این روزها تظاهرات برخی از احزاب و گروه ها بر ضد دولت و حزب حاکم مالزی، ‌توجه کارشناسان عرصه سیاست را به خود جلب کرده است. اعضای احزاب مخالف در 18 تیر ماه با وجود ممنوع اعلام شدن هر گونه تظاهرات از سوی دولت، در منطقه مرکزی و تجاری شهر کوالالامپور به تظاهرات پرداختند که این اقدام منجر به درگیری آنها با پلیس شد و تعدادی از آنها دستگیر شدند. در بین تظاهرکنندگان، از اعضای «ائتلاف پاک» هم بودند که یک ائتلاف سیاسی غیررسمی در مالزی و شامل سه حزب مخالف دولت یعنی حزب اسلامی پان مالزی «پاس»، حزب عدالت مردم و حزب حرکت دموکرات مالزی «داپ» است که در ماه آوریل 2008 پس از دوازدهمین انتخابات آزاد مالزی تشکیل شد. در طرف دیگر شاخه جوانان حزب آمنو (حزب حاکم) نیز اقدام به برگزاری تظاهرات در حمایت از دولت کرده‌اند. در این میان رئیس شاخه جوانان حزب آمنو و رئیس ائتلاف پاک، از سوی افراد ناشناس پیام‌های تهدید به مرگ دریافت کرده‌اند که از نکات قابل توجه رسانه‌های این کشور بود.
در اینجا چند سئوال مطرح است که آیا این حرکت‌ها دنباله انقلاب‌های مردمی در کشورهای عربی ـ اسلامی است یا اینکه مردم فقط دنبال اصلاحات هستند؟ دلایل بروز این ناآرامی‌ها کدامند؟ و راهکارهای لازم برای خروج از این بحران کدامند؟کشور مالزی در سال 1957 به استقلال رسید. از آن زمان تاکنون مسیر صعودی پیشرفت سیاسی و اقتصادی را طی کرده و در قلب آسیا بیشترین توسعه اقتصادی را به خود اختصاص داده است. مالزی در حوزه سیاست هم حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد. کشور مالزی چنددینی و چند زبانی است و نزدیک 60 درصد مالاوی مسلمان و 30 درصد چینی و بودایی هستند که از نظر زبانی، نژادی و دینی با اکثریت فرق دارند. همچنین حدود هشت درصد جمعیت نیز تامیلی هستند که دین هند و زبان تامیلی دارند. در کشورهای عربی ـ اسلامی، در شرایط موجود، مسائل امنیتی و سیاسی مهم‌تر است. کشورهای دستخوش خیزش اسلامی، بیشتر نگران حاکمیت خانواده، ارزش‌های دینی و مذهب هستند، در حالیکه در مالزی، مردم بیشتر نگران اقتصاد هستند، یعنی تفاوت ماهوی میان خواست آنان با خواست مردم در جهان عرب وجود دارد.

دلایل بروز ناآرامی‌ها
1ـ پس از استقلال مالزی، انتخابات به گونه‌ای بود که اکثریت را حزب «آمنو» و متحدین آن که متشکل از 14 حزب از جمله چینی، هندی، و اقلیت‌های قومی هستند، تشکیل می‌دادند، اما همیشه انتخابات به گونه‌ای تنظیم شده بود که حزب آمنو (حزب مالاوی) اکثریت را داشته، نخست وزیر و وزرای اصلی را تعیین می‌کرد و تعدادی از وزارتخانه‌ها نیز بین هندی‌ها و چینی‌ها تقسیم می‌شد. در حقیقت معترضان در نتایج آن دخالتی نداشتند و این امر باعث مناقشه بین حزب مالاوی با حزب‌های دیگر شده است.
2ـ کشف مقادیری سلاح در شهر کوالالامپور باعث شد که پلیس اقدامات امنیتی پیشگیرانه به اجرا بگذارد.
3ـ قدرت سیاسی و امنیتی کاملاً در دست مالاوی‌ها و قدرت اقتصادی در دست چینی‌ها است. علیرغم آنکه مالاوی‌ها در زمان ماهاتیر محمد، قانونی گذاشتند که حجم مشارکت اقتصادی خود را افزایش دهند، اما نتوانستند بیش از 20 درصد این افزایش را ایجاد کنند. بنابراین نه مالاوی‌ها متناسب با جمعیت خود از اقتصاد بهره‌مندند و نه چینی‌ها با توجه به قدرت اقتصادی خود از سیاست بهره می‌برند.
4ـ مالزی از نظر سیاسی بیشتر تحت نفوذ حزب خاصی به نام آمنو بوده که همین امر بسترساز اعتراض‌های مردمی شده است.
5 ـ اختصاص سهمیه بیشتر در مراکز آموزشی و فرصت‌های شغلی به مالاوی‌ها، همیشه موجب اعتراض اقوام دیگر بوده است.
6ـ اصلاحات در قوانین انتخاباتی و مهار فساد مالی.
7ـ دست‌های پنهان آمریکا و قدرت‌های دیگر برای ایجاد تنش در مالزی و شبیه‌سازی انقلاب‌های کشورهای عربی ـ اسلامی در این کشور و کشاندن آن به دیگر کشورهای آسیای جنوب شرقی.

نتیجه‌گیری
1ـ به نظر می‌رسد آمریکا نه فقط خواستار رژیم‌های بی ریشه، نژاد پرست و بی هویت در خاورمیانه جدید در 15 سال آینده است، بلکه در یک طرح کلی، خواستار تسلط بر جهان نیز هست، پس بهتر است دولت‌ها با تیزبینی و هوشیاری لازم از افتادن در دام سناریوی جدید آمریکا خودداری کنند. ‏
‏2ـ برخوردهای امنیتی و شدید دولت مالزی با معترضان، فرصتی برای ترفندهای آمریکا خواهد بود تا روند اعتراضات اصلاحی را به سمت و سوی براندازی پیش ببرد.
3ـ بهتر است دولت مالزی این بحران را از طریق راه حل‌های منطقی و گفت‌وگو میان رهبران سیاسی، جناحی، قومی و دینی، همانند دولت‌های گذشته حل و فصل کند. در غیر این صورت مانند جهان عرب با خواست‌ها و شورش‌های خیابانی، مجبور به تغییر روند سیاسی شده، در راه خواسته‌های آمریکا گام بر خواهد داشت و انقلاب کشورهای عربی ـ اسلامی در مالزی شبیه‌سازی خواهد شد.
4ـ به نظر می‌رسد رهبران سیاسی در مالزی بیشتر اقتصادی فکر می‌کنند و توسعه اقتصادی را بیشتر از مسائل سیاسی در نظر دارند، بر همین اساس، زمانی که گمان کنند حتماً ضرر اقتصادی به آنها تحمیل خواهد شد، راه گفت‌وگو و مذاکره را در پیش می‌گیرند.

منبع: / روزنامه / اطلاعات ۱۳۹۰/۴/۲۷
نویسنده : محمود رضا امینی