از آنجایی که اقیانوس ها، دریاها و آب ها، دو سوم کره خاکی ما را اشغال کرده اند، بسیاری از مردم تصور نمی کنند که روزی با کمبود جهانی آب مواجه شویم و غافل از این اند که 5/97 درصد آب های زمینی شور اند و بخشی عظیم از آب های شیرین کره زمین غیرقابل استفاده اند و تنها 7 هزارم درصد از کل آب های کره زمین قابل دسترسی اند. این در حالی است که طی قرن گذشته جمعیت جهان 3 برابر شده، اما میزان مصرف آب بیش از 6 برابر افزایش یافته است.
زمانی بود که مشکلات دسترسی به آب از نگاه تکنولوژی دیده می شد و تصور می رفت که با کمک تکنولوژی های جدید می توان به ذخایر آبی بیشتری دست یافت؛ ایجاد سده های جدید، کارخانه های آب شیرین کن و باروری ابرها البته گام های موثری بود که برداشته شد، اما اینک ثابت شده که بحران آب بسیار بزرگتر از این است که پیش از این گمان می رفت و ما ساکنان کره خاکی باید با دست بدست هم دادن، همه راه های حفظ و ذخیره آب های قابل استفاده را طی کنیم؛ از کاهش مصرف گرفته تا افزایش راه های سودمند دسترسی به آب، بدون این که به اکولوژی کره زمین لطمه وارد سازیم.
اکنون حدود 3/2 میلیارد نفر در مناطقی زندگی می کنند که با کمبود متوالی آب و تنش آبی مواجه هستند و با ادامه این روند در سال 2025 تنش آبی در مناطق مختلف کره زمین نزدیک به 50 درصد بالغ خواهد شد. این در حالی است که تا سال 2025 مناطقی فاجعه آمیز از نظر کمبود آب خواهیم داشت که خاورمیانه و شمال آفریقا در مرکز این بحران قرار دارند. کمبود آب در خاورمیانه و کشور ما مسئله ای جدی است و شاید دیر نیست که روزی را شاهد باشیم که برای تهیه آب مورد نیاز کشور، به فروش هر چه بیشتر نفت و گاز برای جبران کمبود آب متوسل شویم.
در این میان، حتی برخی بحث هایی درباره احتمال وقوع جنگ هایی برای کسب ذخایر آب در جهان را پیش بینی کرده اند. گذشته از مخالفانی که این فرضیه دارد، به طوری که به طعنه اذعان می کنند: «آب برای خاموش کردن آتش است، نه برای برافروختن آن»، با این همه باید احتمال درگیری هایی را به خصوص در نواحی مرزی و مناطقی که در آن ها، حوزه های مشترک آبی قرار دارد، به عنوان یک سناریو در نظر گرفت تا برای پیشگیری های احتمالی از آن، اقدامات لازمه را انجام داد. مسئله آب را می بایست به عنوان یک متغیر و عامل جدی در تصمیمات آتی در سراسر دنیا به حساب آورد، حتی در سطوح سیاسی و نظامی.
از سویی، امروزه با تشدید بحران آب، مدیریت ذخایر آن که پیش از این در سراسر دنیا به شکلی پراکنده و منفصل صورت می گرفت، اینک می رود که با فعالیت سازمان های مختلف جهانی، با تعامل و هماهنگی به برنامه ریزی و مدیریتی یکپارچه در جهان دست یازد که با راه حل هایی بومی تکمیل گردد؛ به خصوص در زمینه آموزش، پژوهش و پروژه های خلاقانه و طرح های مبتکرانه در حوزه آب. آن چه می خوانید، گزارشی است در مورد برنامه هایی در این زمینه.

«برنامه ژئوسفر-بیوسفر» و «برنامه جهانی برای ارزیابی آب» توسط یونسکو
یونسکو یکی از همین سازمان هاست که طی سال های گذشته گامهایی بسیار مهم و تأثیرگذار در این زمینه داشته است و در توسعه آب شناسی بین المللی نقشی تعیین کننده داشته است و علاوه بر پرداختن به توسعه پایدار در کشورها و سرزمین های مختلف، پژوهش ها و پروژه هایی را به اجرا گذاشته که به روندهایی می پردازد که طی آن آب از طریق نظام جوی-آبیاری-خاکی انتقال می یابد. از این رو برنامه های جهانی متعددی در دستور کار قرار گرفته است. آندره آس ژولوزی که دبیر برنامه بین المللی آب شناسی و سرپرست بخش علوم آب یونسکو است، از پروژه ای سخن می گوید که طی آن صدها متخصص آب شناس از سراسر دنیا در کار عظیمی شرکت کردند که در نهایت نوعی ترازنامه آبی منطقه ای تهیه می کرد، به طوری که اطلاعات لازم را در زمینه ذخایز و حوضه های منابع آبی و آب های زیرزمینی و غیره در مناطق مختلف دنیا، به خصوص جاهایی که با کمبود آب مواجه اند، همچون کشورهای عربی، آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین در اختیار قرار می داد. یکی دیگر از برنامه های یونسکو، که طرح و برنامه ای است که از جامع ترین، تخصصی ترین و نوآورانه ترین آن ها به شمار می رود، عنوان «برنامه ژئوسفر-بیوسفر» را داراست و در حقیقت طرحی ای آینده نگر و بلندمدت که به دانشی ورای اطلاعاتی که بسیاری از متخصصین حوزه آب در حال حاضر از آن برخوردار بوده و با آن آشنایی دارند، نیاز دارد. در همین راستا، یونسکو با طرح دیگری تحت عنوان «برنامه جهانی برای ارزیابی آب» (WWAP) به استقبال آب برای همکاری رفته است و با بیست و سه موسسه سازمان ملل، راه حل هایی پایدار را برای توسعه انسانی در راه مدیریت آب در سراسر جهان جستجو کرده و در پیش گرفته اند.

اکوسیستم و زیست‌بوم؛ برنامه جهانی، اجرا بومی‌
مطالعات اخیر نشان داده است، با آن که مسائلی، همچون مشکلات زیست محیطی و مسئله کمبود آب کاملاً جهانی اند و باید با نگاهی جامع و جهانی بدان ها نگریست و براساس آن برنامه ریزی کرد، اما راه حل های بسیاری از آن ها به خصوص آن گاه که اجرایی می گردند، منطقه ای و محلی اند که به اکوسیستم و زیست بوم هر محیطی که انسان ها در آن زندگی می کنند، بر می گردد. انسان ها در محیط های‌ طبیعی‌ و اجتماعی‌ مختلفی‌ زندگی‌ می‌کنند و آنچه‌ فرهنگ‌ آنان‌ را می‌سازد، تحت‌ تأثیر هر دو عامل‌ محیط طبیعی‌ و اجتماعی‌ است‌ و هر گونه‌ تغییر رفتاری برای نحوه تعامل با اکوسیستم شان، به خصوص نحوه مدیریت و مصرف آب به زیست بوم و فرهنگ آنان بر می گردد. زیست‌بوم‌ شامل‌ اشیاء، منابع‌، جغرافیای‌ محیط و روش هایی‌ است‌ که‌ فرد با آن ها زندگی‌ می‌کند و بقاء می‌یابد. آن‌ هنگامی‌ اساسی‌ می‌نماید که‌ دریابیم‌، بزرگترین‌ و گسترده‌ترین‌ برنامه‌ریزی ها در کشورهای‌ مختلف‌ از آن ‌روی‌ با شکست‌ مواجه‌ شد، که‌ برنامه‌ و تجویزهای‌ آنان‌ بدون‌ توجه‌ به‌ شرایط طبیعی‌ و اجتماعی‌ محلی‌ و ارتباط بین‌ رفتارها و زیست‌بوم‌ مناطق‌ مختلف‌ و محلی‌ تنظیم‌ شده‌ بود. فرضاً نحوه مصرف آب در محیط شهری، با محیط روستایی و اکوسیستم جنگلی بسیار متفاوت است و راه حل هایشان نیز از اساس با هم فرق می کنند. این در حالی است که بیشترین اسراف در مصرف آب نیز در محیط شهری و فرهنگ مصرف گرای آن صورت می گیرد.

کارهای‌ داوطلبانه‌ و سازمان های مردم نهاد (NGO) در حوزه آب
امروزه کارشناسان و متخصصان به این نتیجه رسیده اند که یکی از راه حل های مشکلات زیست محیطی و حوزه آب، کارهای داوطلبانه و سازمان های مردم نهاد(NGO) هستند که باید به هر دو در حفظ محیط زیست و مدیریت آب توجه شود.
سال‌ 2001 نقطعه‌ عطفی‌ برای‌ کارهای‌ داوطلبانه‌ بود. پس‌ از اعلام‌ این‌ سال‌ به‌ عنوان‌ سال ‌بین‌المللی‌ داوطلبان‌، مجمع‌ عمومی‌ سازمان‌ ملل‌ متحد درصدد بر آمد تا راه های‌ گسترش‌ کارهای ‌داوطلبانه‌ و مشارکت‌ دولت ها را در این‌ زمینه‌ جستجو کند. آن‌ نقطه‌ اوجی‌ بود برای‌ داوطلبان‌ که‌ مردم‌ را در 130 کشور جهان‌ بسیج‌ کرده‌ بود، اما این‌ تنها آغاز راه‌ بود. باید داوطلبان‌ عملاً میلیون ها انسان‌ را در سراسر جهان به‌ گونه‌ای‌ همراه‌ می‌ساختند که‌ آن ها دریابند تنها به‌ کمک‌ آن هاست‌ که‌ می‌توان‌ به‌ تحولاتی‌ چشمگیر دست‌ یافت‌. در برنامه‌ های توسعه ای امروز، مردم‌ تشویق‌ می‌شوند که‌ از سیاست های‌ ترویج‌ فعالیت های‌ داوطلبانه‌ حمایت‌ کنند و ارزش ‌کار داوطلبانه‌ را دریابند؛ کارهایی‌ که‌ امروز به‌ آن‌ به‌ مثابه‌ \"سرمایه‌ای‌ اجتماعی‌\" می‌نگرند. بد نیست بدانید که نخستین سازمان های مردم نهادی که ظهور کردند، مربوط به حفظ محیط زیست و اصطلاحاً \"گروه های سبز\" بودند.
گزارش ها نشان می دهد، در طول‌ سال ها تجارب‌، نگرش‌ جهان‌ به‌ فعالیت های‌ داوطلبانه‌ تغییر کرده‌ است‌. اکنون‌ گروه‌های‌ بسیاری‌ در سراسر جهان‌ می‌آموزند که‌ مهارت های‌ گوناگون ‌را برای‌ بهبود اوضاع‌ جوامع‌ به‌ اشتراک‌ بگذارند. داوطلبان‌ دیگر‌ تنها به شکلی منفرد و خودانگیخته اقدام نمی کنند، آنان در واحدهای‌ خدماتی‌ سازمان یافته که اینک سازمان های مردم نهاد خوانده می شوند، کار می‌کنند و برنامه های زیست محیطی و صرفه جویی و بهینه سازی مصرف آب را تجربه کرده و به دیگران یاد می دهند. امروز عقیده‌ غالب‌ آن‌ است‌ که‌ از طریق ‌پژوهش‌های‌ ملی‌ می‌توان‌ درک‌ بهتری‌ از دستاوردهای‌ آنان‌ به‌ دست‌ آورد و به‌ دولت ها، سازمان‌ ملل ‌متحد و دیگر نقش‌آفرینان‌ خارجی‌ نشان‌ داد که‌ چگونه‌ می‌توان‌ فضای‌ مثبتی‌ فراهم‌ آورد تا فعالیت های داوطلبانه‌ در سطح‌ محلی‌ و بومی‌ پرورش‌ یابد؛ بدیهی است که مسایل زیست محیطی و مدیریت آب در اولویت برنامه های داوطلبان مسئول، آماده و سازمان یافته قرار دارد.

آب های زیرزمینی فسیلی و بانک آب
لایه های آب های فسیلی، مخازنی زیرزمینی هستند که آب را برای صدها یا هزاران سال در خود حفظ می کرده اند و بندرت از طریق بارش های فصلی تجدید می شوند. در بسیاری از نقاط دنیا از کالیفرنیا تا فلسطین اشغالی و از شمال چین تا بخش هایی از هند و استرالیا، جیره بندی آب به امری رایج بدل شده است.
یکی از طرح های حفظ ذخایر آبی تشکیل یک «بانک آب» است. این پروژه در نامیبیا موفق بوده است. پی یت هینس، رئیس اداره آب و همکارانش ابتدا بدنبال تغییر مسیر رود بودند، ولی با اختلافاتی که براثر آن با دولت و کارشناسان بوتسوانا پیدا کردند، دولت نامیبیا پروژه دیگری را در پیش گرفت. آن ها کلیه نشت های آب در سه سد را که با آبراهی به هم متصل می شد، برطرف کردند. آن منجر به عدم اتلاف مقدار متنابهی طی مسیری بود که در نهایت به سدها منتهی می گردید. از سویی، طی مسیری که آب جاری می پیموده است، مقدار زیادی از آن تبخیر می شد، که طرح پروژه مذکور دولت با ارسال آن به زیرزمین، ترجیح داد تا عملاً با ذخیره آن در سفره های زیرزمینی، به نوعی بانک آبی برای خود حفظ کرده و برای آیندگان به میراث گذارد. کارشناسان می گویند، این پروژه در کشورهایی که از رودخانه های فصلی و موقت بسیاری برخوردارند، مفید و موثر خواهد بود.

پروژه های کوچک مبتکرانه
در این میان پروژه های کوچک و مبتکرانه را نیز که به مناطق دور دست و مکان هایی که از فقر شدید آب یا آب آشامیدنی و سالم رنج می برند، کمک می رسانند، نباید نادیده گرفت. یکی از این پروژه ها، شبکه ای از خطوطی موازی مخصوص بر روی یک پرده است که مقدار قابل ملاحظه ای از رطوبت ابرها و مه ها را جذب می کند و در اختیار نیازمندان می گذارد. این تدبیر برای مناطق مرتفع و کوهستانی در نظر گرفته شده بود، برای مکان هایی که دسترسی به آب مشکل است و در کوهستان های آند و هیمالیا به خوبی جواب داد و اینک در مناطق خلیجی نیز آزمایش می شود.

آب مجازی و هزینه فرصت
«آب مجازی» یکی از طرح های جدید حوزه آب است که مباحثی جدید را موجب شده است. البته قرار نیست از سنگ، آب گرفته شود، بلکه موضوع هزینه فرصت آن است که در علم اقتصاد مطرح است. بدین معنی که در ازای تولید محصولات کشاورزی در کشورهایی که از فقر منابع آبی رنج می برند، چه میزان آب باید از دست داد و آیا این امر به صرفه است یا بهتر آن است تا محصولات کشاورزی را از مناطق و کشورهایی که دچار کمبود آب نیستند وارد کنند، چون در چنان شرایطی (کمبود آب) آب باارزش تر از محصولات کشاورزی و غیرقابل جایگزین است، گرچه می بایست این را نیز در نظر گرفت که برخی از محصولات کشاورزی و غذایی ضروری، ارزش شان برای حیات کمتر از آب نیست. مثلاً عربستان سعودی برای تولید و حتی صادرات محصولات کشاورزی به شکل بی رویه ای از ذخایر آبی و آن هم، آب های زیرزمینی و فسیلی استفاده می کند. تهی شدن آب های زیرزمینی در عربستان به طور میانگین با سرعت سالانه 2/5 میلیارد متر مکعب به پیش می رود. با چنین سرعت مصرفی، کارشناسان برآورد کرده اند، منابع آب عربستان ظرف 52 سال پایان می یابد. آیا این امر به صرفه است و طرح آب مجازی در چنین مناطقی، منطقی نیست؟

فراموش شدگان حوزه آب؛ زنان و فقرا
تاکنون برای حفظ محیط زیست و صرفه جویی در حوزه مصرف آب عمدتاً عادت بر این بوده که به مردان توجه شود و آموزش برای کارکنانی گذاشته می شود که طبعاً اکثراً مرد اند. اما اخیراً تحقیقات متعدد ثابت کرده که در اکثر نقاط جهان زنان نقشی تعیین کننده تر در حفظ محیط زیست داشته و در سیستم آبیاری نقشی بیشتر و کلیدی تر دارند؛ فرضاً در نظام آبیاری و آبرسانی، این زنان هستند که عملاً نقشی مهم تر از مردان ایفاء می کنند. از این روی برنامه های آموزشی برای زنان باید در اولویت قرار گیرد.
در کشورهای فقیر و در حال توسعه بار اصلی تأمین آب بر دوش زنان است؛ آنان اند که باید ساعت ها بدنبال آب بگردند تا بیابند. بیسوادی و فقدان آموزش، کالبد ناتوان و ناسالم شان را که به سبب حاملگی های پیاپی و سوء تغذیه مدام نحیف تر می شود، روز به روز تحلیل می برد. ساعت کار آنان نیز به واسطه کاستی های دایم زندگی، طولانی تر می شود. محاسبات نشان می دهد که در آفریقا ساعت کار زنان در سال به طور متوسط 2490 در ساعت است، حال آن که مردان در سال به طور متوسط 1400 ساعت کار می کنند. در سال های اخیر طرح ها و پروژه هایی در چارچوب طرح آبرسانی و بهداشت سازمان ملل انجام شد و تا حدی از بار سنگین مسئولیت های آنان کاست، ولی فقر و بیسوادی و بیماری آنقدر ریشه دار است که برنامه های بسیار بسیار افزون تر و کاراتری باید صورت گیرد.
اینک این نکته مورد توجه طراحان، مسئولان و دست اندرکاران حوزه آب و آبرسانی قرار گرفته است که به هر روی، هر برنامه ای که برای صرفه جویی آب اجرایی می شود، علاوه بر آن که اقدامی جهانی و همگانی را طلب می کند، نباید به گونه ای باشد که عملاً فشاری را به اقشار پایین جامعه و فقرا وارد سازد؛ آنانی که تهیه آب واقعاً برایشان دشوار و مشقت آمیز است و بسیاری حتی به آب آشامیدنی سالم نیز دسترسی ندارند، بلکه هدف اصلی باید بیشتر بر روی الگوی مصرف بی رویه کلان اجتماعی و اشخاص متمول و مصرف گرای جامعه متمرکز شود.

دادگاه منابع آبی
از آنجایی که کم آبی به شکل فزاینده ای یک مشکل زیست محیطی جدی برای سال های آتی است و بسیاری از منابع آبی جهان در مرزهای مشترک کشورها قرار دارند، برای جلوگیری از جنگ و درگیری های آتی، برخی از کارشناسان و مسئولان اعلام کرده اند، مناسب به نظر می رسد تا دادگاهی بین المللی برای بررسی اختلافات کشورها و میانجی گری در این زمینه تشکیل شود. چند سال قبل کشور نامیبیا با برنامه ریزی برای تغییر مسیر رود اوکاوانگو در آستانه جنگ با بوتسوانا قرار گرفت، پی یت هینس، رئیس اداره منابع آب نامیبیا هنوز همه نقشه های آن پروژه را نگه داشته است، اما برخی کارشناسان می گویند: شاید راه حل زیرزمین نهفته باشد! هم اکنون یکی از اختلافات بین فلسطینیان و رژیم اشغالگر قدس، ذخایر و حوضه منابع آبی است. ترکیه و سوریه نیز از دیرباز درباره رودخانه فرات و سدی که ترکیه احداث کرده و و باعث کاهش آب فرات در سوریه شده مناقشات و مذاکراتی داشته اند. کشور خودمان و افغانستان نیز اختلاف نظرهایی را در حوضه هیرمند دارند.

کلاه سبزها
اما سناریوی دیگر احتمال بروز حتی درگیری های نظامی را در حوضه ذخایر آبی پیش بینی می کند. برای این منظور میشل فرنتز و همکارانش، طرح تشکیل گروهی به نام «کلاه سبزها» را پیشنهاد داده اند - معادل زیست محیطی برای مأموریت های کلاه آبی های سازمان ملل- به طوری که اجرایی شدن احکام دادگاه های بین المللی آب را در مرزهای کشورها ضمانت کند. با وجود تمامی بدبینی هایی که می تواند در این زمینه وجود داشته باشد، اما حرکت به سوی آن اهداف برای پیشگیری و جلوگیری از درگیری های آبی اجتناب ناپذیر به نظر می رسد.

حوضه های مشترک آبی؛ تهدید یا فرصت
پریسکولی یکی از کارشناسان مطرح در زمینه آب، عقیده دارد که به قضیه می توان به شکل دیگری نیز نگاه شود. وقتی کشورهایی در حوضه یک منبع آب، مشترکاتی دارند، باید به جای تهدید به آن به مثابه یک فرصت بنگرند؛ به طوری که با برنامه هایی مشترک در حفظ و استفاده مطلوب از آن به یکدیگر کمک کنند و با بلایای طبیعی، همچون خشکسالی و طغیان همکاری و مبارزه کنند. سرژ پویو، آب شناس فرانسوی که برای «اتحادیه توسعه جنوب آفریقا» (SADC) کار می کند، می گوید: ده سال است که ما سرگرم مذاکره برای انعقاد قراردادهایی در مورد رودخانه های بین المللی هستیم که بین هشت کشور مشترک است.

منبع: / سایت / باشگاه اندیشه
نویسنده : کاوه احمدی علی آبادی