جهت گیری مذهبی، به معنای نحوه ارتباط فرد با دین و مذهب است. آلپورت (1966) جهت گیری مذهبی را به دو نوع درونی و بیرونی تقسیم کرده است. افراد با جهت گیری مذهبی درونی، دین را به عنوان منبعی برای معنا و ارزش های زندگی خود می دانند. آنها معتقدند که دین می تواند به آنها کمک کند تا زندگی خود را معنادارتر و ارزشمندتر کنند. افراد با جهت گیری مذهبی بیرونی، دین را به عنوان ابزاری برای رسیدن به اهداف و آرزوهای خود می دانند. آنها معتقدند که دین می تواند به آنها کمک کند تا در زندگی موفق شوند.

رضایت زناشویی، به معنای میزان رضایت و خوشبختی فرد از زندگی زناشویی خود است. رضایت زناشویی یک عامل مهم در سلامت و رفاه فردی و خانوادگی است.

بر اساس مطالعات انجام شده، بین جهت گیری مذهبی و رضایت زناشویی رابطه مثبت وجود دارد. به عبارت دیگر، افراد با جهت گیری مذهبی درونی، رضایت بیشتری از زندگی زناشویی خود دارند. این رابطه به دلیل عوامل مختلفی مانند:

ارزش های مشترک: افراد با جهت گیری مذهبی درونی، ارزش های مشترکی مانند اهمیت خانواده، صداقت، وفاداری و عشق دارند. این ارزش های مشترک می تواند به ایجاد تفاهم و همدلی بین آنها کمک کند.
حمایت اجتماعی: دین می تواند منبعی از حمایت اجتماعی برای افراد باشد. افراد با جهت گیری مذهبی درونی، می توانند از حمایت خانواده، دوستان و جامعه مذهبی خود در زندگی زناشویی خود بهره مند شوند.
مهارت های حل مسئله: دین می تواند به افراد کمک کند تا مهارت های حل مسئله خود را بهبود بخشند. این مهارت ها می تواند به آنها کمک کند تا در هنگام بروز مشکلات در زندگی زناشویی خود، به طور موثری با آنها مقابله کنند.

نتایج مطالعات انجام شده در ایران نیز نشان می دهد که بین جهت گیری مذهبی و رضایت زناشویی رابطه مثبت وجود دارد. به عنوان مثال، در یک مطالعه که در سال 1390 انجام شد، محققان دریافتند که جهت گیری مذهبی درونی با رضایت زناشویی در دانشجویان متاهل رابطه مثبت و معناداری دارد.

در مجموع، تحقیقات نشان می دهد که جهت گیری مذهبی درونی می تواند به بهبود رضایت زناشویی کمک کند. افراد با جهت گیری مذهبی درونی، می توانند از ارزش های مشترک، حمایت اجتماعی و مهارت های حل مسئله خود برای ایجاد یک زندگی زناشویی رضایت بخش تر بهره مند شوند.