ترجمه مقاله از نشنیده‌های Fresh Air

همه ما نیش حشرات، خشکی پوست سر یا آفتاب‌سوختگی‌هایی را که موجب خارش می‌شوند، تجربه کرده‌ایم. اما تصور کنید همیشه دچار خارش باشید و هیچ راه درمانی هم وجود نداشته باشد.

آنی لوری، روزنامه‌نگاری است که از کلانژیت صفراوی اولیه (PBC) رنج می‌برد؛ یک بیماری تحلیل‌برنده کبد که در آن بدن اشتباهاً به سلول‌های آستر مجاری صفراوی حمله کرده و باعث التهاب آن‌ها می‌شود. نتیجه، خارشی شدید است که به آنتی‌هیستامین‌ها یا استروئیدها پاسخ نمی‌دهد.

لوری این بیماری را به نوعی مانند گیر افتادن در بدن خود توصیف می‌کند و می‌گوید: «همیشه احساس می‌کنم مانند آژیر ماشین است. نمی‌توانم به چیز دیگری فکر کنم.»

در ایالات متحده، حدود 80,000 نفر از PBC رنج می‌برند که اکثر آن‌ها زنان هستند. بدترین حالت این خارش باعث شده که لوری در پوست و سر خود حفره‌ای کند و حتی به قطع اعضای بدن خود فکر کند تا از شر خارش خلاص شود.

او در مقاله‌ای در مجله آتلانتیک با عنوان “چرا مردم خارش دارند و چگونه می‌توان آن را متوقف کرد” در مورد زندگی با PBC نوشته است. وی می‌گوید که بخشی از چالش او پذیرفتن این حقیقت است که ممکن است هرگز به راحتی کامل در پوست خود برسد.

چرا خارش مسری است؟

مطالعاتی نشان داده‌اند که خارش قابلیت سرایت دارد. وقتی کسی را می‌بینیم که در حال خاراندن خود است، خودمان نیز دست به خاراندن می‌زنیم. این سوال جالب مطرح می‌شود: آیا مردم به صورت همدلی دست به خاراندن می‌زنند، همان‌طور که وقتی کسی خمیازه می‌کشد ما هم خمیازه می‌کشیم؟ ولی به نظر می‌رسد که این واکنشی خودمحافظتی است. اگر ببینید کسی خودش را می‌خاراند، قسمتی از بدن شما هشدار می‌دهد که آن فرد ممکن است بیماری پوستی داشته باشد. به همین دلیل شما هم برای دور کردن هر چیز محرکتی دست به خاراندن می‌زنید.

در حالی که خارش در برخی موارد تنها یک علامت است، در موارد دیگر می‌تواند به عنوان یک حالت بیماری مستقل در نظر گرفته شود. این موضوع باعث می‌شود که توجه به خارش به عنوان یک بیماری مستقل و تلاش برای درمان آن افزایش یابد. بسیاری از متخصصان پوست نیز اکنون به خارش به عنوان یک وضعیت مستقل نگاه می‌کنند.

در نهایت، اگرچه ممکن است هرگز نتوانیم به خارش دائم عادت کنیم، می‌توانیم از وجود بدنی که هنوز فعالیت می‌کند قدردانی کنیم. این تجربه امکان دارد به شناخت بیشتری نسبت به خودمان منجر شود، هر چند که به‌هیچ‌وجه نمی‌توان بیماری را به چشم یک نعمت دید. در پایان، می‌توانیم با آن کنار بیاییم و همچنان به زندگی ادامه دهیم.