درخت جوز هندی: عطر و طعم گرمسیری از جزایر دور
جوز هندی، ادویه ای معطر و پرکاربرد، از درخت جوز بویا (Myristica fragrans) به دست می‌آید. این درخت همیشه سبز که بومی جزایر ملوک در اندونزی است، بیشتر در مناطق گرمسیری، به ویژه در جنوب شرق آسیا، هند، سریلانکا، کارائیب و برزیل رشد می‌کند.
ارتفاع درخت جوز بویا به 10 تا 20 متر می‌رسد و برگ‌های سبز تیره و براق آن، در طول سال شادابی خود را حفظ می‌کنند. گل‌های این درخت کوچک و به رنگ زرد کم‌رنگ هستند و میوه آن که به شکل تخم مرغی یا گلابی است، در زمان رسیدن به دو نیمه تقسیم می‌شود.
ارزش واقعی درخت جوز بویا در دانه آن نهفته است. این دانه که با نام جوز هندی شناخته می‌شود، با پوششی قرمز رنگ به نام آریل احاطه شده است. پس از برداشت، آریل جدا شده و خشک می‌شود و به عنوان ادویه مَیس مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما مغز دانه، همان جوز هندی است که به خاطر عطر و طعم گرم و منحصر به فردش شهرت دارد.
جوز هندی طعمی گرم، شیرین و کمی تند دارد و به عنوان یکی از ادویه‌های اصلی در آشپزی خاورمیانه، هند، آسیای جنوب شرقی و اروپا به کار می‌رود. از این ادویه معطر در تهیه انواع غذاهای گوشتی، خورش‌ها، سوپ‌ها، شیرینی‌ها و دسرها استفاده می‌شود. همچنین جوز هندی به تنهایی یا در ترکیب با سایر ادویه‌ها مانند دارچین، میخک، فلفل سیاه و زنجبیل برای طعم دادن به نوشیدنی‌ها و پخت نان کاربرد دارد.
جوز هندی علاوه بر آشپزی، در طب سنتی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. از خواص آن می‌توان به تقویت سیستم ایمنی بدن، بهبود عملکرد گوارش، کاهش درد و التهاب، آرامش اعصاب و بهبود کیفیت خواب اشاره کرد.