دوازدهم بهمن‏ماه یادآور یکی از شورانگیزترین روزهای تاریخ این دیار است
روزی که مردمی عاشق و تشنه خوبی‏ها، پس از سال‌های طولانی فراق، گمشده خود را چون نگینی در بر گرفتند و استقبالی بی‏مانند از مراد خویش را در سینه پرخاطره هستی به یادگار نهادند.
آنان که در آن روز فراموش‌ناشدنی، شیرینی حضور را چشیده‏اند، حتما تصدیق می‏کنند که ترسیم حتی دورنمایی از آن صحنه‌های دل‏انگیز هم امکان‏پذیر نیست. آن استقبال پرشور، به‌ویژه از این جهت ستودنی است که هیچگاه حرارت خود را از دست نداد و با بدرقه‏ای حماسی‏تر، تکمیل شد.
درسی که امروزه و در آستانه سالگرد ورود امام خمینی (رضوان‌الله علیه) به کشور شایسته تاکید و تدبر است، رمز و راز آن اقبال بی‏ادبار به پیرمرد فرزانه‏ای است که از همه امکانات مادی و ابزارهای قدرت ظاهری محروم بود.
در میان بزرگمردان تاریخ، بسیارند رهبرانی که با گرایش و قبول افکار عمومی مواجه شده‏اند اما به ندرت می‏توان کسانی را نشان داد که در گذر زمان و در پیچ و خم مشکلات اداره زندگی مردم، فرهمندی و اقتدار خویش را همچنان حفظ کرده باشند.
امام خمینی، اما، از اینگونه افراد نادر است که نه‌تنها تا پایان عمر که تا امروز هم جایگاه رفیع خود را در دل‌های حقیقت‌جو از دست نداده و به خواست خدا در آینده نیز از دست نخواهد داد.
درک چرایی هجوم عاشقانه مردم به سوی او می‏تواند کلید موفقیت و چراغ راه آینده جامعه ما و همه جوامعی باشد که در سودای تجربه مردم سالاری حقیقی هستند. در میان همه خصوصیات کم‏نظیر شخصیت امام و شرایط خاص آن روزگار، شاید بتوان اصلی‏ترین انگیزه مردم برای عشق همیشگی به ایشان را اخلاص او نسبت به خدا و صداقتش در ارتباط با مردم دانست.
امام توانسته بود پس از سال‌ها مجاهده مستمر، در سلوک معنوی خود به سفر فی‏الخلق مع‏الحق برسد. او با کوله‏باری از معنویت و وارستگی و تنها برای رضای خدا کمر خدمت به خلق خدا را بسته بود. مردم عزیزترین و اصلی‏ترین عنصر در اندیشه و عمل امام بودند؛
مردمی که برای برپایی دین خدا قیام کرده و از همه چیز خود گذشته بودند. مردم می‏دیدند که خمینی جز آنان به چیزی نمی‏اندیشد و جز برای آسایش و سعادت آنان کاری نمی‌کند و به همین جهت بود که در یکی از استثنایی‏ترین رابطه‌های عاطفی، شیفته و فرمانبردار او بودند.
امام نشان داد که به‏رغم نظریه‌های شرک آلودی که همه تاثیرات را به ابزار مادی و رسانه‌های جمعی منتسب می‏کنند، کلید دل‌ها دست خداست و به مدد شگردهای تبلیغاتی و عوام فریبی‏های موسمی نمی‏توان چشمان تیزبین مردم را برای همیشه مسحور کرد.
این همان تجربه نوظهوری است که با حضور خود، بنیان نظام بین‏الملل استکباری و نظم نوین جهانی را به مخاطره انداخت و به همین دلیل است که همه قدرت‌ها درصدد نفی و یا دست‏کم تحریف آن برآمده‏اند.
هجوم سازمان یافته و متناوبی که در ماه‌ها و سال‌های اخیر به فرهنگ امام مشاهده کرده‏ایم، دقیقا به همین منظور ترتیب داده شده است. گرچه مردم رشید و دقیق ایران، به لطف خدا، مانند گذشته بیدار و دشمن‏شناس هستند اما جای انکار نیست که حتی در میان ما نیز کوردلانی وجود دارند که در اندیشه بایگانی‌کردن و به موزه فرستادن کتاب مبین آرمان‌های امام خمینی‏اند.
جشن و سرور و نیز تجلیل و تکریم این روزها - که از مصداق‏های بارز روزهای خدایند - لازم و قابل تقدیر است اما ضروری‏تر از آن برای نسل امروز ما تبیین حکیمانه شخصیت امام و آن نکته‏ای است که به‌عنوان راز گرایش دل‌ها به سوی ایشان، رمز اتحاد، اقتدار و پیشرفت کشور است.
شخص امام از میان ما رفت؛ همانگونه که پیامبران خدا رفتند. اما شخصیت و آرمان‌های او مهم است که درمیان و مایه امتحان ماست؛ عمل ما نشان‌دهنده پاسخ ما به این پرسش قرآن (سوره آل عمران، آیه 144) است که فرمود: «محمد فقط فرستاده خدا بود و پیش از او فرستادگان دیگری نیز بودند،
آیا اگر او بمیرد و یا کشته شود شما به عقب بر می‌گردید؟! هر کس به عقب بازگردد هرگز ضرری به خدا نمی‌زند و به‌زودی خداوند شاکران (و استقامت‌کنندگان) را پاداش خواهد داد.” دلدادگی واقعی به امام نشانه‌ای جز وفاداری به میراث و سیره او ندارد.
امام بارها تصریح کرده بود آنچه از همه مهم تراست، جمهوری اسلامی است که برای حفظ آن باید از همه چیز(آری!همه چیز) گذشت و این ازاوجب واجبات است.
وکیست که نداند ستون این خیمه همانا ولایت فقیه است؛ همان که امام می‌گفت پشتیبان آن باشید تا به کشورتان آسیبی نرسد. گریز از این تکلیف دینی و ملی و یا کوتاهی در انجام آن گناهی است که تاریخ بر هیچ‌یک از ما نادیده نخواهد گرفت.
وسلام علیه یوم ولد ویوم ارتحل ویوم یبعث حیا... ‌

منبع: / سایت خبری / همشهری آنلاین ۱۳۸۸/۱۱/۱۱
هانویسنده : محسن اسماعیلی