ینس والتر
ترجمه: محمدعلى فیروزآبادى

روزنامه شرق، یکشنبه ۱۱ دى ۱۳۸۴ - - ۱ ژانویه ۲۰۰۶
 

بخش اول
۱- فرانسه
سال ۲۰۰۵ از نظر گسترش و ابعاد اقدامات اعتراضى در فرانسه در نوع خود رکورددار است. البته در سال ۱۹۹۵ نیز در اثر آن اعتصاب سراسرى ماه هاى نوامبر و دسامبر که به دلیل اعتراض به سیاست هاى اجتماعى نخست وزیر سابق و محافظه کار فرانسه «آلن ژوپه» انجام گرفت، زندگى روزمره در این کشور به نوعى زمین گیر شد. علت اصلى و اساسى مناقشات سال ۲۰۰۵ در اروپا بیش از هر چیز طرح هاى اجتماعى و برنامه هاى خصوصى سازى بود. یکى از جنجالى ترین این طرح ها _ که در عمل هم تا حد زیادى به اجرا درآمده است- واگذارى بخش هایى از صنایع الکترونیک فرانسه موسوم به Edf به بخش خصوصى است. کارکنان و کارمندان این مرکز _ که از جمله سهامدار عمده یکى از موسسات بزرگ الکترونیکى آلمان نیز هست- به عنوان اعتراض به ورود این صنایع به بازار بورس علاوه بر اعتصاب، قطع موقت برق را نیز برنامه ریزى کرده بودند.
تصمیم به کاهش و اخراج کارکنان قطارهاى شهرى فرانسه موسوم به SNCF و خصوصى سازى این شرکت، موجب اعتراض و شش بار اعتصاب کارکنان این بخش از خدمات شهرى در فرانسه شد، اعتصاب هایى پى درپى که آخرین آن از ۲۱ تا ۲۳ نوامبر انجام گرفت. طرح خصوصى سازى شرکت کشتیرانى SNCM نیز نه تنها با اعتصاب کارکنان روبه رو شد بلکه منجر به ربودن یکى از کشتى هاى بارى این شرکت توسط اعضاى اتحادیه مربوطه نیز شد. و عاقبت هم پلیس فرانسه به وسیله هلى کوپتر و به کارگیرى یگان هاى ویژه ژاندارمرى به این غائله خاتمه داد. سه اعتصاب سراسرى دیگر نیز در سال ۲۰۰۵ نظرها را به سوى فرانسه جلب کرد. این سه اعتصاب سراسرى توسط اتحادیه هاى مختلف کارگرى و در اعتراض به قانون جدید استخدام صورت گرفت. بر پایه این قانون جدید هر متقاضى کار باید پاى قراردادى را امضا کند که طبق آن تعهد مى کند براى دو سال به صورت آزمایشى براى کارفرماى مربوطه کار کند. اما نقطه اوج ناآرامى ها و اغتشاشات خیابانى در فرانسه، همان شورش هاى مردم مناطق حاشیه اى شهرهاى بزرگ در اکتبر و نوامبر سال ۲۰۰۵ بود، ناآرامى هاى وسیع و وحشتناکى که نه تنها در فرانسه بلکه در دیگر کشورهاى اروپایى نیز نفس ها را در سینه ها حبس کرد. چندین هزار اتومبیل و تعداد زیادى ساختمان هاى عمومى مانند مدارس، ادارات پست، مراکز فرهنگى و مغازه در آتش سوختند. طبق آمار رسمى از ۲۷ اکتبر تا ۱۷ نوامبر۲۰۰۵ ، ۸۷۰۰ دستگاه اتومبیل و ۳۰۰ ساختمان به آتش کشیده شد و ۴۷۴۰ نفر نیز توسط نیروهاى پلیس دستگیر شدند. نقطه آغاز این شورش بزرگ، مرگ دو پسر جوان در مناطق حاشیه اى شمال پاریس بود. آن دو که از ترس ماموران پلیس پا به فرار گذاشته و مجبور شده بودند خود را در کنار یکى از ترانسفورماتورهاى برق سراسرى مخفى کنند، در اثر برق گرفتگى جان خود را از دست دادند و همین رخداد گویى جرقه اى بود که به بشکه اى از باروت اصابت کرد. به ناگاه در سراسر فرانسه زخم هاى کهنه ناشى از بى عدالتى هاى نژادپرستانه و استعمارى سر باز کرد و نسل دوم و سوم فرانسویان آفریقایى و عرب تبار که از بیکارى و فقر رنج برده و در آلونک هایى به اسم آپارتمان در حومه دورافتاده و فراموش شده شهرهاى بزرگ زندگى مى کنند، به خیابان ها ریختند. اما به رغم همه این وقایع و اعتراضات سخت، هنوز هم دولت محافظه کار فرانسه تغییرى در رویه هاى غلط خود نداده است.
• ۲- یونان
کشور یونان نیز در سراسر سال ۲۰۰۵ شاهد مبارزات طبقاتى بود. با وجود اعتراض ها و مخالفت هاى عمیق و ریشه دار مردم، دولت و به عبارتى حزب حاکم «نودمکراسیا» برخلاف خواست بخش بزرگى از راى دهندگان و طرفداران خود برنامه عظیم موسوم به «توزیع مجدد» به نفع سرمایه دار را به اجرا گذاشت. دولت و حزب حاکم به صورتى پى درپى قوانینى را مورد تصویب و اجرا گذاشتند که یکى پس از دیگرى حداقل به مدت یک دهه حقوق سابقاً به رسمیت شناخته شده کارگر و کارمند را پایمال خواهد کرد. علاوه بر آن بودجه امور آموزشى و بهداشت و درمان نیز کاهش یافت و بدین صورت بازنشسته هاى یونانى با آن درآمد بخور و نمیر باید همچنان بیش از پیش کمربندها را محکم تر ببندند. دولت یونان برخلاف وعده هایى که داده بود، نه تنها آن بیش از دویست هزار کارگر و کارمند پیمانى را به استخدام درنیاورد بلکه با تصویب قوانین گسترش خصوصى سازى امنیت شغلى هزاران کارگر و کارمند استخدامى و تمام وقت را نیز در معرض خطر جدى قرار داده است و معلوم نیست در آینده این عده دیگر بتوانند از مزایاى اضافه حقوق، مرخصى و بیمه بیکارى برخوردار شوند.
منبع: یونگه ولت