معماری پارامتریک یک روش طراحی است که در آن ویژگی‌هایی مانند عناصر ساختمان و اجزای مهندسی بر اساس فرآیندهای الگوریتمی شکل می‌گیرند تا دستکاری مستقیم. در این رویکرد، پارامترها و قوانین رابطه بین هدف طراحی و پاسخ طراحی را ایجاد می کنند. اصطلاح پارامتریک به پارامترهای ورودی اشاره دارد که به الگوریتم ها وارد می شوند.

معماری پارامتریک از دهه ۱۹۶۰ میلادی به عنوان یک روش طراحی در معماری مورد استفاده قرار گرفته است، اما در دهه‌های اخیر با پیشرفت‌های تکنولوژی و نرم‌افزارهای طراحی، به روشی محبوب در معماری تبدیل شده است.

در معماری پارامتریک، معماران از الگوریتم‌ها و ریاضیات برای ایجاد اشکال و فرم‌های پیچیده استفاده می‌کنند. این الگوریتم‌ها می‌توانند بر اساس عوامل مختلفی مانند نور، باد، شرایط آب و هوایی، یا حتی نیازهای کاربر باشند.

معماری پارامتریک مزایای مختلفی نسبت به روش‌های سنتی طراحی دارد. این مزایا عبارتند از:

انعطاف‌پذیری بیشتر: معماری پارامتریک به معماران این امکان را می‌دهد که فرم‌های پیچیده‌تری را ایجاد کنند که با شرایط مختلف سازگار هستند.
بهبود عملکرد: معماری پارامتریک می‌تواند به بهبود عملکرد ساختمان‌ها از نظر انرژی، نور، و دید کمک کند.
کاهش هزینه‌ها: معماری پارامتریک می‌تواند منجر به کاهش هزینه‌های ساخت و ساز شود.

نمونه‌هایی از ساختمان‌های ساخته شده با استفاده از معماری پارامتریک عبارتند از:

ساختمان اداری 100 خیابان میلنیوم در نیویورک
مرکز هنرهای معاصر نیویورک
مرکز تجارت جهانی 1 در نیویورک

معماران برجسته‌ای که از معماری پارامتریک استفاده کرده‌اند عبارتند از:

زاها حدید
پاتریک شوماخر
سانتا کالاتراوا
فرانک گری

معماری پارامتریک یک روش نوآورانه در طراحی است که پتانسیل ایجاد ساختمان‌های زیبا، کارآمد، و مقرون به صرفه را دارد.