معنویت روضه ها و مبارزه با طاغوت ها
از آغاز سخن از مکتب امام گفته شد و با استشهاد به فرمایش امام خامنهای سه شاخصه معنویت، عقلانیت و عدالت به عنوان اساس مکتب امام عنوان شد. تاکنون شاخص اول یعنی معنویت، از منظرهای گوناگون مورد بررسی قرار گرفت. بیان شد معنویت در مکتب امام برگرفته از قرآن و مکتب اهل بیت است و یکی از مظاهر بارز این معنویت که در سیره حضرت امام بسیار نمود داشت توسل بود. در همین راستا توجه به ماه محرم و اهمیت دادن به عزاداری برای شهدای عاشورا در سیره معنوی بسیار چشمگیر است. به کرات در فرمایشات ایشان به اهمیت قیام حسینی اشاره شده و ایشان با تبیین فلسفه این قیام مردم را به پیروی از منش اباعبدالله دعوت میکردند. پیامهای ایشان به پاسداران و ملت ایران در روزهای سوم شعبان هر سال به مناسبت میلاد حضرت امام حسین به خوبی گویای این واقعیت است.
مقام معظم رهبری در تبیین ابعاد گوناگون قیام عاشورا نیز یکی از ابعاد را بعد معنویت میداند چنانچه در مورد مکتب امام نیز چنین بعدی را اشاره داشتند. ایشان میفرماید: "در این نهضت عرصه مبارزهای وجود دارد که غیر از جنبه اجتماعی و سیاسی و حرکت انقلابی و مبارزه علنیِ حق و باطل است و آن، نفس و باطن انسانهاست. آنجایی که ضعفها، طمعها، حقارتها، شهوتها و هواهای نفسانی در وجود انسان، او را از برداشتن گامهای بلند بازمیدارد، یک صحنه جنگ است؛ آن هم جنگی بسیار دشوارتر. آنجایی که مردان و زنان مؤمن و فداکار پشت سر حسین بن علی علیهالسّلام راه میافتند؛ دنیا و ما فیها، لذّتها و زیباییهای دنیا، در مقابلِ احساس وظیفه از چشم آنها میافتد؛ انسانهایی که معنویتِ مجسّم و متبلور در باطنشان، بر جنود شیطانی- همان جنود عقل و جنود جهلی که در روایات ما هست- غلبه پیدا کرد و به عنوان یک عده انسان نمونه، والا و بزرگ، در تاریخ ماندگار شدند. ...آن روز کسانی که در مبارزه معنوی بین فضایل و رذایل اخلاقی پیروز شدند و در صفآرایی میان جنود عقل و جنود جهل توانستند جنود عقل را بر جنود جهل غلبه دهند، عده اندکی بیش نبودند؛ اما پایداری و اصرار آنها بر استقامت در آن میدان شرف، موجب شد که در طول تاریخ، هزاران هزار انسان آن درس را فراگرفتند و همان راه را رفتند"(09/ 01/ 1381). چنانچه مشاهده میشود بعد معنوی شهدای کربلا سبب ماندگاری و الگودهی قیام عاشورا شده است، همان که پیشتر از آن به عنوان معنویت فعال یاد کردیم. معنویتی که موجب عزلت و بیتفاوتی نشده و در جامعه ثمرات فراوان دارد. از همین جهت است که حضرت امام توجه به قیام عاشورا و مجالس روضه را بسیار مورد تاکید قرار میدهد.
حضرت امام بخش مهمی از موفقیتهای انقلاب اسلامی را مرهون اثر پذیری مردم از امام حسین و شهدای کربلا میداند و میفرماید: "شما باید تبلیغ کنید آقا! محرم است. این محرم را زنده نگه دارید. ما هر چه داریم از این محرم است و از این مجالس. مجالس تبلیغ ما هم از محرم است، از این قتل سید الشهداست و شهادت اوست. ما باید به عمق این شهادت و تأثیر این شهادت در عالم برسیم و توجه کنیم که تأثیر او امروز هم هست. اگر این مجالس وعظ و خطابه و عزاداری و اجتماعات سوگواری نبود، کشور ما پیروز نمیشد. همه در تحت بیرق امام حسین- سلام الله علیه- قیام کردند. الان هم میبینید که در جبههها وقتی که نشان میدهند آنها را، همه با عشق امام حسین است که دارند جبههها را گرم نگه میدارند"(صحیفه امام، ج17، ص60)
در جای دیگر به اهل منبر این گونه توصیه میکنند: "روضه را دست از آن برندارید که ما با روضه زنده هستیم"(همان، ج13، ص331) امام این روضهها را سبب زنده شدن اسلام و بیداری مردم میداند: "روضه است که این محراب، که این منبر، را حفظ کرده. اگر آن روضه نبود، این منبر هم نبود، این مطالب هم نبود، آن حفظ کرده. ما باید به شهیدمان گریه کنیم؛ فریاد کنیم؛ مردم را بیدار کنیم"(همان، ج8، ص529) البته امام چرایی این موضوع را تبیین کرده و روشن ساختهاند که روضه، صرف گریه و ثواب نیست. این روضهها، چون یادآور قیام حق علیه باطل است، سبب تحرک مظلومین علیه ظالمین میشود و همین تحرک معنای زنده شدن و پویایی است. لذا میفرماید: "امام حسین با عده کم همه چیزش را فدای اسلام کرد؛ مقابل یک امپراتوری بزرگ ایستاد و "نه" گفت؛ هر روز باید در هر جا این "نه" محفوظ بماند. و این مجالسی که هست مجالسی است که دنبال همین است که این "نه" را محفوظ بدارد. بچهها و جوانهای ما خیال نکنند که مسئله، مسئله "ملتِ گریه" است! این را دیگران القا کردند به شماها که بگویید "ملتِ گریه"! آنها از همین گریهها میترسند، برای اینکه گریهای است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دستههایی که بیرون میآیند، مقابل ظالم هستند؛ قیام کردهاند. اینها را باید حفظ کنید. ... اینها یک شعائر سیاسی است که باید حفظ بشود. ... این مجالس، مجالس روضه، ذکر مصایب مظلوم و ذکر جنایات ظالم، در هر عصری [مظلومان را] مقابل ظالم قرار میدهد"(همان، ج10، ص316).
امام در مقابل زمزمههایی که علیه روضه و مجالس عزای اباعبدالله سخن میگفتند به شدت موضع گرفته و آنها را از فهم فلسفه عزاداری عاجز میداند و به بعد معنوی و اجتماعی این مجالس تاکید نموده و نمونه روشن اثرات این مجالس را دوران دفاع مقدس معرفی میکند: "اینها نمیفهمند روضه چیست؛ و این اساس [را] کی تا حالا نگه داشته است، این را نمیفهمند و نمیشود هم بهشان بفهمانیم. اینها نمیفهمند که این روضه و این گریه آدمساز است؛ انسان درست میکند. این مجالس روضه، این مجالس عزای سید الشهداء این تبلیغات بر ضد ظلم، این تبلیغ بر ضد طاغوت است. بیان ظلمی که به مظلوم شده تا آخر باید باشد. همینها در عین حالی که جوانهای خودشان که کشته شدند برایشان فریاد میزنند و چه میکنند، لکن بازی خوردند میگویند آن جوانها را از یاد ببرید! برای اینکه آنهایی که به اینها تلقین میکنند اساس را سید الشهداء میدانند. اساسی که همه چیز را تا حالا نگه داشته، اوست. پیغمبر هم فرمود که أنَا مْن حُسَینٍ یعنی دیانت را او نگه میدارد و این فداکاری دیانت اسلام را نگه داشته است، و ما باید نگهش داریم."(همان، ج10، ص121).
منبع: / روزنامه / رسالت ۱۳۹۰/۹/۹
نویسنده : مهدی عامری
نظر شما