کارشناسی ارشد 1394
پدیدآور: امیر رضایی استاد راهنما: عبدالرسول صادقپور استاد مشاور: آمنه زارع
دانشگاه آزاد اسلامی ‌واحد مرودشت، دانشکده ادبیات و علوم انسانی
چکیده

چـکیـده:زبان شناسی رشته ای است که به بررسی علمی نظام زبان می پردازد. از آنجا که ماده ادبیات، زبان است می بایست برای درک و فهم بهتر این حوزه، مطالعات زبان شناختی منظور گردد. زمانی که از دریچه نشانه شناسی به متون ادبی می نگریم، در پی کشف دلالتهای نهفته در متن هستیم. فهم متن و درک این دلالتها، مقوله ای زبانی است. هرمنوتیک نظریه عمل فهم است در جریان روابطش با تفسیر متون. در واقع هرمنوتیک به نوعی تاویل نشانه هاست. از آنجا که بوف کور هدایت متنی است باز، دارای ژرف ساختی ویژه می باشد که درک بهتر آن مستلزم استفاده از ابزاری خاص که همانا نشانه شناسی هرمنوتیکی است، می باشد. هرچند شرح ها و نقد های گوناگون از بوف کور شده ولیکن با خوانش هرمنوتیکی این متن بر پایه نشانه شناسی می توان ما را به فهم دیگر و چه بسا بهتری از این اثر سترگ برساند. از آنجا که هر تحلیل نشانه شناختی همراه با مسیر تاویل است، لذا نگارنده ضمن تعریف و بررسی ابزار این تحلیل یعنی نظریات نشانه شناسی و هرمنوتیک، ضمن استفاده از آنها و بخصوص نظریات جدید هرمنوتیکی بلاخص نظریه تفسیری ریکور، ضمن تقسیم متن به تعدادی خوانه ، ابتدا به نماد و نشانه شناسی بوف کور و سپس دست به تفسیر متن می زند. این پژوهش نشان خواهد داد که متون ادبی در هر خوانش و تحلیل مجدد معنایی نو و کشف نشده از خود بروز می دهند که همانا رسالت اصلی علم هرمنوتیک است. این امر ثابت می کند که معنا های آثار ادبی منجمد و تثبیت شده نیستند و هر خوانش مجدد، کشف معنایی جدید را در پی دارد. به همین دلیل گفتمانهای ادبی باز و همواره در کنش هستند. کلمات کلیدی: نشانه شناسی ادبی ، هرمنوتیک، بوف کور هدایت، نظریه تفسیری ریکور ، تفسیر، نماد و نشانه