار خود بودند و به شغل کشاورزی، دامداری و صنایع دستی مشغول شدند. آخرین فرزندش نیز به نام خودش کاکی مستعلی دوم نام‌گذاری شد و پدر مرحومان مجید و رشید و آقایان سلیم و یوسف بود. یکی دیگر از فرزندان، کاکی مریدعلی قاسمی، از طبیبان سنتی آن زمان بود و به خاطر مهارتش در طبابت، جان بسیاری از مردم منطقه را نجات داد و در توتشامی به خاک سپرده شد.

در باب مقام‌خوانی و تنبور، آقایان کاکی اسد، کاکی بهرام، کاکی یوسف، کاکی فریبرز، کاکی احسان قاسمی و کاکی معین نظری از نوادگان کاکی مستعلی، از نوازندگان تنبور و مقام‌خوانان کلام هستند و همچنین کاکی سلیم قاسمی در مقام‌خوانی هوره مهارت خاصی دارند.

(گردآورنده: آقای علیرضا عباسی، فروردین ۱۴۰۰)