دیروز، تظاهرات ضد آمریکائی در پاکستان اوج گرفت و مردم در اجتماعات بزرگ ضمن سر دادن شعارهای مرگ بر آمریکا و آتش زدن پرچم آمریکا و ناتو خواستار برخورد قاطع دولت اسلام آباد با آمریکا شدند.
ماجرا از حمله جنگنده‌های ناتو به دو پادگان نظامی پاکستان در نزدیکی مرز افغانستان، شروع شد که به کشته شدن 25 سرباز پاکستانی و زخمی شدن 16 نفر دیگر انجامید و تنش میان اسلام آباد و واشنگتن را تشدید کرد. روابط پاکستان و آمریکا طی دو سال اخیر، به خصوص پس از تهاجم کوماندوهایی آمریکا به مقر اسامه بن لادن در نزدیکی اسلام آباد و قتل وی متشنج شده است. اکنون به نظر می‌رسد ماه عسل دولتهای آمریکا و پاکستان که پس از حادثه انفجارهای نیویورک در سال 1380 و در زمان ژنرال پرویز مشرف تحت عنوان اتحاد برای مبارزه با تروریسم آغاز شده بود، درحال پایان یافتن است. در جریان این همکاری دوجانبه و تحت پوشش مبارزه با تروریسم، آمریکایی‌ها با فراغ بال و آزادی کامل در پاکستان به طور گسترده حضور یافته و با استفاده از پایگاه‌های خود در این کشور شورشیان فعال در افغانستان و همچنین مناطق مرزی پاکستان را مورد حمله قرار می‌دادند. در مقابل، دولت پاکستان نیز از سالانه حدود 2 میلیارد دلار کمک آمریکا و همچنین حمایت سیاسی واشنگتن برخوردار بوده است.
مشکل از زمانی آغاز شد که آمریکائیها شکست خود را در افغانستان مسجل و حتمی یافتند و برای گریز از تبعات این شکست، به خصوص برای درامان ماندن از فشارهای افکار عمومی داخل آمریکا، اقدام به فرافکنی کرده و پاکستان را به عدم صداقت در مبارزه با تروریسم و حتی همدستی با شورشیان افغانستان متهم کردند.
در پی این وقایع، اتهام زنی‌ها به دولت پاکستان از سوی مقام‌های آمریکایی شدت یافت. در این باره، "کامرون مانتر" سفیر آمریکا در پاکستان سال گذشته آشکارا اسلام آباد را به داشتن روابط با شبکه "حقانی"، که به ادعای آمریکا با طالبان و القاعده مرتبط است، متهم کرد و مدعی شد شواهد دقیقی در این زمینه موجود است.
"لئون پانتا" وزیر دفاع آمریکا نیز چندی قبل به پاکستان هشدار داد که اگر در مماشات با تروریست‌های داخل پاکستان تجدیدنظر نکند آمریکا برای مقابله با آنان، از هیچ اقدامی دریغ نخواهد کرد. علاوه بر این، هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا در دیداری سه ساعته با "حنا ربانی" همتای پاکستانی خود، وی را تحت فشار قرار داد تا دولت متبوعش علیه شبکه حقانی اقدام‌های جدی صورت دهد.
در این میان، دولت پاکستان سیاستی غیرشفاف و دو پهلو داشته است که البته به دلیل ساختار ویژه‌ای مجبور است چنین سیاستی را اتخاذ کند. دولت پاکستان علاوه بر تحمل انتقاد از سوی آمریکا، از طرف مردم این کشور نیز تحت فشار است. واقعیت این است که اکثریت مردم پاکستان موافق اتحاد و همکاری دولت این کشور با آمریکا نیستند. مردم پاکستان حضور آمریکا و اقدامات نظامی خودسرانه و یکجانبه این کشور را مخل ثبات و امنیت جامعه خود و توهین و تجاوز به استقلال و تمامیت ارضی کشورشان می‌دانند و موضع ضد آمریکائی خود را با حضور در تظاهرات گسترده به نمایش گذاشته‌اند. در حادثه اخیر نیز، مردم شهرهای مختلف این کشور در اعتراض به جنایت آمریکا دست به تظاهرات زده و با سر دادن شعارهایی علیه آمریکا، ناتو و همچنین دولتمردان خود پرچم ناتو و آمریکا را آتش زدند.
مواضع منفعلانه و کاسبکارانه دولتمردان پاکستان از عواملی است که موجبات گستاخی آمریکا برای مداخله گسترده در این کشور را فراهم ساخته است. شرایط ویژه و سیاست غیراصولی دولت پاکستان نه تنها به زیاده خواهی‌های واشنگتن دامن می‌زند بلکه سبب شده است تا دولت در برابر گروههای تروریست و فرقه گرا نیز قدرت مقابله قاطع و برخورد جدی نداشته باشد و این گروه‌های تروریست جرات یابند تا شهرهای این کشور را به جولانگاه خود تبدیل نمایند. به همین دلیل، می‌توان به این نتیجه رسید که تا زمانی که دولتی متکی به مردم و به دور از بند و بست‌های سیاسی با قدرت‌های خارجی در پاکستان بر سر کار نیاید بعید است اوضاع آشفته این کشور سر و سامان بگیرد و دخالت‌های گسترده و گستاخانه قدرتهای غربی در مقدرات این کشور پایان یابد.
این، واقعیتی انکارناپذیر است که قدرت‌های استعمارگر تنها به منافع خود می‌اندیشند و مورد پاکستان نیز جدای از این قاعده نیست. برای آمریکائی‌ها جان مردم پاکستان ارزشی ندارد و همچنانکه آنها بارها نشان داده‌اند زمانی که نیاز باشد در قتل و کشتار نظامیان و غیرنظامیان تردید نمی‌کنند.
آمریکا و غرب که خود، بانی به وجود آمدن شبکه‌های تروریستی طالبان و القاعده هستند اکنون تاوان اقدامات این گروهها را از مردم پاکستان و قتل و کشتار آنها می‌گیرند.
مردم پاکستان باید به دولتمردان خود فشار بیاورند تا اتحاد شوم با آمریکا و ناتو را لغو کند، اتحادی که برنده اصلی آن استعمارگران غربی و بازنده نهایی آن مردم پاکستان هستند. تنها در آن صورت است که می‌توان به اعاده صلح و ثبات واقعی به این کشور و منطقه امیدوار بود.

منبع: / روزنامه / جمهوری اسلامی ۱۳۹۰/۹/۸