سیر تاریخی نظریه های اصلی نقد معماری در مغرب زمین
نقد معماری، یکی از شاخه های مهم نقد هنری است که به بررسی و ارزیابی آثار معماری می پردازد. نقد معماری، از دیرباز مورد توجه متفکران و اندیشمندان بوده است و نظریه های مختلفی در این زمینه مطرح شده است.
دوره نوزدهم
در دوره نوزدهم، نقد معماری عمدتاً بر اساس معیارهای زیبایی شناسی و هنری شکل گرفت. در این دوره، نظریه پردازان معماری، بر این باور بودند که معماری باید دارای زیبایی و تناسب باشد و با اصول زیبایی شناسی مطابقت داشته باشد.
یکی از مهم ترین نظریه پردازان معماری در دوره نوزدهم، جان راسکین بود. راسکین، معتقد بود که معماری باید بیانگر روح و فرهنگ جامعه باشد. او بر این باور بود که معماری باید از مواد و مصالح طبیعی ساخته شود و دارای تزیینات ساده و ظریف باشد.
نظریه های نقد معماری در دوره نوزدهم، عمدتاً بر اساس معیارهای زیر شکل گرفت:

زیبایی شناسی: معماری باید دارای زیبایی و تناسب باشد.
تناسب: معماری باید دارای تعادل و هماهنگی باشد.
وحدت: معماری باید دارای وحدت و یکپارچگی باشد.
ارزش های اخلاقی: معماری باید بیانگر روح و فرهنگ جامعه باشد.

دوره بیستم
در دوره بیستم، نقد معماری دچار تحولات اساسی شد. در این دوره، نظریه پردازان معماری، به موضوعات جدیدی مانند عملکرد، فناوری و جامعه توجه کردند.
نظریه های نقد معماری در دوره بیستم، عمدتاً بر اساس معیارهای زیر شکل گرفت:

عملکرد: معماری باید پاسخگوی نیازهای انسان باشد.
فناوری: معماری باید از فناوری های جدید استفاده کند.
جامعه: معماری باید با نیازها و ارزش های جامعه مطابقت داشته باشد.

نظریه های اصلی نقد معماری در دوره بیستم عبارتند از:

نظریه «جنبش مدرن»: نظریه پردازان جنبش مدرن، معتقد بودند که معماری باید کاربردی و ساده باشد. آنها بر این باور بودند که معماری باید از فناوری های جدید استفاده کند و با نیازهای جامعه مدرن مطابقت داشته باشد.

**نظریه «جنبش پست مدرن»: نظریه پردازان جنبش پست مدرن، معتقد بودند که معماری باید بیانگر فرهنگ و هویت محلی باشد. آنها بر این باور بودند که معماری باید از سنت های گذشته استفاده کند و با نیازهای جامعه پست مدرن مطابقت داشته باشد.

**نظریه «جنبش پست مدرنیستی انتقادی»: نظریه پردازان جنبش پست مدرنیستی انتقادی، معتقد بودند که معماری باید به مسائل اجتماعی و سیاسی توجه کند. آنها بر این باور بودند که معماری باید با عدالت اجتماعی و حقوق بشر مطابقت داشته باشد.

دوره بیست و یکم
در دوره بیست و یکم، نقد معماری همچنان به تحول خود ادامه می دهد. در این دوره، نظریه پردازان معماری، به موضوعات جدیدی مانند پایداری، بوم شناسی و انسان محوری توجه می کنند.
نظریه های اصلی نقد معماری در دوره بیست و یکم عبارتند از:

**نظریه «معماری پایدار»: نظریه پردازان معماری پایدار، معتقدند که معماری باید از منابع طبیعی به طور پایدار استفاده کند و به محیط زیست آسیب نرساند.

**نظریه «معماری بوم شناسانه»: نظریه پردازان معماری بوم شناسانه، معتقدند که معماری باید با محیط زیست در ارتباط باشد و از عناصر طبیعی در طراحی خود استفاده کند.

**نظریه «معماری انسان محور»: نظریه پردازان معماری انسان محور، معتقدند که معماری باید بر نیازها و خواسته های انسان تمرکز کند. آنها بر این باورند که معماری باید انسان را در مرکز قرار دهد و به او احساس راحتی و آرامش دهد.

در نهایت، می توان گفت که نظریه های نقد معماری، در طول تاریخ، دچار تحولات اساسی شده است. این نظریه ها، بازتابی از شرایط اجتماعی، فرهنگی و سیاسی هر دوره هستند.