بیماری‌های آمیزشی، که به عنوان بیماری‌های مقاربتی نیز شناخته می‌شوند، با وجود اهمیت جدی و شیوع گسترده، همچنان با باورهای نادرست و اطلاعات غلط همراه هستند. این باورهای اشتباه می‌توانند به انتشار بیشتر بیماری‌ها، تأخیر در تشخیص و درمان و انگ اجتماعی منجر شوند. در ادامه به ۱۵ باور نادرست رایج درباره این بیماری‌ها و واقعیت‌های علمی مرتبط با آن‌ها می‌پردازیم.

۱. همه بیماری‌های آمیزشی قابل درمان هستند

اشتباه است.

• برخی از بیماری‌ها مانند کلامیدیا، سوزاک و سیفلیس با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند.
• اما بیماری‌هایی مانند اچ‌آی‌وی (HIV) و تبخال تناسلی قابل درمان کامل نیستند و فقط می‌توان علائم آن‌ها را مدیریت کرد.

۲. بیماری آمیزشی از طریق رابطه دهانی منتقل نمی‌شود

اشتباه است.

• بیماری‌هایی مانند سوزاک، تبخال و زگیل تناسلی می‌توانند از طریق رابطه دهانی منتقل شوند.
• استفاده از کاندوم یا محافظ‌های دهانی می‌تواند خطر انتقال را کاهش دهد.

۳. امکان ابتلا به بیماری آمیزشی از طریق توالت عمومی وجود دارد

اشتباه است.

• ویروس‌ها و باکتری‌های مربوط به بیماری‌های آمیزشی نمی‌توانند مدت زیادی روی سطوح زنده بمانند.
• انتقال این بیماری‌ها نیاز به تماس مستقیم با پوست یا مایعات بدن دارد.

۴. فقط نوجوانان در معرض خطر هستند

اشتباه است.

• هرچند نوجوانان به دلیل عدم آموزش بهداشت جنسی و استفاده ناکافی از کاندوم بیشتر در معرض خطر هستند، اما افراد در هر سنی ممکن است به بیماری‌های آمیزشی مبتلا شوند.

۵. می‌توان از ظاهر افراد فهمید که آیا به بیماری آمیزشی مبتلا هستند یا خیر

اشتباه است.

• بسیاری از بیماری‌های آمیزشی مانند کلامیدیا و تبخال تناسلی ممکن است بدون علائم باشند.
• تنها راه اطمینان از ابتلا یا عدم ابتلا، انجام آزمایش‌های منظم است.

۶. بیماری‌های آمیزشی منجر به ناباروری نمی‌شوند

اشتباه است.

• بیماری‌هایی مانند کلامیدیا و سوزاک در صورت درمان نشدن می‌توانند به ناباروری منجر شوند.

۷. بیماری‌های آمیزشی خود‌به‌خود از بین می‌روند

اشتباه است.

• بیماری‌های آمیزشی به ندرت خود‌به‌خود از بین می‌روند.
• درمان نکردن آن‌ها می‌تواند باعث آسیب‌های جدی و دائمی به دستگاه تناسلی شود.

۸. استفاده از قرص‌های ضدبارداری از بیماری‌های آمیزشی جلوگیری می‌کند

اشتباه است.

• روش‌های جلوگیری از بارداری مانند قرص‌ها یا آی‌یو‌دی تنها از بارداری جلوگیری می‌کنند.
• تنها کاندوم می‌تواند از انتقال بسیاری از بیماری‌های آمیزشی جلوگیری کند.

۹. کاندوم‌ها محافظت کامل در برابر بیماری‌های آمیزشی ارائه می‌دهند

اشتباه است.

• کاندوم‌ها به طور قابل‌توجهی خطر انتقال را کاهش می‌دهند، اما کاملاً بی‌نقص نیستند.
• ترکیب کاندوم با سایر اقدامات پیشگیرانه مانند واکسیناسیون و آزمایش‌های منظم تأثیر بیشتری دارد.

۱۰. بیماری‌های آمیزشی فقط افراد با چندین شریک جنسی را تحت تأثیر قرار می‌دهد

اشتباه است.

• حتی افرادی که فقط یک شریک جنسی دارند نیز ممکن است به بیماری‌های آمیزشی مبتلا شوند، اگر شریک آن‌ها دچار عفونت باشد.

۱۱. اگر یک بار به بیماری آمیزشی مبتلا شوید، دیگر به آن مبتلا نمی‌شوید

اشتباه است.

• ابتلا به یک بیماری آمیزشی باعث ایجاد ایمنی دائمی نمی‌شود.
• افراد می‌توانند چندین بار به بیماری‌هایی مانند کلامیدیا یا سوزاک مبتلا شوند.

۱۲. اگر رابطه جنسی نداشته باشید، نمی‌توانید به بیماری مقاربتی مبتلا شوید

اشتباه است.

• برخی بیماری‌ها مانند تبخال و زگیل تناسلی می‌توانند از طریق تماس غیرجنسی پوست با پوست منتقل شوند.
• پرهیز از فعالیت جنسی خطر را کاهش می‌دهد، اما خطر انتقال از راه‌های دیگر همچنان وجود دارد.

۱۳. مردان و زنان علائم یکسانی از بیماری‌های آمیزشی را تجربه می‌کنند

اشتباه است.

• علائم بیماری‌های آمیزشی در مردان و زنان متفاوت است و در برخی موارد، زنان ممکن است بدون علائم باشند.
• برای مثال، زنان مبتلا به کلامیدیا ممکن است فقط ترشحات واژینال یا درد لگن داشته باشند، در حالی که مردان ممکن است درد هنگام ادرار را تجربه کنند.

۱۴. شما نمی‌توانید همزمان بیش از یک بیماری آمیزشی داشته باشید

اشتباه است.

• داشتن یک بیماری آمیزشی می‌تواند احتمال ابتلا به دیگری را افزایش دهد.
• انجام آزمایش‌های منظم و رعایت شیوه‌های ایمن جنسی برای پیشگیری از عفونت‌های همزمان ضروری است.

۱۵. داشتن بیماری آمیزشی در دوران بارداری به کودک آسیب نمی‌رساند

اشتباه است.

• برخی بیماری‌های آمیزشی مانند سیفلیس، سوزاک و اچ‌آی‌وی می‌توانند در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی به کودک منتقل شوند.
• این انتقال می‌تواند باعث نقص‌های مادرزادی، مرده‌زایی یا مشکلات جدی و مادام‌العمر برای کودک شود.

نتیجه‌گیری

باورهای نادرست درباره بیماری‌های آمیزشی می‌توانند به انتشار بیشتر بیماری‌ها و تاخیر در درمان منجر شوند. آگاهی‌بخشی و آموزش عمومی درباره این بیماری‌ها و روش‌های پیشگیری از آن‌ها، گامی مهم در حفظ سلامت جنسی و کاهش انگ اجتماعی است.