همگرایی از منظر تاریخی
مفهوم همگرایی به معنای نزدیک شدن، انسجام و وحدت میان واحدهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است. این مفهوم در علوم سیاسی و روابط بین‌الملل کاربرد گسترده‌ای دارد و در مورد مسائل مختلفی از جمله اتحاد سیاسی، یکپارچگی اقتصادی، همکاری منطقه‌ای و جهانی مورد بحث قرار می‌گیرد.
ریشه‌های اندیشه همگرایی را می‌توان در ایده‌های برخی از متفکران کلاسیک سیاسی و اجتماعی یافت. یکی از اولین متفکرانی که به طور جدی به این مفهوم پرداخت، آدام اسمیت بود. اسمیت معتقد بود که تجارت آزاد و تقسیم کار منجر به افزایش رفاه و همکاری میان ملت‌ها می‌شود. او در کتاب ثروت ملل (1776) نوشت:

«تجارت آزاد، با از بین بردن موانع و محدودیت‌های تجاری، باعث می‌شود که هر کشور منابع خود را به بهترین شکل ممکن به کار گیرد. این امر منجر به افزایش تولید و رفاه در همه کشورها می‌شود.»

ژان ژاک روسو نیز در کتاب قرارداد اجتماعی (1762) به مفهوم همگرایی اشاره کرد. روسو معتقد بود که مردم در یک جامعه مدنی، با توافق یکدیگر، برخی از آزادی‌های خود را به دولت واگذار می‌کنند. این امر منجر به ایجاد یک جامعه عادلانه و منسجم می‌شود.
در قرن نوزدهم، کارل مارکس نیز به مفهوم همگرایی پرداخت. مارکس معتقد بود که انقلاب سوسیالیستی منجر به ایجاد یک جامعه جهانی بدون طبقات خواهد شد. این جامعه، با از بین بردن تضاد طبقاتی، یک جامعه همگن و متحد خواهد بود.
در قرن بیستم، اندیشه همگرایی در زمینه‌های مختلفی مورد بحث قرار گرفت. یکی از زمینه‌های مهم بحث در مورد همگرایی، اتحاد اروپا است. اتحادیه اروپا یک سازمان بین‌المللی است که در سال 1957 تأسیس شد. این سازمان با هدف ایجاد یک بازار واحد و یک اقتصاد مشترک در اروپا ایجاد شد. در طول دهه‌های گذشته، اتحادیه اروپا به تدریج به سمت یکپارچگی سیاسی و اجتماعی پیش رفته است.
ریشه‌های همگرایی از دیدگاه متفکرین کلاسیک
برخی از متفکرین کلاسیک سیاسی و اجتماعی، ریشه‌های اندیشه همگرایی را در ماهیت انسان و جامعه می‌دانند. آنها معتقدند که انسان‌ها ذاتاً موجودات اجتماعی هستند و به دنبال همکاری و تعامل با یکدیگر هستند. این امر منجر به ایجاد جوامع و دولت‌هایی می‌شود که بر پایهٔ همکاری و همدلی بنا شده‌اند.
برخی دیگر از متفکرین کلاسیک، ریشه‌های همگرایی را در عوامل اقتصادی و سیاسی می‌دانند. آنها معتقدند که عواملی مانند تجارت آزاد، تقسیم کار، سرمایه‌داری و دموکراسی منجر به افزایش همگرایی میان جوامع می‌شوند.
در اینجا به برخی از دیدگاه‌های متفکرین کلاسیک در مورد ریشه‌های همگرایی اشاره می‌کنیم:

آدام اسمیت معتقد بود که تجارت آزاد و تقسیم کار منجر به افزایش رفاه و همکاری میان ملت‌ها می‌شود.
ژان ژاک روسو معتقد بود که مردم در یک جامعه مدنی، با توافق یکدیگر، برخی از آزادی‌های خود را به دولت واگذار می‌کنند. این امر منجر به ایجاد یک جامعه عادلانه و منسجم می‌شود.
کارل مارکس معتقد بود که انقلاب سوسیالیستی منجر به ایجاد یک جامعه جهانی بدون طبقات خواهد شد. این جامعه، با از بین بردن تضاد طبقاتی، یک جامعه همگن و متحد خواهد بود.

در مجموع، می‌توان گفت که اندیشه همگرایی ریشه‌های عمیقی در تاریخ اندیشه سیاسی و اجتماعی دارد. این اندیشه در طول زمان به تدریج تکامل یافته و در زمینه‌های مختلفی مورد بحث قرار گرفته است.