سندرم استکهلم یک پدیده روانی است که در آن فرد نسبت به شخصی که او را مورد آزار و اذیت قرار داده، احساس همدردی، همدلی و وفاداری پیدا می‌کند. این پدیده برای اولین بار در سال ۱۹۷۳ میلادی، پس از سرقت از یک بانک در استکهلم سوئد، مورد توجه قرار گرفت. در این حادثه، چهار گروگان به مدت ۶ روز توسط دو سارق مسلح در یک بانک حبس شدند. در طول این مدت، گروگان‌ها به تدریج با سارقان همدلی و همدردی پیدا کردند و حتی پس از آزادی، از آنها دفاع کردند.
علت دقیق سندرم استکهلم هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما عوامل مختلفی در شکل‌گیری آن نقش دارند. برخی از این عوامل عبارتند از:

ترس و احساس تهدید: هنگامی که فرد احساس می‌کند در معرض خطر است، ممکن است به منظور کاهش اضطراب و ترس خود، به سمت فردی که او را تهدید می‌کند، متمایل شود.
وابستگی: هنگامی که فرد برای مدتی طولانی در معرض کنترل و قدرت یک فرد دیگر قرار می‌گیرد، ممکن است به تدریج به آن فرد وابسته شود.
شناخت و درک: هنگامی که فرد با فردی که او را مورد آزار و اذیت قرار داده، آشناتر می‌شود و دلایل رفتار او را درک می‌کند، ممکن است نسبت به او احساس همدلی پیدا کند.

سندرم استکهلم می‌تواند در هر سنی و در هر موقعیتی رخ دهد. این پدیده در روابط عاطفی، روابط خانوادگی، روابط کاری و حتی در روابط بین‌المللی نیز مشاهده شده است.
سندرم استکهلم معمولاً پس از آزادی گروگان‌ها از بین می‌رود، اما در برخی موارد ممکن است تا مدت‌ها ادامه داشته باشد. در موارد شدید، سندرم استکهلم می‌تواند منجر به ازدواج یا تشکیل رابطه عاشقانه بین گروگان و گروگان‌گیر شود.
برای درمان سندرم استکهلم، معمولاً از روان درمانی استفاده می‌شود. هدف از روان درمانی، کمک به فرد برای درک احساسات و رفتارهای خود و توسعه مکانیسم‌های مقابله‌ای سالم است.