در روز ۱۲ اردیبهشت ۱۳۴۰، بارش شدید باران در تهران باعث وقوع یکی از مهیب‌ترین سیل‌های تاریخ پایتخت شد. این سیل که ناشی از پر شدن رودخانه کن و جاری شدن آب در ارتفاعات فرحزاد و نهر فیروزآباد بود، خسارات گسترده‌ای به مناطق غرب و جنوب غرب تهران وارد کرد.
 

مناطق آسیب‌دیده:

سیل ویرانگر به محلات و مناطق بسیاری از جمله:

• جی
• بریانک
• امامزاده حسن (ع)
• جوادیه
• نازی‌آباد
• رباط‌کریم
• شهر ری
  خسارت‌های سنگینی وارد کرد و زیرساخت‌های شهری را دچار آسیب جدی نمود.
   

خسارات جانی و مالی:

• درگذشت ۲ نفر: روزنامه اطلاعات از مرگ ۲ نفر از شهروندان تهرانی بر اثر این سیل خبر داد.
• خسارات گسترده: سیل باعث تخریب خانه‌ها، زیرساخت‌ها و معابر شد و بسیاری از خانواده‌ها را بی‌خانمان کرد.

واکنش‌ها و تصمیمات پس از سیل:

• یادآوری سیل در سال ۱۳۴۳: در ۱۸ آذر ۱۳۴۳، روزنامه اطلاعات به مناسبت تصمیم شهرداری وقت تهران برای ساماندهی مسیل‌های پایتخت، به سیل ویرانگر اردیبهشت ۱۳۴۰ اشاره کرد.
• ساماندهی مسیل‌ها: این سیل باعث شد تا مسئولان شهری به فکر ساماندهی رودخانه‌ها و مسیل‌های تهران بیفتند تا از وقوع حوادث مشابه در آینده جلوگیری شود.
   

نتیجه‌گیری:

سیل ۱۲ اردیبهشت ۱۳۴۰، یکی از تلخ‌ترین و ویرانگرترین حوادث طبیعی در تاریخ تهران بود که علاوه بر خسارات مالی گسترده، جان دو نفر از شهروندان را گرفت. این حادثه، ضعف زیرساخت‌های شهری تهران در مواجهه با بارش‌های شدید را آشکار کرد و به نقطه عطفی برای برنامه‌ریزی و ساماندهی مسیل‌ها و رودخانه‌های پایتخت تبدیل شد.

این رویداد همچنان یادآور اهمیت مدیریت بحران و توسعه زیرساخت‌های شهری برای مقابله با بلایای طبیعی است.