(زاده ۲۵ اسفند ۱۳۲۳ قزوین -- درگذشته ۲۹ فروردین ۱۳۸۵ برلین ) معمار و استاد دانشگاه

او تحصیلاتش را در رشته مهندسی معماری در دانشکده هنرهای زیبای تهران انجام داد و با ارزشیابی عالی فارغ‌التحصیل شد.
از سال ۱۳۴۳ تا سال ۱۳۵۷ در دفتر فنی شرکت ملی فولاد ایران مشغول به کار بود و پس از انقلاب با عنوان مدیر طراحی در شرکت خانه‌سازی ایران "اصفهان" به‌طراحی پروژه‌های شهرسازی پرداخت. در سال ۱۳۶۴ به همراه گروهی از همکارانش شرکت مهندسان مشاور نقش جهان پارس را تاسیس کرد و تا واپسین روزهای زندگی در این شرکت مشغول به‌کار بود.

آثار و جوایز:
او چهار دهه فعالیت حرفه‌ای داشت که از میان آثارش، ساختمان کانون وکلای دادگستری مرکز، ساختمان کنسولگری ایران در فرانکفورت،  ساختمان مرکزی بانک توسعه صادرات ایران، ساختمان مجموعه ورزشی رفسنجان، طرح ساختمان کتابخانه ملی ایران، طرح ساختمان فرهنگستانهای ایران و طرح ساختمان موزه ملی آب "اجرا نشده" است.
وی معمار برگزیده سال ۱۳۷۹ در اولین دوره اعطای نشان معماری ایران "استاد پیرنیا" بود.
دریافت لوح تقدیر جامعه مهندسان مشاور ایران برای شناسایی و معرفی معماری ایران در سال ۱۳۸۵
برنده جایزه بزرگ معمار در سال ۱۳۸۰
کسب جایزه مهراز در سال ۱۳۸۱
انتخاب شده به‌عنوان پیشکسوت معماری توسط سازمان نظام مهندسی ساختمان کشور  در  سال ۱۳۸۱
دریافت لقب شهروند افتخاری اصفهان در سال ۱۳۸۳
دریافت لوح تقدیر و تندیس از جامعه مهندسان مشاور ایران در سال ۱۳۸۳
دریافت نشان دولتی درجه یک فرهنگ و هنر در سال ۱۳۸۳