تعلیم و تربیت در راستای رشد و شکوفایی روح و جان ادمی عمل می کند، به همان نسبت که ما به پرورش روح و روان مردم خود اهمیت می دهیم باید به پرورش جسم آنها هم اهمیت داده و همان طور که اندیشیدن و درست اندیشیدن را به فرزندانمان می آموزیم در همان راستا باید در تلاش باشیم که تربیت جسم را هم در برنامه های خود به صورت کاربردی قرار داده و به حفظ سلامت جامعه در یک بازه ی بلند مدت در هر دو رمینه ی جسم و روح دست پیدا کنیم. مثل معروفی هست که می گوید : روح سالم در جسم سالم است، و این نشان از اهمیت هر دوی اینها در کنار هم دارد.
این موضوع در سیستم/ نظام آموزش کشور، خود را در قالب زنگ ورزش در مقاطع پایین تر از دانشگاه و دو واحد تربیت بدنی در مقطع کارشناسی نظام اموزش عالی نشان می دهد.
اما سوال این است که آیا ما از زمان اختصاص داده شده به تربیت بدنی به درست ترین شکلی استفاده می کنیم؟ یا این که صرفا به به پر کردن زمان به هر شکلی فکر می کنیم و هدف صرفا برگزار شدن این کلاس هاست؟
مطمئنا اختصاص یک زنگ در مدارس ما در بارم هفته به معنی این نیست که دانش آموز ما ورزش می کند و یا به سطح نرمالی از نیاز به ورزش می رسد، حتی اگر این کلاس هم به بهترین شکل خود برگزار شود باز هم به معنی رفع نیاز دانش آموز و دانشجوی ما به ورزش نیست بلکه فقط می تواند زمینه ای باشد برای تشویق فرد به سمت انجام یک ورزش مستمر و اصولی در خارج از مدارس، در شرایطی که تقریبا اکثر مدارس ما خالی از یک مکان و سالن ورزشی با زیر ساخت های مناسب هستند و از این مهمتر امکانی برای پذیرش دانش آموز در خارج از زمان آموزشی به سبب محدود بودن زمان های آموزشی در مدارس وجود ندارد در نتیجه تنها امکانی که وجود دارد ترغیب و تشویق افراد برای ورزش در خارج از محیط آموزشی است.
اما نکته ی قابل توجه این است که در این کلاس های ورزشی نه دانش ورزش بلکه صرفا به ورزش با رویکرد عمل می پردازند نه به اموزش و آسیب شناسی و روش ها و متدهای روز ورزشی برا ی جلوگیری از آسیب های دراز مدت در افراد.
در این بین و در خلاء آموزش آکادمیک ورزش در کنار عمل در مکان های ورزشی آزاد، باید در مکان های آکادمیک به رفع نیاز عمومی هر انسان برای فراهم شدن دانش اولیه ی برای ورزش در قالب همان کلاس ها و زنگ های ورزش پرداخته شود. البته یک بار در سال 1380 این برنامه به صورت آزمایشی اجرا شد که در نتیجه ی آن خود من که یکی از کسانی بودم که در دایره ی این طرح قرار گرفتم دانش بسیار زیادی در زمینه ی ورزش درست به دست آوردم که تا کنون مورد استفاده ی من بوده است و آن کلاس ذهن ما را نسبت به بسیاری از اشتباهات خفیفی که عوارض خود را در سنین بالا نشان می دهند اگاه کرد ولی متاسفانه یک طرح موقتی و بدون برنامه بود و برچیده شد
ما باید در محیط آموزشی حداقل هایی از آموزش های عمومی تربیت بدنی را برای حفظ سلامت ورزشی زندگی را در قالب یک کتاب و در بارم زنگ ورزش یا واحد تربیت بدنی به فرزندانمان آموزش دهیم. این موضوع زمانی بیشتر اهمیت پیدا می کند که ما در دانشگاه ها با دو تک واحد درسی تربیت بدنی مواجه می شویم که در بهترین حالت دانشجوی ما را به اختصاص زمانی اندک برای ورزش آن هم به صورت موقتی تشویق می کند.
در حالی که دیگر زمان استفاده از این شکل خفیف برای اعمال قدرت و واداشتن افراد به کاری خاص گذشته است مخصوصا در چنین زمینه ی مهمی آن هم در مقطع کارشناسی که دیگر فرد خود باید به سمت ورزش حرکت کند نه این که سیستم او را در یک قالب محدود وادار به این کار کند و از به دست آوردن نتایج بلند مدت در حفظ سلامت جامعه غافل بماند.
مسئولین آموزش عالی ما باید در نظر داشته باشند که در راستای سلامت عمومی جامعه باید از تمام زیرساخت ها از جمله زیر ساخت های اموزشی که در ارتباط با طیف گسترده ای از جوانان امروز است به بهترین شکلی از امکانات خود استفاده کنند و در همین راستا همچنان که به تعلیم و تعلم نسل جوان در راستای روح و جان و علم و دانش می پردازد باید بر علم و دانش آنها در زمینه ی تربیت جسم نیز اهمیت دهد.
اختصاص یک زنگ ورزش در هفته و یا دو واحد درسی تربیت بدنی در طول چهار سال نمی تواند عاملی برای بر طرف کردن نیاز دانش آموز و دانشجوی ما به ورزش و حفظ سلامت جسم باشد. در چنین شرایطی که ورزش در مدارس ما به دلایل متعددی از جمله عدم وجود یک فضای مخصوص برای این کار به یک زنگ حاشیه ای و در دانشگاه به یک نمره تبدیل شده است آیا بهتر نیست برای ساماندهی درست و استفاده از این کلاس فکری بکنیم؟
بهترین کاری که می توان در این زمینه انجام داد اضافه کردن یک کتاب درسی در دوران تحصیل است تا به جای هدر رفت زنگ ورزش با ورزش کوتاه مدت و موقتی جوانان امروز ایران را به سطحی از شعور سلامت جسمی برسانیم تا انها خود به این احساس نیاز برای ورزش در زندگی رسیده و ان دانش اولیه ای را که برای آسیب شناسی یک شروع درست برای ورزش لازم است به آنها بدهیم تا به این شکل سلامت جامعه در یک سیرطولی تضمین شود.

منبع: / سایت / باشگاه اندیشه به نقل از: ostadepir.blogfa.comهانویسنده : سید محمد ضیغمیان