در دنیای هنر بعد از دوره هنرهای واقع نما و هنر رنسانس که پایه ی هنر یونان و روم باستان بود با پیدایش هنر نوین تحولی خاص در سبک و شیوه هنرمندان بوجود آمد که با رعایت قوانین علمی حجم نمایی و عمق نمایی به نمایش سه بعدی می پرداختند.پس ازدوران رنسانس نمایش واقع نمایانه درآثار بروگل، رامبراند، گویا، کوربه، مانه و دیگر هنرمندان به صراحت به چشم می خورده است. تا قبل از شروع حرکتهای نوین هنری در سبکها و روشهای هنرمندان شاهد هنرهای بدوی که صحنه های عادی از زندگی مردم را به صورت واقع نمایانه بیان می کرده اند بودیم. ولی بلافاصله بعداز این دوران با تحولات سریع اجتماعی، اقتصادی و سیاسی قرن بیستم، سبکها در دنیای هنر تغییر کرد و صاحب پیشرفت چشمگیری شد، با تغییرهای پی در پی زمینه حرکتهای هنری زیادی ایجاد شده از جمله هنر مدرن و پست مدرن در این زمان مطرح شده است که شامل دوره های هنر ذهنی بوده است.
بیشتر هنرمندان برای کشف راههای تازه در هنر در تکاپوی زیادی بودند، و این امر باعث شد تا در این دوره امکانات تجسمی رنگ و خط را تحت تاثیر هنر شرق دوباره تجربه کنند و تصاویر جدید هنری بوجود بیاورند. مهم ترین ویژگی آثار هنری این دوران به طور مستقیم کنار گذاشتن روش واقع نمایی و تقلید از طبیعت و به نوعی رونگار برداشتن و گرایش بیشتر به ذهنیت و بیان فردی خود هنرمند بوده است.با پیدایش هنر مدرن هنرهای بصری در پی تحولات در اروپا در سده نوزدهم بوجود آمد و آثار هنرمندانی چون سزان ،گوگن، ون گوگ بیشتر باعث تثبیت این هنر شد.
در واقع بیشتر هنرمند نقوش و طرحهایی که از درون ذهنش بیرون می آمد را اجرا میکرد که ازسبکهایی چون«فوویسم»، «اکسپرسیونیسم»، «کوبیسم»، «هنر انتزاعی»، «سوررئالیسم» که همه در این دوره بوده اند می توان نام برد. بر اساس این سبکها و نظریات بوده که رشته های هنری به هم نزدیکتر شدند. و در شیوه بکار گیری ابزار هم تغییراتی بوجود آمد مثل استفاده از نور در هنگام طراحی که همه شاهد آن بوده ایم.به این ترتیب چهار چوبهای معمول در نقاشی در هم شکست. پست مدرنیسم گرایشهای هنری در اواخر قرن بیستم در هنر، ادبیات و فلسفه که جداماندگی و بیگانگی فرد را در جهان بحران زده نوین می نمایاند، در همین دوره در پی نوآوری مداوم در هنر بر خلاف مدرنیسم ، بازگشت به عناصر و ویژگیهای هنر گذشته را مجاز دانست.
البته با پیشرفتی چشمگیر در اجرای طرحها، که مفاهیم نوین تری را محک می زد. هنرمند پست مدرنیست در خلق اثرها به دلخواه از نمادهای اساطیری؛ تصاویر تاریخی و علایم روزمره استفاده می کرده است. که در دید ساده ولی جستجوگر که با تشخیص و تفکر همراه می شده چشم را به کشف ویژگی ها عادت می دادند و آثاری این چنین خلق می کردند که این نوع دیدن ورای توانایی فیزیکی چشم به طور معمول می باشد و ارتباط چشم و ذهن با مرور زمان ایجاد حساسیت در کشف اشکال و اسکیس کلی طرح را می کند. این تعمق سریع دید به شخص هنرمند کمک می کند تا به طوری خاص از ویژگی های طبیعت در کنار طرح ذهنی اش استفاده کند. و بیشتر در این موارد طراح در پدیده های طبیعت چیزی را می بیند یا نظمی را کشف می کند که دیگران از این قوت عاجزند و بعد از اجرای طرح این دید تازه را به بیننده القا می کند.

منبع: / سایت / باشگاه اندیشه
مترجم : کامبیز پارتازیان