در هفته ای که گذشت یک رویداد اجتماعی تکان دهنده بر دل های زلا ل و شفاف، غبار غمی عمیق را نشاند و آن رها کردن دو بیمار اورژانسی در اطراف تهران بود که به علت فقر، از پرداخت هزینه های درمان! ناتوان بودند. این در حالی است که در اصل 29 قانون اساسی، برخورداری از تامین اجتماعی شامل بازنشستگی، بیکاری، پیری، از کار افتادگی، بی سرپرستی در راه ماندگی، حوادث، سوانح و نیاز به خدمات بهداشتی درمانی و مراقبت های پزشکی به صورت بیمه حق همگانی بوده و دولت موظف است از محل درآمدهای عمومی و درآمدهای حاصل از مشارکت مردم، خدمات و حمایت های مالی یاد شده را برای آحاد جامعه تامین کند. «آمارتیاسن» برنده جایزه نوبل سلا مت معتقد است سلا مت همانند آموزش از مهارت های اساسی محسوب می شود که به زندگی انسان ها ارزش می دهد. با توجه به این نکات و عنایت به سوگند نامه معروف پزشکان و مباحث گسترده اخلا ق پزشکی و مهم تر از همه دستورات و آموزه های دینی ما در مورد انسان و انسان دوستی و فلسفه حکومت و خدمت در اسلا م آیا نگاه و رسالت بزرگترین بیمارستان کشور به بیمار اینطور تبیین شده است؟ در نظام درمانی آیا منشور حقوق بیمار وحق او به عنوان یک انسان تعریف شده است؟ استانداردهای حرفه ای مربوط به پزشکان و سایر کارکنان تعریف شده؟ آموزش داده شده است؟ نحوه نگرش به موضوع و توزیع مسوولیت ها، نظام کنترل و پایش و نحوه ارتباط و تعامل بین نظام سلا مت و نهادهای مختلف مسوول در امور محرومان و فقرا مثل کمیته امداد و سازمان بهزیستی و نهادهای خیریه ای مردمی و صندوق های بیمه ای و... کار آمد و فعال است؟ اصلا آیا نگاه راهبردی به چنین شرایطی در سیستم درمانی کشور وجود دارد؟ چرا چنین نظام هایی در بخش خصوصی و شرکت های ثروتمند کارکرد دارد و کارآمد است، ولی در بخش دولتی و نهادهای حمایتی از محرومان آنچنان با مشکل مواجه است که یک بخش درمانی ترجیح می دهد دست به جنایتی از این نوع بزند، اما سراغ کمیته امداد و سازمان بهزیستی و... نرود؟ خود نویسنده این سطور، کارت بیمه مکمل یکی از شرکت ها را در اختیار دارم، برای درمان بیماری یکی از اعضای خانواده که نیاز به عمل سنگینی داشت به یکی از بهترین وگرانترین بیمارستانهای خصوصی مراجعه کردم بدون آنکه دیناری مطالبه کنند، نماینده سازمان بیمه کننده در بیمارستان مستقر و همه امور درمان ما را هماهنگ کرد و هزینه درمان بالا ی هفتاد میلیون ریال را در تعامل با بیمارستان و سازمان محل کار من حل و فصل کرد. چرا چنین تعاملی در مورد محرومین و فقرا با این همه حساسیت نظام به این قشر بعد از 33 سال که از پیروزی انقلا ب اسلا می می گذرد، به وجود نمی آید و به وجود نیامده است؟ چرا یادمان رفته است که بنیاد مسکن انقلا ب اسلا می ایران برای تامین مسکن محرومین و کمیته امداد امام خمینی برای رسیدگی به امور محرومین از جمله اولین نهادهائی بودند که به دستور بنیانگذار جمهوری اسلا می ایران امام راحل(ره) شکل گرفتند وعلا وه بر آن سازمان های مددکاری و حمایتی مثل بهزیستی هم وجود داشتند و وجود دارند و قوانین و دستورالعمل های متعدد در همگانی کردن بیمه خدمات درمانی تصویب و ابلا غ شده است. کدام فرآیند اجتماعی، دریافت ما را از مسائل شکل می دهند؟ عوامل تعیین کننده در بیان مساله که مجریان بخش سلا مت با آن مواجهند کدام است؟
آیا از خود پرسیده ایم وضعیت سلا مت در جامعه چگونه است؟ مردم چه ناتوانی هائی در این امر دارند؟ سیستم پشتیبانی از نظام درمان با چه مشکلا تی مواجه است؟ تبعات سیاسی کردن انتخابات نظام پزشکی را چه قشری بر دوش خواهند کشید؟و... در هر حال رویداد هفته گذشته که دل جامعه را به درد آورد و به قول شاعر با احساس شهرمن استاد پارسی پور: خلق را آشفته شد، آن نرگسین خوابی که بود، و با نقش آفرینی رسانه ها و با نشان دادن قدرت نظارتی و تصمیم سازی رسانه ها، خواب خوش خیلی ها را پریشان کرد و حال با دستگیری شش نفر از ضعیف ترین حلقه های این نارسائی وحشتناک در نظام درمان کشور به دنبال التیام جراحت اجتماعی حاصل از آن است. اما هشدار که موضوع دوباره برسر محروم ترین قشر یک مرکز درمانی آوار نشود. باید دنبال کرد که آیا به راننده آمبولا نس و کارگر بیمارستان آموزش داده شده است که مقررات چیست و او می تواند برای کار خلا ف مقررات سرپیچی کند؟ آیا نهادهای پشتیبانی درامنیت شغلی و معیشتی او وجود دارد؟ چرا یک بیمار اورژانسی بعد از 24 ساعت بستری بودن در اورژانس فاقد پرونده و ثبت مشخصات در پذیرش بیمارستان مانده است و... خدا نکند این بار هم راننده و مستخدم و دربان به جای نهادهای سیاست گذار و ناظر و تصمیم گیر مجازات شوند و پرونده با اخراج و مجازات پائین ترین و بی دفاع ترین افراد حلقه درمان بسته شود.

منبع: / روزنامه / مردم سالاری ۱۳۹۰/۲/۱۰
نویسنده : میرزا بابا مطهری نژاد