امنیت به عنوان یکی از نیازهای اساسی جوامع بشری که زیربنای اصلی توسعه، تعالی، پیشرفت، آبادانی، اقتدار و ثبات سیاسی است، فارغ از کشمکش های مفهومی، بدیهی ترین مطالبه مردم و دولتمردان در دنیای معاصر است که آن را در منشورهای متعدد ملی و بین المللی مطرح نموده است. تامین امنیت وظیفه ذاتی تمام مکاتب اعم از مادی، معنوی و الحادی است که وجه تمایز آنها تنها در شیوه های اجرایی و حصول بدان متجلی می شود.
آیین رهایی بخش اسلام به عنوان یک مکتب فقهی و شرعی پویا، تامین امنیت ملی را از ملزومات اساسی ثبات و دوام حاکمیت دانسته و آن را در ابعاد گوناگون مورد توجه قرار داده است؛ ناگفته نماند که تهدید و امنیت دو مقوله اساسی و پرآوازه در فرهنگ سیاسی معاصر است و به لحاظ تاریخی همزاد نظام های سیاسی محسوب می شوند. تامین امنیت ملی یکی از شعائر مفهومی و هسته های موثر در شکل گیری و دولتها و همچنین از کار ویژه های اساسی دولت هاست. درواقع حفاظت از عناصر و عوامل خطرزا و خطرساز برای امنیت ملی در واقع مصون ماندن از تهدیدات و چالش هاست که از آن عوامل و عناصر در عرف سیاسی و جامع شناختی تهدید یاد می شود.
از سوی دیگر نیز تامین امنیت و برخورداری از آن در ردیف اولین و مهم ترین مطالبه مردمی است که بی تردید در تمام ساختارهای نظام های سیاسی دنیا در کانون توجه سیاست گذاران و مردم قرار دارد که به تناسب ایدئولوژی و نوع حاکمیت نیز متفاوت خواهند بود.
حال با کاوش در تعریف مفاهیم امنیت و تهدید یا چالش به بررسی چالش های فراروی انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی خواهیم پرداخت.
[1]:امنیت:[2]: تهدید [3] تهدید علیه امنیت ملی:
امنیت: در لغت حالت فراغت از هرگونه تهدید یا حمله و یا آمادگی برای رویارویی با هر تهدید و حمله را گویند. این مفهوم در اصطلاح سیاسی و حقوقی به صورت «امنیت فردی»، «امنیت اجتماعی»، «امنیت ملی» و «امنیت بین المللی» به کار برده می شود. البته
تقسیم بندی های امنیت عبارتند از: الف- امنیت ازنظر سطح که به سه دسته امنیت فردی، گروهی و ملی تقسیم می شود. ب- امنیت ازنظر هدف یا (قلمرو) که به امنیت داخلی و خارجی تقسیم می شود. ج- امنیت ازنظر موضوع که به امنیت نظامی و دفاعی، امنیت اقتصادی، امنیت سیاسی، امنیت اجتماعی، امنیت فرهنگی، امنیت زیست محیطی، امنیت عقیدتی، اخلاقی و آبرویی یا امنیت فکری و دینی و مانند آن تقسیم می گردد.
تهدید: تهدید در لغت به معنای ترساندن، بیم دادن و تولید خطر می باشد و اصطلاح سیاسی به معنای عنصر یا وضعیتی که ثبات و امنیت یک عنوان را به خطر اندازد. به دیگر سخن تهدید به هر اقدام و تحرک بالقوه و احتمالی سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی که موجودیت و اهداف حیاتی فرد، نهاد یا کشوری را به خطر بیندازد، اطلاق می شود.
تهدید علیه امنیت ملی: تهدید علیه امنیت ملی عبارت است از تهدیداتی که اهداف و ارزش های حیاتی یک کشور را به منظور ایجاد تغییرات اساسی به ویژه تغییر رفتار در اهداف و ارزش های حیاتی نظام و ملت در معرض خطر قرار دهد. این تهدیدات برحسب نوع به تهدیدات سخت، نیمه سخت و نرم و ازنظر موضع تهدید به تهدیدات درونی و بیرونی تقسیم می گردند.
در خصوص چالش های امنیتی و تهدید های انتخابات فرا رو می توان به عوامل فوق اشاره نمود.
1- رواج و ترویج روحیه قبیله گرایی و رفتار قبیله ای: در این خصوص حضرت آقا فرمودند: «نباید روح قبیلگی داشته باشیم؛ یعنی گمان نکنیم که هرکس، جامعه، انجمن، تشکل یا حزب ما بود خوب است و هرکه نبود بد است. این خطری است که همه ما را تهدید می کند.»
2- وجود کانون های قدرت و ثروت و تاثیرگذاری آنها بر روند انتخابات و تحلیل نامزد بر جامعه. خطر پول و کارسازی پول که باعث می شود بهترین نهاد تصمیم گیری و تصمیم ساز کشور بیفتد دست کسانی که از کانون های ثروت دستور می گیرند.
3- راه انداختن رقابت های ناسالم تبلیغات انتخاباتی بین نامزد های انتخاباتی
4- اختلاف و تنازع و به جان هم افتادن درنتیجه رقابت های ناسالم و غیر اسلامی انتخاباتی
5- تلاش دشمن در جهت تشدید تنازع داخلی و ایجاد اختلاف و چند دستگی بین مسئولین و مردم.
6- ایجاد تنش در مناطق بحران خیز قومی در ایران از طریق احیاء حس و روحیه قومیت گرایی و تقویت آن در تاثیرگذاری بر انتخابات.
7- ایجاد تنش در دانشگاهها از طریق تشدید فعالیت های سیاسی در بین دانشجویان و دانشگاهیان و وادارسازی آنها جهت مقابله با نظام جمهوری اسلامی ایران.
8- بهره گیری از جریان عرفان های نوظهور و معنویت های کاذب درجهت جذب جوانان و دانشجویان و تلاش درجهت برخورد خنثی و انزواگرایانه در مسائل سیاسی کشور.
9- ایجاد نارضایتی عمومی در بین مردم.
- از سوی دستگاههای اداری
- از سوی دشمن، مثل آمریکا و اتحادیه اروپا ازطریق اعمال تحریم و اثرگذاری بر مناسبات بین دولت ها ازجمله قرارداد نفتی هند و ایران که در حوزه عدم تامین منابع مالی دولت جهت اعمال فشار اقتصادی بر دولت و ملت تفسیر می گردد.
- و همچنین در حوزه عدم تامین ارزاق و کالاهای اساسی در داخل کشور ازجمله تحریم برخی شرکت های بین المللی مانند شرکت بین المللی تریدمیدلیست که در تامین کالای اساسی کشور فعالیت می کند.
10- دنیاطلبی و دنیاگرایی نامزدهای انتخاباتی: برای تامین اهداف شخصی و مادی دنبال پست نمایندگی هستند.
11- عوام فریبی در سطح تبلیغات کاذب و دستکاری افکار عمومی و سمت و سو دادن به افکار عمومی که مضاف برآن عرصه را بر نخبگان محدود و تنگ می کند.
12- سوء استفاده از مطالبات به حق مردم و از سوی دیگر افزایش انتظارات مردمی.
13- ائتلاف جریان های انحرافی در مقابل نظام از جمله جریان فتنه و جریان انحرافی.
14- تاکید بر ملی گرایی و ایرانیت گرایی و تاثیر آن بر انقلابات منطقه و مناسبات آینده.
15- - تردید افکنی و شبهه پراکنی درباره سلامت انتخابات (تشکیک سلامت انتخابات)
- تشکیل کمیته صیانت از آراء
- القای تقلب در انتخابات: به طوری که اقای هاشمی رفسنجانی درسال 88 حدود نه ماه مانده به انتخابات موضوع تقلب را به طور رسمی مطرح کرد!!
- ایجاد آشوب و اغتشاشات خیابانی
16- مطرح کردن نظریه نظارت بر انتخابات توسط کشورهای غربی و یا مالزی در ترکیه توسط خرم وزیر راه خاتمی.
17- ایجاد فضای دوقطبی سیاسی، اجتماعی، فرهنگی در جامعه از طریق طرح مسائل چالشی در حوزه های فرهنگ و سیاست.
- شکاف در اختلافات سلیقه ای و کشانده شدن آن به مرحله تقابل بین بدنه اجتماعی گروه ها و عامه مردم که به موضوع مسئله سازی تبدیل می شود و منجر به ایجاد اختلاف شود.
- از جمله دو قطبی کردن جامعه از بعد فرهنگی چاپ ویژه نامه خاتون و پیشنهاد تغییر نا م وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به وزارت فرهنگ و هنر.
همچنین ازجمله دو قطبی کردن جامعه از بعد سیاسی که سیدمحمد خاتمی صحبت از دو قطب مردم و نظام را مطرح کردو این حالت دو قطبی را این طور تعریف کرد: که مردم از نظام می گذرند و نظام هم از مردم بگذرد. این گونه دو دسته کردن مردم و قراردادن حکومت و نظام اسلامی دربرابر مردم برای به وجود آمدن چالش امنیتی کارسازتر است.
18-ایجاد ناامنی از سوی ضد انقلاب و ایجاد درگیری در مناطق مرزی.
19- اقدامات خرابکارانه اعم از ترور نامزد های انتخاباتی
20- احتمال بمب گذاری در مراکزحساس انتخاباتی.
21- علاقمندی برخی کشورها برای دخالت در امور داخلی ایران ازجمله تاثیر گذاری بر انتخابات.
22- تهاجم برنامه ریزی شده علیه سپاه و بسیج به منظور تضعیف نقش آنها.
23- جریان سازی سیاسی و خط دهی افکار عمومی از طریق رسانه های ضد انقلابی و استکبار جهانی.
پی نوشت ها:
1. داریوش آشوری، دانشنامه سیاسی، چاپ سیزدهم (تهران: انتشارات مروارید، 1385) ص 38
2. سلمان شایان فر، جزوه درسی
فرهنگ شناسی و تهاجم فرهنگی، (قم: مجتمع آموزش عالی شهید محلاتی، مرکز علمی کاربردی، 1389 )، ص 29.
3. سیدرحیم صفوی، مقدمه ای بر جغرافیای نظامی ایران، تحلیل جغرافیایی امنیت تهران، جلد پنجم، (تهران، سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، 1381) ص 65

منبع: / روزنامه / کیهان ۱۳۹۰/۰۹/۱۶
نویسنده : بیژن ذبیحی