ابوبکر محمد ابن زکریای رازی ، دانشمند بزرگ ایران در ۶ دی ۲۴۳ شمسی در «ری» به دنیا آمد.
رازی (منسوب به ری) در پزشکی، شیمی، ریاضی، نجوم و فلسفه تحصیل و مطالعه کرده بود و از پایان دوران جوانی نیمی از سال را در بغداد و نیم دیگر را در زادگاه خود، ری، که به آن دلبستگی فراوان داشت می گذرانید و کتاب مهم و معروف خود در دانش پزشکی را به نام منصور سامانی حاکم وقت ری کرد و عنوان «طب منصوری» بر آن گذارد که نخست در ده جلد به لاتین و سپس سایر زبانهای اروپایی ترجمه شده است. کتاب مهم دیگر او در پزشکی «الحاوی» عنوان دارد که به صورت دائرة المعارف نوشته شده و همه اطلاعات پزشکی آن زمان در آن گرد آوری شده است.
در سده سیزدهم میلادی در اروپا برای ترجمه الحاوى زکریاى رازى که سى هزار صفحه است بیست سال وقت صرف شد.
رازی در بغداد ریاست بیمارستان «مقتدری» را برعهده داشت. در طول توقف او در ری و بغداد، بیماران و پژوهشگران و دانشجویان پزشکی از سراسر جهان برای درمان و کسب فیض و دریافت پاسخ پرسش هایشان به دیدار او می شتافتند. کشف آبله و آبله مرغان و مشخص کردن تفاوت آنها از یکدیگز در دانش پزشکی به نام رازی ثبت شده است.
بسیاری از واژگانی که او در علم شیمی بکار برده است جهانی شده اند از جمله واژه شیمی که از «کیمیا» و الکل که از «الکحل» گرفته شده اند ، رازی در کتابهای خود بکار گرفته است.
در دانش شیمی، رازی نخستین دانشمندی بود که شیمی آلی (ارگانیک) را از شیمی معدنی (غیرارگانیک) جدا ساخت و درباره شیمی و واکنش های شیمیایی چند اثر به زبانی بسیار ساده نوشت که مهمترین آنها «اسرار» است. رازی کاشف چند اسید از جمله اسید سولفوریک است که آنها را جهت مخالف بازها قرار داده و واکنشن های شیمیایی را که به تهیه الکل که یک باز است منجر می شود به دقت شرح داده است. دویست کار علمی به نام رازی ثبت است و درمقایسه با سایر دانشمندان ایرانی، رازی را می توان همتراز ابن سینا خواند.
بسیاری از پژوهشگران تاریخ علوم زادروز رازی را ۲۷ دسامبر اعلام داشته اند. دراین روز (ششم دی ماه) در سال ۱۳۴۳ به مناسبت یازدهمین سده تولد رازی مراسمی باشکوه در ایران برگزار شد و با این که قبلا بسیاری از مدارس، بیمارستانها و خیابانها در ایران به نام رازی نامگذاری شده بود شمار این اماکن به نام او دوبرابر شد. رازی در سال ۹۳۰ میلادی درگذشت.