پارسای داخل کشور کارشناسی ارشد 1402
پدیدآور: نیسم محمود نصیف الکرعاوی 
استاد راهنما: حمید تلخابی
دانشگاه ادیان و مذاهب، دانشکده دین و هنر
چکیده

پژوهشگر نمایش‌های تئاتر حسینی، آنها را اثری عبادی می‌داند که علاوه بر نوعی نمایش‌های تئاتری خاص که «تلفیقی از معانی ذکر، مشارکت عاطفی، نوحه‌خوانی و نوحه‌خوانی» را در بر می‌گیرد، دربرگیرنده یک آیین مذهبی (مردمی) است. تطهیر از گناه و اصل این اجراها، اندیشه شهادت امام حسین (علیه السلام) در کربلا برای حفظ پیام اسلام از بزهکاری و انحراف و اصلاح امت و بعد از آن است. با هجوم ما به این دنیای وسیع و پربرکت، ایده ها و بینش ها برای ما متبلور شد، ما معتقدیم که از اولین کسانی خواهیم بود که آنها را روشن می کنیم، آنها را آشکار می کنیم و به علاقه مندان و دست اندرکاران هنر تئاتر و دوستداران هنر نمایش می دهیم. سرور و سالار شهیدان امام حسین (ع) در هر کجای دنیا که هستند و این همان چیزی است که ما را بر آن داشت تا این تلاش متواضعانه را انجام دهیم که سالها طول کشید، زیرا اعتقادات ما در نوشته های حقیر ما بالا رفت و ما قبل از هر چیز اینجا هستیم... ما مدعی کمال نیستیم زیرا کمال فقط از آن خدا سبحان است و این را هم قول می دهیم که خداوند ما را به آن هدایت کند چیزی جز مشاهدات کلی نیست در این مناسبت برای همه کسانی که این حقیر را می خوانند دعوت می کنیم. تلاش برای کمک به غنای آن و نفوذ در ابعاد و گستره های عمیق تر، اندیشه حسینی-محمدی... اندیشه ای خلاق و تمام نشدنی است و مطالعات اندیشه حسینی و مکتب حسینی پایانی ندارد و در تئاتر حسینی. نمایش ها، نشانه ها، نمادها و حرکاتی که با آنها رد و بدل می شد یا در تضاد بود، نشانه های قوم شناختی را شکل می داد که هنر به طور عام و هنر نمایشی به طور خاص از آن بهره می برد و به دلیل شباهت مکانیسم های آن در حرکت بدن انسان آشکارتر بود. انسان به اهمیت آن در ایجاد روابط مستحکم بین تمدن ها پی برد. هنر نمایشی انسان شناسی را زمینه ای برای مطالعه رفتار زیستی و فرهنگی انسان از طریق تجسم او در یک موقعیت نمایشی و حضور فیزیکی (طبیعی) او به گونه ای که با قواعد مغایر با قوانین حاکم بر زندگی روزمره سازگار باشد، قرار داد. در یک فرضیه خاص از یک اثر نمایشی، که به درون نامرئی بدن نفوذ می کند تا تصاویر دقیق را در آن قرار دهد، مکان و عملکرد آن را در نمایش مشخص می کند، که واقعیت را شبیه سازی یا بازتولید نمی کند، بلکه آن را از طریق فرعی آشکار می کند. -متن و نشانه هایی که با خود حمل می کند، که ممکن است شامل (آهنگ، شیوه تنفس خاص یا عملی باشد که در ابعاد اصلی خود انجام نشده باشد). به این معنا که بازیگر از ایده های از پیش تعیین شده حرکت نمی کند، بلکه از انگیزه ها، تصاویر و بازتاب هایی که می تواند ایجاد کند و در نمایش بگنجاند، مانند صداها و کنش های فیزیکی، بر اساس این واقعیت که یک شخص بازنمایی می شود، عمل می کند. انباشتی که او ناشی از مطالعه فرهنگ سایر کشورها و معیارها و نمادهایی است که آنها را در قالب تشکیل می دهد و احساسات، احساسات و غرایز فرد را تشکیل می دهد. هدف پژوهش حاضر: 1- روشن کردن دیالکتیک تئاتر به طور عام و تئاتر حسینی به طور خاص. 2- ظهور تئاتر حسینی را در چارچوب علایق دانشکده های هنرهای زیبا در عراق دنبال می کند. 3- برجسته سازی نقش تئاتر حسینی در تثبیت مبانی و مفاهیم حسینی نبرد توف. پژوهشگر بر این باور بود که دیالکتیک ساخت نمایش نمایشی از طریق اختلاف نظرها و نظریه هایی که ساخت نمایش تئاتر جنبشی را توضیح می دهد و نقش حرکت در رساندن پیام های نمایشی به گیرنده مشهود است به این دلیل که این دو گفتمان متفاوت هستند (گفتار شفاهی و گفتمان بصری از طریق حرکت) فرآیند اختلاط گفتمان کلامی با گفتمان حرکت قادر است پیام ها را به طور عینی به ذهن گیرنده برساند.تحقیق حاضر دو رویکرد را اتخاذ می کند: رویکرد توصیفی. این رویکرد متکی بر منابع، منابع، تحقیقات و مطالعاتی است که در این زمینه برای توصیف ساختار نظری تحقیق انجام شده است.رویکرد تحلیلی: رویکردی مبتنی بر تحلیل ساختار حرکتی از طریق ارائه‌های منتخب از حادثه. از تاف. از برجسته‌ترین یافته‌های محقق می‌توان به این موارد اشاره کرد: 1- تئاتر حسینی، تئاتر تجربی مدرنی است که هنوز در حال شکل‌گیری است و برای رسیدن به آنچه شایسته است و حادثه مهربان‌تری را در چهره واقعی خود نشان می‌دهد، نیازمند آزمایش بیشتر و تلاش استثنایی است.. 2- شعائر و مناسک دینی، نظام‌هایی از نشانه‌ها و نمادهای معرفت‌شناختی ناشی از گفتمان دینی است که برگرفته از سنت‌های معنوی است که گفتمان الهی (متن دینی) را غنی می‌کند و دلالت‌های مقدس را غنی می‌سازد و آن را در معرض تدبر و عمل قرار می‌دهد.