در سال ۱۳۴۰ خورشیدی، در خیابان ویلا (تهران)، رستورانی به نام پاپریکا تأسیس شد که به یکی از رستوران‌های خاص و مشهور دهه ۴۰ و ۵۰ تبدیل شد. این رستوران نه تنها به دلیل غذاهای خوش‌طعم و منوی متنوعش شناخته می‌شد، بلکه داستان زندگی صاحبان آن نیز جذاب و شنیدنی است.

مهاجرت ایرن جنگه و اشتفان پوپوویچ به ایران

ایرن جنگه، دختری ۱۹ ساله از رومانی، به همراه همکار رقصنده خود اشتفان پوپوویچ، درست چند روز پیش از آغاز جنگ جهانی دوم، به دلیل نابسامانی‌های اروپا، کشورش را ترک کرد. هدف آن‌ها اجرای تور رقص در خاورمیانه بود.

ایرن و اشتفان در طول چند سال، در کشورهای مختلفی از جمله ترکیه، لبنان و عراق به اجرای رقص‌های دونفره پرداختند. آن‌ها با الهام از رقص‌های کولی‌ها، سرخپوست‌ها و فلامینگو، در هتل‌ها، رستوران‌ها و کافه‌های مختلف هنرنمایی می‌کردند.

ماندگاری در تهران پس از جنگ جهانی دوم

پس از پایان جنگ جهانی دوم، ایرن و اشتفان تصمیم گرفتند دیگر به رومانی بازنگردند و در تهران ماندگار شدند. در آن زمان، ایرن ۳۰ ساله بود. آن‌ها خانه‌ای در خیابان ویلا اجاره کردند و تصمیم گرفتند هنر و تجربه خود را در قالب یک رستوران به نمایش بگذارند.

تأسیس رستوران پاپریکا

رستوران پاپریکا در سال ۱۳۴۰ آغاز به کار کرد. این رستوران با ارائه غذاهای ایرانی و منوی متنوع، از جمله دلمه، کوفته و دسرهای سرد و گرم، به سرعت به یکی از مکان‌های محبوب تهران تبدیل شد. فضای خاص و مدیریت حرفه‌ای ایرن و اشتفان، پاپریکا را به رستورانی متفاوت و خاص در تهران دهه ۴۰ و ۵۰ بدل کرد.

تعطیلی پس از انقلاب ۵۷

با وجود شهرت و محبوبیت، رستوران پاپریکا پسانقلاب اسلامی ایران برای همیشه تعطیل شد. این رستوران، که روزگاری محل خاطره‌سازی بسیاری از مردم بود، اکنون تنها در یادها و تاریخ به جا مانده است.

نتیجه‌گیری

رستوران پاپریکا نمادی از تلفیق هنر، مهاجرت و فرهنگ بود. داستان ایرن و اشتفان، که از دل نابسامانی‌های جنگ جهانی دوم به تهران آمدند و رستورانی خاطره‌انگیز را پایه‌گذاری کردند، بخشی از تاریخ فرهنگی و اجتماعی تهران است که همچنان در ذهن‌ها باقی مانده است.