هالیوود و پنتاگون از دیر باز همکاری تنگاتنگی با یکدیگر داشته اند، چرا که در اختیار نهادن تجهیزات لازم و حمایت از اکران فیلم های هالیودی از یک سو و ساخت فیلم های همسو با اهداف پنتاگون از سوی دیگر، همکاری نزدیک دو طرف را رقم زده است. دیوید روب در کتاب اخیر خود با عنوان «نام عملیات هالیوود» نشان می دهد که چگونه هالیوود با پذیرش نظرات پنتاگون در مورد تغییر فیلمنامه ها، حذف مسایل واقعی اما ناخوشایند، سانسور جنایات جنگی و پرهیز از نشان دادن صحنه های استعمال مواد مخدر و مشروبات الکلی، عملا به یک جریان گسترده خود سانسوری در ایالات متحده دامن می زند. البته هدف نهایی آنان از این اقدامات کمک به ایجاد یک تصویر ذهنی مطلوب از ارتش در اذهان مخاطبان به ویژه کودکان و نوجوانان که سربازان آینده ارتش ایالات متحده هستند و همچنین نمایندگان کنگره که باید همه ساله بودجه هنگفت نیروهای پنج گانه ارتش را تصویب کنند، می باشد. خبرنگار نشریه «مادر جونز» در گفت و گو با «دیوید روب»، ابعاد مختلف این همکاری را بر ملا می کند.

امروزه تعدادی از تهیه کنندگان هالیوود، به افرادی تبدیل شده اند که با تغییرات افراد شرور فیلم نامه ها به انسان هایی قهرمان، تغییر شخصیت های اصلی، عوض کردن مفاهیم سیاسی حساسیت برانگیز و یا اضافه کردن صحنه های مربوط به حضور نیروهای نجات به فیلم هایی که اصولا به این صحنه ها نیازی نداشته اند، در جهت خوشحال کردن پنتاگون، گام بر می دارند.گویی که هیچ انسان بدی در ارتش وجود ندارد. هیچ معاشرتی بین فرماندهان و زیر دستان صورت نمی گیرد. سربازان ارتش از مواد مخدر و الکل استفاده نمی کنند. هیچگاه بر سر خشک مغزی های موجود، کشمکشی روی نمی دهد. و در نهایت اینکه ارتش و رئیس جمهوری نباید با تصویری بد معرفی شوند.
دیوید روب در این مصاحبه توضیح می دهد که چرا پنتاگون بیش از ساخت یک فیلم خوب به دنبال ارائه تصویر مناسبی از خویش است و چرا تهیه کنندگان فیلم هایی نظیر اسلحه برتر، برهنگان و سانتینی بزرگ مجبور شده اند که با دست کاری و تغییر در فیلمنامه هایشان، خواسته های پنتاگون را اجرا نمایند. البته آنان در مقابل توانسته اند با قیمتی اندک به لوکیشن ها، خوردوها، تانک ها، نفربرها ، تجهیزات و نیروهای نظامی مورد نیاز خویش برای ساخت فیلم هایشان دست یابند.
در سال جاری، آقای روب که بعنوان خبرنگار در دو نشریه گزارش گر هالیوود و دیلی واریتی به فعالیت مشغول است، از انقعاد یک موافقتنامه میان استودیوهای فیلمسازی هالیوود و مقامات پنتاگون، مطلع گردید و تصمیم گرفت که در این مورد به تحقیق بپردازد. وی به بررسی صدها سند پنتاگون پرداخت و با ده ها فیلم نامه نویس، تهیه کننده و فرمانده نظامی نیز مصاحبه نمود. در نهایت نیز یافته هایش را در کتاب «نام عملیات: هالیوود» منتشر کرده است.
در ادامه مصاحبه خبرنگار نشریه «مادر جونز» جف فلیچر با دیوید روب را می خوانید:

مادر جونز: سابقه همکاری ارتش ایالات متحده با هالیوود به چه زمانی باز می گردد؟

دیوید روب: همکاری های سازمان یافته دو طرف، درست پس از پایان جنگ جهانی دوم آغاز گردید. البته پیش از آن هم پنتاگون با تهیه کنندگان فیلم های سینمایی همکاری می کرد. اما این روابط، مانند امروز، ساختار یافته نبود. هر چند اولین همکاری دو طرف به ساخت فیلم بالها در سال 1972 میلادی باز می گشت که برنده جایزه اسکار نیز شد.

* یک تهیه کننده باید چه گام هایی را برای دستیابی به این کمک ها بردارد؟ و این فرآیند چگونه است؟

● اولین گام این است که یک درخواست همکاری را برای پنتاگون ارسال و نیازمندی های خود را از قبیل کشتی، تانک، هواپیما، بندرگاه، اسلحه، زیر دریایی و نیروهای نظامی اعلام نمایید. بدین ترتیب این تجهیزات در ساعت مقرر به شما تحویل می گردد. البته باید پنج نسخه از فیلم نامه را به پنتاگون ارسال کنید تا در میان پنج نیروی هوایی، دریایی، زمینی، گارد ساحلی و تفنگداران دریایی توزیع شود. کمی بعد از نیز پاسخ مثبت و یا منفی آنها را برای همکاری دریافت خواهید کرد. البته همیشه آنها تغییراتی را در فیلمنامه اعمال می کنند تا تصویر ارائه شده در این فیلم ها، با نظرات آنها انطباق یابد. به هر حال شما می توانید این تغییرات را اعمال کنید، با آنها به مذاکره بپردازید و یا اینکه از همکاری های آنان چشم پوشی کنید.
البته باید دانست که همیشه یک نماینده پنتاگون به عنوان مشاور نظامی در لوکیشن های شما حضور می یابد. تا از انطباق فیلم شما با فیلمنامه اطمینان یابد. در صورت عدم رضایت وی، آنها راش های فیلم را بازبینی می کنند و تقاضای تغییر صحنه های مورد نظر را می نمایند. همچنین شما بدون موافقت آنها قادر به تغییر هیچ یک از بخش های فیلم نامه مورد توافق نخواهید بود.
به خاطر داشته باشید که سرهنگ دیوید جورجی که یکی از این مشاوران نظامی است، یک بار تهدید نموده بود که در صورت عدم تامین رضایتش، نیروهای نظامی خود را از لوکیشن خارج خواهد کرد. البته پس از آماده شدن فیلم، شما باید یک نمایش خصوصی را برای مقامات پنتاگون تدارک ببیند. لذا همه مردم ما باید دریابند که این فیلم ها از سوی مقامات نظامی بازبینی شده است.

*در این مرحله که ساخت فیلم به پایان رسیده است، ارتش چه کاری می تواند در صورت مشاهده وجود یک مشکل انجام دهد؟

● این اتفاق در مورد فیلم رشته اندوه اثر کلینت ایستوود روی داد. در فیلم نامه این فیلم صحنه ای وجود داشت که یک سرباز آمریکایی به سوی یک سرباز زخمی و بی دفاع کوبایی، آتش می گشود، مقامات پنتاگون اعلام نمودند که این صحنه باید حذف شود، چون یک جنایت جنگی است. لذا کارگردان مجبور به حذف آن صحنه شد. چرا که آنان تهدید نموده بودند که در غیر این صورت، ضمن عدم همکاری، از نمایش فیلم در سینماهای پایگاه های نظامی خارج و داخل خاک آمریکا جلوگیری خواهند نمود؛ کاری که می تواند به نمایش عمومی یک فیلم سینمایی آسیب هایی جدی وارد کند. البته این اتفاق در گذشته در مورد چند فیلم روی داده است. به هر حال، ایستوود که در یک طرح خیرخواهانه کمک به فقرا که با حمایت نیروی دریایی انجام می گرفت نیز عضویت داشت، با اقدامات تلافی جویانه مقامات پنتاگون روبه رو شد.

* برای من این سوال مطرح شده که پنتاگون برای کمک به یک فیلم، چه معیارهایی را مد نظر می گیرد؟

● مهمترین فاکتور، کمک نهایی فیلم به برنامه های استخدام پرسنل مورد نیاز ارتش است. همچنین آنها به دنبال عقلانی نشان دادن عملیات هایشان هستند، هر چند ارائه این تصویر خوب، به بهای تحریف واقعیت ها تمام شود. واقعیت هایی که معمولا بار ارزش منفی نیز دارند. این در مورد فیلم سیزده روز که تصویری دقیق ولی در عین حال منفی نسبت به بحران موشکی کوبا (که می توانست به آغاز جنگ جهانی سوم، منجر شود)، ارائه می داد، اتفاق افتاد. هنگامی که دو تهیه کننده فیلم پیتر آلموند و کوین کاسنتر به مذاکره در مورد فیلم نامه خود و اتفاقات روی داده در کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری نیکسون با مقامات پنتاگون پرداختند، آنان خواهان تغییر اتفاقات تاریخی مستندی شدند که نوار صوتی مذاکرات آنها هم موجود است. البته با پاسخ منفی تهیه کنندگان، از کمک های ارتش هم خبری نبود.

* اما چرا تهیه کنندگان بیشتری از این رویکرد استقلال طلبانه استفاده نمی کنند؟

● امروزه بسیاری از تهیه کنندگان، ساخت فیلم نامه هایی پیشنهادی را تنها منوط به همکاری ارتش می دانند چرا که در غیر این صورت، هزینه های فیلم بسیار زیاد خواهد شد. بدین ترتیب ما شاهد یک خود سانسوری سازمان یافته هستیم. همان طور که در مورد فیلم "سقوط بلک هاوک" اثر ریدلی اسکات که به بررسی جنگ تفنگداران آمریکایی در موگادیشو می پرداخت، این اتفاق روی داد.

*اما اگر از مسئله حذف جنایات جنگی بگذریم، چه چیز هایی دیگری باید در فیلم های سینمایی ساخته شده با حمایت پنتاگون مورد توجه قرار گیرد؟

● آنان هرگز به فیلم هایی که با مشارکت خارجی ها تهیه می شود، کمکی نمی کنند، چرا که معمولا در این فیلم ها، ارتش امریکا به صورتی ناکارآمد نشان داده می شود. مثلا در جریان ساخت فیلم حملات مارس، پنتاگون، حاضر نشد هیچ کمکی به تهیه آن نماید. همچنین این فیلم ها، باید فاقد صحنه های طنز آمیز باشد و به همین خاطر آنها از کمک به ساخت روز استقلال خودداری نمودند.
نکته دیگر این است که آنها به استعمال مواد مخدر و یا مصرف مشروبات الکلی در فیلم های مورد حمایت ارتش هیچ علاقه ای ندارند. آنان همیشه از شما می خواهند که این صحنه ها را حذف کنید، همانند فیلم برهنگان که کارگردان علیرغم وجود بسیاری از این صحنه ها، در فیلم نامه، مجبور به حذف آنها شد.

* شما در کتاب خود، در مورد رویکرد پنتاگون به جلب توجه کودکان نسبت به ارتش با حمایت از ساخت کارتون هایی نظیر «باشگاه میکی موسی»، و «لاسی»، مطالبی نگاشته اید. در این مورد بیشتر توضیح دهید.

● در این فیلم ها، آنان این رویکرد را مد نظر داشتند که کودکان امروز، سربازان آینده ارتش ایالات متحده خواهند بود. البته در کارتون موش تلوتلو می خورد هم آنها لوکیشن قصه را بر روی اولین زیردریایی هسته ای ایالات متحده یعنی «یواس اس تاتیلوس» ساخته بودند. چرا که براساس اسناد موجود، پنتاگون این کارتون را فرصت مناسبی برای شناساندن محیط دوستانه داخل زیر دریایی به نسل جدید، ارزیابی نموده بود.البته اهداف دیگری هم نظیر شناساندنمحیط دوستانه داخل زیردریایی، عدم انتشار هر گونه تشعشع رادیو اکتیو، وجود غذاهای خوب و وجود یک سینمای کوچک در داخل کافه تریای زیر دریایی از سوی پنتاگون در حمایت از ساخت این کارتون، وجود داشته است.
همچنین باید خاطر نشان کنم که مقامات نیروی هوایی، حتی به خاطر جلب بیشتر نوجوانان به فیلم های همسو با اهدافشان، با کاهش خشونت های موجود در فیلم The Right Stuff آن را از یک فیلم ویژه افراد 17 ساله به بالا به یک فیلم مناسب همه سنین تبدیل کردند.

* در این مدت به نظر شما بیشترین تغییرات اعمال شده از سوی پنتاگون در مورد کدام فیلم ها انجام گردیده است؟

● بی تردید فیلمی به نام "حمله هوایی" که توسط کای روث ساخته شد، بهترین نمونه از فیلم هایی این چنین است. وی که اغلب به عنوان بدترین کارگردان هالیوود نیز شناخته می شود، تصمیم گرفته بود که فیلمی در مورد جنگ های هوایی در سال های جنگ جهانی دوم و نقش ناوهای هواپیمابر در آنها بسازد.
نقش های اول این فیلم را یک خلبان جوان یهودی و یک خلبان جوان سیاه پوست بر عهده داشتند.
اما مقامات پنتاگون اعلام نمودند که اجازه ساخت هیچگونه فیلمی با این مفاهیم را نخواهند داد. لذا باید این فیلم نامه تغییر یابد. به علاوه، اعلام نمودند که ما متمایل به همکاری در ساخت فیلمی در مورد جنگ جهانی دوم نیستیم، بلکه شما باید در مورد هواپیماهای عصر مدرن فیلم بسازید. البته وی با این پیشنهادها مخالفت نکرد و فیلم مورد نظر آن ها را ساخت. فیلمی که در آن از دو جوان یهودی و سیاه پوست و هواپیماهای ملخی خبری نبود. بدین ترتیب، پس از مشاهده این اثر، شما با یک فیلم معمولی و کاملا تحریف شده مواجه می شوید.

* اما شما معتقدید که این اقدامات مخالف اصول قانون اساسی ایالات متحده است؟

● این قانون نه تنها به افراد حق آزادی بیان اعطا می کند، بلکه حتی به دولت ها اجازه تعیین چگونگی این آزادی را نمی دهد. اما در دهه های اخیر و به ویژه از آغاز جنگ سرد، دولت ما به خود اجازه هر گونه مداخله ای را در این امر می دهد. همچنین عدم همکاری پنتاگون با فیلم های مخالف با خواسته هایشان، قطعا در تباین با اصول قانون اساسی آمریکاست. البته کاری که سال ها پیش در جریان ساخت دو فیلم "کلاه سبزها" اثر جان وین و "حملات" اثر روبرت آلدریچ از سوی کنگره در مورد لزوم عدم مداخله ارتش در ساخت این دو اثر روی داد و تا حدودی نیز موفق بود، باید باز هم تکرار گردد. چرا که فیلم های بسیاری تنها به دلیل خودداری از ارائه کمک های لازم از سوی ارتش آمریکا، هرگز ساخته نشده اند.
در اینجا من می خواهم نکته مهم دیگری را برای شما بگویم:
سرلشکر جورجی که مشاور نظامی فیلم های بسیاری بوده است، گفته که یکی از اهداف اصلی این برنامه ارائه تصویری مثبت از ارتش در جهت جذب بودجه 500 میلیارد دلاری سالانه می باشد. چرا که نمایندگان بسیاری این فیلم ها را می بینند و به خواسته های ما، رای مثبت می دهند. البته مطمئنا بسیاری از سربازان ارتش هم به شما خواهند گفت که پس از مشاهده این فیلم ها تصمیم گرفته اند که به ارتش بپیوندند. و به یاد آورید که پس از اکران عمومی فیلم «اسلحه برتر» بسیاری از جوانان و از جمله مسئول کنونی اداره فیلم های نیروی دریایی، به مراکز استخدام ارتش، هجوم آوردند. مطمئنا مسئولان ما به کارایی این روش ایمان دارند و مطمئنا عضویت مردم در ارتش آمریکا و اعزام به مناطق جنگی و کشته شدن آنها تا حدوی با ساخت چنین آثاری مرتبط است.

* و سوال آخر من این است که آیا این سیستم روزی تغییر خواهد کرد؟

● من معتقدم که اگر مردم ما در مقابل این اقدامات بایستند، ما شاهد تغییری اساسی خواهیم بود. من معتقدم که آمریکایی های واقعی در برابر این وضعیت ساکت نخواهند نشست. به خاطر داشته باشیم هنگامی که پرقدرت ترین رسانه دنیا در تسخیر قوی ترین ارتش دنیا قرار گیرد، تا تبلیغات مورد نظر خود را به همه نشان داد، مطمئنا نتیجه نهایی در سینماها و تلویزیون ها به قیمت تاثیر بر روان آمریکایی ها تمام خواهد گردید.

منبع: / خبرگزاری / فارس ۱۳۸۶/۱۱/۱۳
نویسنده : دیوید روب