با این‌که ماه چهارم سالی که به خاطر حساسیت و اولویت مسائل اقتصادی نام جهاد اقتصادی به خود گرفته، در حال سپری‌شدن است، اما انگار دستگاه‌ها نمی‌خواهند در اجرا و پیاده‌سازی جهاد اقتصادی تحرکی از خود بروز دهند.
آن‌گونه که مشاهده می‌شود هنوز هیچ‌یک از دستگاه‌های مسوول بجز مشتی کلی‌گویی و سخنرانی، هیچ برنامه مدونی برای اجرای جهاد اقتصادی اعلام نکرده و نگفته‌اند بالاخره برنامه شفاف، مشخص، عملی و اجرایی‌شان برای این امر چیست.
روی این انتقاد منطقی، اول با دستگاه‌های اقتصادی است که از اهمیت، حساسیت و اولویت حل مسائل اقتصادی بویژه در سال‌جاری که اوج اجرای هدفمندی یارانه‌هاست، به خوبی آگاهند.
این دستگاه‌ها احتمالا درک کرده‌اند که راه حل مسائل اقتصادی روز کشور جز با جهاد اقتصادی، یعنی جلب مشارکت عمومی و کسب همکاری آنان امکانپذیر نیست لذا باید ابزار و لوازم تحقق جهاد اقتصادی را به 2 بخش فرهنگی و اجرایی تقسیم کرد و سریعا دست به کار شد.
در بخش فرهنگی باید مشارکت مردم هدف قرار گیرد و در بخش اجرایی دولت و سایر قوا می‌بایست چالش‌های اقتصادی را شناسایی کرده و راه‌حل‌های کوتاه مدت و بلندمدت برای آن طراحی کنند.
اما با تاسف باید گفت ظاهرا دستگاه‌های مخاطب «جهاد اقتصادی» اکنون به همان سخنرانی‌ها و کلی‌گویی‌های خود درباره این امر پایان داده و شاید با خود فکر کرده‌اند باید به سراغ کارهای عادی و برنامه‌های مدون قبلی رفت! اگر ماجرا این‌گونه باشد ـ که متاسفانه به نظر می‌رسد باشد ـ باید گفت برای حرکت دادن قطار به سوی تحقق جهاد اقتصادی توسط دستگاه‌های اجرایی، جهاد جداگانه‌ای لازم است و انگار به جای فرهنگ‌سازی برای مردم، باید آقایان را توجیه کرد که وقت گذشته است و کاروان همچنان بر زمین کاروانسرا بلاتکلیف و رهاست.
اما خطاب به آقایان تصمیم‌ساز و اجراکننده باید گفت بی‌توجهی به «جهاد اقتصادی» و جدی نگرفتن آن، بی‌توجهی به منافع ملی کشور است که با نادیده‌گرفتن و پاک کردن صورت مساله، حل نمی‌شود.
قطعا اقتصاد ایران همپای اقتصاد جهانی در حال تغییر است و این تغییر همراه با اجرای جراحی بزرگ اقتصاد ایران وضعیت حساسی را برای کشور رقم زده است.
حال در این وضعیت ـ بی‌رو در بایستی بگوییم ـ هرگونه غفلتی از جهاد اقتصادی می‌تواند چالش‌های بزرگی برای کشور ایجاد کند. لذا در انتظار ماندن برای اعلام برنامه‌های شفاف جهت تحقق هرچه زودتر جهاد اقتصادی توقع بی‌جایی به نظر نمی‌رسد...

منبع: / روزنامه / جام جم ۱۳۹۰/۴/۷
نویسنده : سید علی دوستی موسوی