قسمت اول این گزارش به آشنایى با شبکه ارتباطى سازمان‏هاى غیر دولتى و اولین نشست عمومى، همراه با انتخابات بازرسان در شهر مقدس مشهد اختصاص داشت و نیز ذکر سیاست‏هاى ده ساله شبکه و تشکیل چهار کمیته تخصصى آن؛ قسمت دوم نیز اختصاص به گفتگو با اعضاى شبکه و کمیته‏هاى آن و همچنین راه‏اندازى شبکه ارتباطى خیریه‏هاى بانوان کشور دارد.

اعضاى شبکه چه مى‏گویند؟
در فرصتى که در این مجمع دست داد توانستیم با برخى از اعضاى شبکه و بخصوص اعضاى شوراى مرکزى گفتگویى داشته باشیم. دکتر «سوسن صفاوردى» عضو شوراى مرکزى و معاونت بین‏الملل شبکه ارتباطى و مدیر «کانون مهرورزان صلح» است. این استاد دانشگاه در مورد فعالیت‏هاى انجمن خود گفت: «ما با مباحثى که به حقوق بشر و صلح و ادیان جهانى مربوط مى‏شود سر و کار داریم. در این رابطه نیز نقش تأثیرگذار زنان در صلح در سطح ملى و بین‏المللى بررسى مى‏شود، اینکه چه اقدامات فرهنگى مى‏توان انجام داد تا دستیابى زنان به صلح پررنگ‏تر شود. ما روى موانع بر سر راه صلح و اینکه آیا صلح بدون عدالت مى‏تواند تحقق داشته باشد یا نه کار مى‏کنیم.»
«ملیحه عسگریان» عضو شوراى مرکزى شبکه و مدیر «انجمن زنان پیرو اهل بیت (ع)» است که از سال 76 فعالیت خود را در حیطه فعالیت‏هاى ملى و بین‏المللى آغاز کرده است. ترویج فرهنگ شیعه در میان اقشار مختلف جامعه و بخصوص زنان و دختران از جمله اهداف مهم این انجمن است.
خانم «عسگریان» گفت: «برگزارى کلاس‏هاى آموزشى در مناطق محروم تهران و سمینارهایى که گاه با همکارى دیگر سازمان‏ها برپا مى‏شود چون همایش بزرگداشت بانو امین، روز جهانى کودک فلسطین و برپایى نمایشگاهى در کنفرانس انتفاضه فلسطین از آخرین فعالیت‏هاى انجمن است.
همچنین براى مسلمانان شیعى، بخصوص زنانى که از کشور لبنان به ایران مى‏آیند و یا اساتید شیعه‏اى که از عراق به کشورمان آمده‏اند، برنامه کارگاههاى آموزشى و دیدار از مناطق زیارتى کشور را داشتیم.»
«عسگریان» که «خیریه حُسنى‏» را نیز مدیریت مى‏کند حوزه فعالیت این خیریه را مناطق محروم کشور مانند روستاهاى کهکیلویه و بویراحمد و سیستان و بلوچستان عنوان کرد.
وى و همکارانش با شناسایى مناطق محروم خارج از شهر تهران که کمتر کسى به سراغ آنجا مى‏رود، گروههایى را به مناطق مذکور اعزام مى‏کنند تا با ارائه سبد مواد غذایى و پوشاکى، محرومان را یارى دهند. علاوه بر این حمایت مادى از نیازمندان در ماه رمضان و عید نوروز از جمله فعالیت‏هاى این خیریه است.
دکتر «محبوبه خلوق» رئیس و مدیر عامل «انجمن معلولین ضایعات نخاعى» در تهران، عضو دیگر شوراى مرکزى شبکه است که در اجلاس کیش با بیشترین رأى توانسته جزو اعضاى اصلى این شورا شود. وى در مورد انجمن خود و انگیزه افتتاح آن گفت: «انجمن ما در ارتباط با معلولین ضایعه نخاعى فعالیت مى‏کند و هزار نفر را در سطح کشور تحت پوشش دارد. عمده توجهات ما آموزش فرد معلول، خانواده او و جامعه است، به همین منظور کارگاههاى آموزشى بر پا مى‏کنیم و با در اختیار گذاشتن کتاب و CDدر دسترس معلولین آنها را به استقلال فردى و اجتماعى مى‏رسانیم تا به عنوان یک شهروند عادى زندگى کنند؛ سپس روى درمان این افراد متمرکز مى‏شویم. 78 درصد افرادى که ضایعات نخاعى دارند دچار زخم بستر هستند به همین خاطر کلینیک خاص زخم بستر را راه‏اندازى کرده و وسایل درمانى در اختیار معلولین قرار مى‏دهیم و خانواده‏هاى بى‏بضاعت را تحت پوشش انجمن در مى‏آوریم و به آنها لوازم توانبخشى مى‏دهیم.
هدفم از برپایى انجمن هم کمک به کسانى بود که مانند من مشکل داشتند. من از پانزده سالگى دچار ضایعه نخاعى شدم و روى ویلچر نشستم ولى ناامید نشدم و با تمامى مشکلات وارد جامعه شدم و کار کردم و درس خواندم تا اینکه توانستم در مقطع دکتراى تاریخ فارغ‏التحصیل شوم و در دانشگاه تدریس کنم. آن وقت با خودم فکر کردم که آیا دیگر معلولین نخاعى هم مى‏توانند مانند من وارد جامعه شوند و یا اینکه گوشه‏گیر مى‏شوند. به همین خاطر با کمک‏هاى مردمى و گرفتن پروژه‏هاى مختلف و کمک از دیگر دوستانم توانستم امکانات رایگان براى اعضا ایجاد کنم. در حال حاضر هم تقریباً نیمى از اعضا خانم هستند که علاوه بر بحث آموزش و درمان، اردوهاى تفریحى و آموزشى هم براى آنها برپا مى‏کنیم.
همیشه احساس مى‏کنم که پروردگار به من زبان داده است تا بتوانم با آن حرف بزنم و حقم را بگیرم و شکرانه این نعمت آن است که به دیگران هم کمک کنم و خودم را ناتوان ندانم.»
این عضو جوان و فعال شوراى مرکزى شبکه در مورد عضویت خود در شبکه ارتباطى گفت: «روابط عمومى این شبکه بسیار خوب است آنها مرتب برنامه‏هایشان را اعلام مى‏کردند و برایمان نشریه مى‏فرستادند و ما را به جلسات‏شان دعوت مى‏کردند. انتخابات این شبکه هم کاملاً دموکراتیک و آزاد بود؛ ولى با وجود اینکه در آن شبکه زنان دوم هم کاندید شده بودم، محل مجمع عمومى آن شبکه پس از دو بار جابه‏جایى تغییر کرد و من اصلاً از مکان انتخابات بى‏خبر بودم. اما با این وجود معتقدم وجود دو شبکه زنان خوب است نباید رقیب را تخریب کرد بلکه باید با فعالیت‏هاى هر چه بیشتر و چشمگیرتر بتوانیم خودمان را پررنگ‏تر جلوه دهیم.
در حال حاضر به نظر من مشکلات اعضاى شبکه و همچنین انجمن‏هایى که عضو نیستند عدم توانایى برقرارى ارتباط مثلاً با کمیسیون سازمان ملل است، در واقع تشکل‏ها آنقدر با مشکلات داخلى درگیر هستند که با تشکل‏هاى خارجى ارتباطى ندارند حتى در کشور خودمان هم اطلاعات خودشان را در اختیار دیگر انجمن‏ها قرار نمى‏دهند.»
«لیلا صحت» کارشناس آمار و یکى از مؤسسین انجمن علمى پژوهشى «فراسو» از تبریز که در محدوده کشورى فعالیت مى‏کند، گفت: «در استان آذربایجان شرقى 150 تشکل وجود دارد که مسئول اکثر آنها خانم است. راه‏اندازى انجمن فراسو هم بر این اساس بود که با چند نفر از دوستان دور هم جمع شدیم و تصمیم گرفتیم روى موضوعات علمى، تحقیقاتى و انجام پروژه‏هاى پژوهشى در مورد زنان کار کنیم، مثلاً توانمندسازى زنان بى‏سرپرست استان یکى از این پروژه‏ها بود.»
وى در مورد عضویت در شبکه و درخواستش از شوراى مرکزى گفت: «براى عضویت در شبکه نوشتن برگه درخواست، ارسال رونوشت مجوز انجمن و اساسنامه آن کافى بود و ما با دیدن سایت شبکه و ارسال مدارک عضو شدیم. در حال حاضر مشکل مالى داریم و هیچ کس ما را حمایت نمى‏کند، حتى اولین جلسه انجمن به دلیل نداشتن مکان ثابت در سالن انتظار یک بیمارستان بر پا شد! ما طرح‏هایى براى اجرا داریم ولى بودجه نداریم. اگر شبکه بتواند به ما سفارش کار بدهد باید به این طریق به یارى‏مان بیاید. هر چند شبکه باید واقعاً غیر دولتى باشد ولى دولت براى توسعه مدنى هم که شده وظیفه‏اش است به تشکل‏ها کمک کند.»
«صدیقه محسن‏زاده» مسئول «مؤسسه خیریه ام‏البنین» بیرجند است. این معلم بازنشسته که از سال 78 مؤسسه‏اش را راه‏اندازى کرده، از اینکه سالى یک بار شبکه از آنها دعوت مى‏کنند و اعضا مى‏توانند تجربیات‏شان را بین همدیگر مبادله کنند بسیار راضى است.
وى که مدیر عامل «شرکت تعاونى خدماتى مواد غذایى ولیمه»، نیز هست گفت: «ابتدا فکر تأسیس شرکت را داشتم و با افتتاح آن توانستم با اعضایى که همگى خانم‏هاى فرهنگى هستند سفارش پخت غذا و شیرینى بگیرم، سپس با وجود اینکه اجاره محل و حقوق کارگران را از همان محل درآمد شرکت مى‏دادم تصمیم گرفتم مؤسسه خیریه‏اى هم بنا کنم تا بتوانم به نیازمندان کمک کنم. در حال حاضر هم مؤسسه کمک‏حال درمان مستمندان، کمک‏هزینه دانشجویان بى‏بضاعت و تهیه جهیزیه نوعروسان است. یک تعاونى مسکن هم راه‏اندازى کرده‏ایم تا بتوانیم در حد توان انتظارات افراد کم‏درآمد را پوشش دهیم.»
«خدیجه نایب‏حسینى» دبیر «انجمن بانوان خدیجه کبرا (س)» است و در انجمن خود به آموزش مهارت‏هاى زندگى، تنظیم خانواده، فرزندپرورى، کلاس‏هاى هنرى و دادن مشاوره مشغول است.
وى در مورد انجمن خود و پیوستن آن به شبکه گفت: «از سال 71 به عنوان رابط بهداشت در یزد مشغول به کار بودم تا اینکه ده سال بعد از آن مشاور استاندار با توجه به فعالیت‏هاى اجتماعى من نظر داد که توانایى احداث یک انجمن را دارم. انجمن من در حیطه محلى فعالیت مى‏کند و زنان را با مؤسسات و ادارات آشنا مى‏کند و مشارکت در جامعه را آموزش مى‏دهد. هشتاد درصد زنان یزد از کار ارگان‏هایى که براى زنان کار مى‏کنند بى‏خبر بودند و ما آنها را با جامعه آشنا کردیم و حق عضویت کمى هم از آنان گرفتیم. حالا هم که از طریق استاندارى با شبکه‏هاى ارتباطى آشنا شدیم. آنان گفتند در هر کدام از شبکه‏ها که مى‏خواهید عضو شوید من هم در هر دو شبکه عضو شدم. در شبکه خانم حبیبى برنامه‏ریزى‏ها همانى بود که وعده داده بودند، و بدون اینکه با ما آشنا باشند به اجلاس کیش دعوت شدیم و از 22 تشکل استان، 16 تشکل در کیش حضور داشتند.
در شبکه خانم حبیبى ما با دیگر انجمن‏هاى زنان از سراسر کشور آشنا مى‏شویم و در صورتى که کمکى به ما شود حاضر به پرداخت حق عضویت به شبکه هستیم.»
«سکینه دهقان بنارکى» با اینکه تا کلاس پنجم ابتدایى بیشتر تحصیل نکرده است اما به خاطر علاقه به خدمت به مناطق محروم شهرش «مؤسسه بانوان توانمند یزد» را در پنج سال قبل با هدف پیشگیرى از آسیب‏هاى اجتماعى راه‏اندازى کرده است.
«کار من مختص یکى از محلات فقیرنشین به نام مریم‏آباد است که اهالى‏اش از مراکز آموزشى دور هستند و نمى‏توانند هزینه‏اى براى توانمندى خود پرداخت کنند. مؤسسه ما در واقع پلى بین مراکز دولتى و مردم آن منطقه شده است.
با ایجاد تعامل میان مراکز دولتى از آنها مربى رایگان مى‏گیریم و کلاس‏هاى رایگان براى اهالى مى‏گذاریم. با توجه به اینکه زنان یزد براى حفظ آبرو تمام مشکلات زندگى را تحمل مى‏کنند و دم نمى‏زنند معمولاً دچار افسردگى مى‏شوند و ما با ایجاد کلاس‏هاى یوگا و کاراته در زیرزمین مساجد و حسینیه‏هاى این منطقه توانستیم زنان افسرده را از خانه بیرون بیاوریم و آنها را تبدیل به زنانى فعال در منطقه خودشان بکنیم.»
«انسیه سادات تقوى» یکى از اعضاى «جمعیت آیه‏هاى ایثار و تلاش» است که از سوى دبیر مؤسسه خانم «فاتحى» به اجلاس آمده است. وى در مورد نوع فعالیت انجمن‏شان گفت: «کار ما شناسایى و به کارگیرى و معرفى افراد نخبه خانواده جانبازان، اسرا و شهدا به جامعه است. ما توانسته‏ایم در طول هفت سال این افراد را در کل کشور شناسایى کنیم و تا به حال 1500 زن را با تعاملاتى که با سازمان‏هاى دولتى داریم در حد مدیریت به جامعه معرفى کرده و برخى از آنان را مشغول به کار کرده‏ایم، طورى که بعضى از آنها با کمک‏هاى جمعیت توانسته‏اند حتى نماینده مجلس نیز بشوند.»
«شریفه حق‏شناس» که مدیر عامل «مؤسسه خیریه مهرآفرین» و صندوق قرض‏الحسنه حضرت زهرا (س) در کرمانشاه است از سال 78 تا اواسط 85 مشاور امور بانوان وزیر کشور و مسئول رسیدگى به کار تشکل‏ها بوده است. وى در مورد مراحل تأسیس یک تشکل یا «NGO» براى علاقه‏مندان گفت: «براى راه‏اندازى انجمن باید چند نفر به عنوان هیئت مؤسس، تقاضاى خود را به استاندارى و یا دیگر مراکزى که قرار است بر حسب نوع فعالیت، آن انجمن را تأیید کند، تحویل دهند. تحصیلات افراد هم مهم نیست ولى اگر انجمن بخواهد در مباحث تخصصى فعالیت کند باید حداقل یک نفر فارغ‏التحصیل آن رشته در میان مؤسسین باشد.
مدتى که در وزارت کشور بودم سعى کردم بحث انجمن‏ها را براى مدیران استان‏ها جا بیندازم و به خانم‏هایى که علاقه‏مند گرفتن مجوز «NGO» و ثبت آن بودند، کمک کنم. حالا هم در برهه‏هایى از زمان دچار افت و خیز مى‏شویم ولى حرکتى که در جامعه زنان ایجاد شده است امیدوارکننده است.»
این کارشناس علوم تربیتى که عضو کمیته آموزش و تبلیغات شبکه شده است، افزود: «در کشورهایى مانند ایران استراتژى اصلى توسعه آموزش در جهات مختلف اجتماعى فرهنگى فنى و حرفه‏اى و دیگر ابعاد آموزشى است. یکى از کارهاى شبکه هم باید رسیدگى به مشکلات سازمان‏ها و تصویب استراتژى‏ها و ارتقاى جایگاه تشکل‏ها باشد.»
«زهرا ریگى» مسئول تربیت بدنى و «انجمن بانوان میرجاوه»، کارش حمایت از زنان بى‏سرپرست، حفظ محیط زیست، برقرارى کلاس‏هاى خیاطى، گلسازى، سکه‏دوزى، آرایشگرى و برپایى نمایشگاهى براى فروش محصولات است. وى از فقر فرهنگى شهر میرجاوه علاوه بر فقر اقتصادى اهالى گفت و چیزى که نام آن نداشتن آزادى اجتماعى زنان در این شهر مرزى پاکستان است.
این معلم میرجاوه‏اى که تنها تشکل بانوان در شهر خودش را راه‏اندازى کرده است از مشکلات ادامه تحصیل دختران و جذب بازار کار نشدن آنان گله‏مند است و مهم‏تر از آن از ازدواج اجبارى دختران در سنین پایین.
خانم «ریگى» که عضو کمیته مشارکت زنان شده است، هدفش را از این مشارکت چنین اعلام کرد: «مى‏خواهم به عنوان یک بانوى ایرانى خدمتى به کشورم بکنم و بتوانم در شهرم فقرزدایى فرهنگى کنم. مشکلات مالى در منطقه نیز بسیار است و اگر بودجه‏اى داشته باشم مى‏توانم خدماتى به مردم ارائه دهم و لااقل کمکى به دختران میرجاوه کنم، دخترانى که پدرشان حتى نمى‏گذارند آنها براى مسابقات ورزشى از خانه خارج شوند.»
«زهرا شهریارى» دبیر «انجمن بانوان شمس زاهدان» در زمینه فقرزدایى، اشتغال‏زایى زنان سرپرست خانوار، آموزش و امور بهداشتى، کمک‏هاى اولیه امداد و نجات و کلاس‏هاى قرآنى فعال است.
هر سال سفارت آلمان به یکى از انجمن‏هاى استان‏ها کمک مالى اهدا مى‏کند و سال گذشته این کمک به «انجمن بانوان شمس» شده و خانم «شهریارى» توانسته با این سرمایه آمادگى و مهد کودکى رایگان با نام ام‏ابیها در حاشیه زاهدان احداث کند.
این خانم جوان که انجمنش 170 عضو دارد در مورد مشکلات کارى‏اش گفت: «دفتر انجمن در خانه‏ام است و همین طور اکثر کلاس‏ها، شوهرم هم شکایتى ندارد. من هم سعى مى‏کنم در آن فضاى مردسالارى که دختران بومى زاهدان مجبور به ازدواج در نُه سالگى هستند بتوانم کمکى براى دختران و زنان منطقه باشم. هر چند اهالى هنگام راه‏اندازى این انجمن مرا مسخره مى‏کردند و مراکز دولتى هم اهمیتى به فعالیت‏هاى من نمى‏دادند ولى توانستم با کمک خیرین و گرفتن دارو به روستاهاى حاشیه شهر کمک کنم و خانم دکتر میرکاظمى که از بیرجند براى ویزیت رایگان بیماران مى‏آیند کمک بزرگى به انجمن من کرده‏اند. در حال حاضر هم طرحى را با همکارى هلال احمر زاهدان با نام کاروان تسکین آلام بشرى راه‏اندازى کرده‏ام تا زنان منطقه مستقل بار بیایند و من بتوانم اطلاع‏رسانى خوبى براى آنها داشته باشم. در ضمن صندوق قرض‏الحسنه‏اى هم داریم که به اعضا کمک مى‏کنیم تا مشکلات اقتصادى‏شان تا حدى رفع شود.»
خانم «شهریارى» از طریق استاندارى با شبکه آشنا شده و در حال حاضر در هر دو شبکه عضو است. مادر وى خانم «کلثوم خمّر» نیز که لباسى محلى پوشیده است از فعالیت‏هاى خیرخواهانه دخترش و نه فرزند دیگرش بسیار راضى است و خداوند را به خاطر داشتن ده فرزند فعال و کارى شکرگذار است.
خانم «صحرایى» از انجمن «تولدى دوباره» که تشکلى در راه مبارزه با اعتیاد است، گفت: این انجمن با روش پرهیزمدار و ایمان‏مدار با ایجاد پنجاه شعبه از کانون در کل کشور توانسته است در زمینه کاهش آسیب‏هاى اجتماعى فعالیت کند و در سال 84 جایزه بین‏المللى جامعه مدنى از سازمان ملل را به خود اختصاص دهد. اعمال راههاى کاربردى از زمان مصرف تا رهایى یافتن معتاد و همچنین رسیدگى به مشکلات خانواده معتادان، اشتغال و اسکان و تشکیل خانواده براى آنان از جمله فعالیت‏هاى انجمن تولدى دوباره است.
«طاهره مجد» که دکتراى داروسازى دارد و مدیر «خیریه خادمین ام‏البنین» تهران است، نیز گفت: «ما که ادعاى حضور در مجامع بین‏المللى را داریم و در سمینارهاى مختلفى شرکت مى‏کنیم باید بدانیم خدماتى که خیریه‏ها انجام مى‏دهند 99 درصدش در جهت کاهش فقر در جامعه است و این فقر فقط فقر اقتصادى نیست. ما باید با ایجاد شبکه خیرین جهت‏گیرى مثبتى داشته باشیم و بتوانیم برنامه‏اى منسجم ارائه دهیم. برخى از افراد تحت پوشش یک خیریه در دیگر خیریه‏ها هم عضو هستند و این باعث مى‏شود تا خیریه‏ها نتوانند افراد بیشترى را زیر پوشش خود داشته باشند. ایجاد شبکه خیرین در این اجلاس باعث رشد 50 درصدى خیریه‏ها مى‏شود. منابع مالى که برخى خیریه‏ها را به خوبى حمایت مى‏کنند، مى‏توانند به دیگر خیریه‏ها هم کمک کنند.»
«مرضیه محمدى» از «مؤسسه نور آتى» نیز گفت: «نباید خیریه‏ها محلى براى ارائه سبد خانوار تنها در ماه رمضان و یا عید نوروز باشند. این سبد براى مددجویان و افراد نیازمند کافى نیست. باید براى آنها شرایط اشتغال‏زایى فراهم شود و بتوانند با آموختن حرفه‏اى وارد چرخه اقتصادى کشور شوند و از پوشش خیریه‏ها بیرون بیایند.»
«عطیه غلامرضایى» مسئول «انجمن خیریه حمایت از بیماران MS» استان مازندران از سال 82 با مجوزى که از وزارت کشور دریافت کرده، انجمن خود را دایر کرده است. وى در مورد خود و تشکلى که بر پا کرده، گفت: «در دوران نوجوانى وقتى به مدرسه مى‏رفتم حس مى‏کردم که چشمم دو تایى مى‏بیند، بعد کم کم دچار عدم تعادل در هنگام راه رفتن شدم و مشکلات شنوایى و گفتارى کم کم بر من غلبه کرد. پزشکان بیمارى خاصى در من تشخیص نمى‏دادند و چون هنوز در آن زمان «MS» شناخته نشده بود؛ همه فکر مى‏کردند ادعا مى‏کنم که بیمارم ولى من دچار ناتوانى‏هایى شده بودم و خودم خوب احساس مى‏کردم که بیمارم. پس با بیمارى‏ام کنار آمدم و از لحاظ روحى به خودم اطمینان دادم که قابل درمانم تا اینکه پس از ده سال پزشکان متوجه این بیمارى شدند و با تعجب اعلام کردند که پیشرفت «MS» در من بسیار است و در آن شرایط حتى نباید قادر به چرخاندن چرخ‏هاى ویلچر باشم و تنها جواب من این بود که به توانمندى‏هاى خودم ایمان داشتم و به آینده‏اى روشن. تا اینکه بالاخره درسم را ادامه دادم و لیسانس امور تربیتى گرفتم و حالا دبیر نمونه شهرم هستم.
«MS» یک بیمارى خاص است که در اثر شوک و یا فشار عصبى گریبان فرد را مى‏گیرد. خودِ من احتمالاًچون در سن کم شاهد فوت پدر و برادرم بودم و ضربه بسیار سختى به روحیه‏ام خورده بود، دچار این بیمارى شدم. با توجه به اینکه صدمات بسیارى در اثر این بیمارى خورده بودم تصمیم گرفتم که براى حمایت از این بیماران و خانواده‏هاى آنها این انجمن را راه‏اندازى کنم تا به دیگر بیماران «MS» کمک کنم. اکثراً این بیماران جوان و تحصیلکرده هستند. در غرب «MS» به بیمارى فرهیختگان معروف است. در واقع کسانى که در شرایط استرس‏زایى قرار مى‏گیرند و فشارهاى بسیارى بر آنها وارد مى‏شود دچار این بیمارى مى‏شوند. البته بیست درصد بیماران هم کم‏سواد هستند ولى توانمندى‏هاى بسیارى دارند در حال حاضر 450 بیمار عضو انجمن من هستند و 100 بیمار به طور غیر مستقیم با انجمن درگیر هستند چون مى‏ترسند که نام بیمار روى خودشان بگذارند و مردم متوجه حالات غیر طبیعى آنها شوند. در انجمن دایم توانایى‏هاى خودم را به رخ اعضا مى‏کشم که متوجه شوند آنها هم مى‏توانند مثل من سلامتى نسبى خود را پیدا کنند. فیزیوتراپى رایگان و فراهم کردن امکانات استخر شنا براى درمان و آموزش تزریق خیلى خاص زیر جلدى و انجام مشاوره، از کارهایى است که براى بیماران انجام مى‏دهم. همچنین زمینه اشتغال‏زایى را براى آنها فراهم مى‏کنم چون این افراد با وجود تحصیلات بالا در راه رفتن تعادل ندارند و کسى به آنها کارى نمى‏دهد و بیماران باید بدانند اگر مرتب دارو مصرف کنند و انگیزه و امید خود را براى زندگى از دست ندهند و با مشکلات روحى مبارزه کنند بیمارى آنها عوارض کمترى خواهد داشت تا به امید روزى که «MS» درمان قطعى داشته باشد. یادم نمى‏رود روزى که به دفتر جدید انجمن آمده بودم، هنوز نمى‏توانستم به درستى راه بروم. آنقدر در خیابان دستم را به دیوار کشیده بودم تا تلاش کنم و بتوانم راه بروم که چادرم خاکى شده بود و ظاهرى آشفته داشتم. نگهبان ساختمان که هنوز مرانمى‏شناخت فکر کرد متکدى هستم و از ورود من به دفتر کار خودم ممانعت کرد!»
«طاهره ظریف» رئیس هیئت مدیره و مدیر عامل «مؤسسه خیریه حضرت مهدى عج» مشهد است. ایجاد انگیزه و زمینه اشتغال‏زایى براى خانواده‏هاى تحت پوشش، حمایت مالى و معنوى از زنان خودسرپرست، آگاهى‏سازى و اطلاع‏رسانى به خانواده‏هاى تحت پوشش در برابر مبارزه با معضلات اجتماعى، مشاوره رایگان توسط وکلا، ایجاد ارتباط و درک مسائل بین افراد خانواده و جامعه و... از جمله اهداف این مؤسسه است.
خانم «ظریف» گفت: «ایجاد کارگاههاى تولیدى خیاطى، سرى‏دوزى و تولید رختخواب و خوشخواب، همراه با پاک کردن، شستن و خرد کردن سبزیجات؛ درست کردن ترشى و مربا، خیارشور و سالاد شور در منازل زنان بى‏سرپرست، تحت نظارت مؤسسه صورت مى‏گیرد. همچنین آموزش قرآن و کلاس‏هاى هنرى فیلمبردارى، عکاسى، عروسک‏سازى، گل‏هاى مصنوعى، معرق‏کارى و کلاس‏هاى تقویتى در تمام پایه‏ها نیز داریم.»
«ثریا محمدى» دبیر آموزش و پرورش شهر سنندج، مدیر «جامعه حمایت از زنان» است. وى 200 عضو ثابت در انجمن خود دارد و تلاش مى‏کند تا با فعالیت فرهنگى، وضعیت اجتماعى زنان را بازسازى کند. «محمدى» از نبود استقلال زنان در سیستم مردسالارى گله‏مند است و تلاش دارد تا دیدگاههاى جنسیتى نادرست را تصحیح کند و زنان را از ظلمى که در خانه و اجتماع به آنان روا داشته مى‏شود، نجات دهد. وى در این باره گفت: «ما سعى داریم کارهاى زیربنایى انجام دهیم و به زنان بگوییم که اگر به جامعه نیایند به ضرر خودشان است. ما با ایجاد کارگاههاى توانمندسازى و ایجاد زمینه چالش و بحث فرهنگى و دخالت دادن زنان در مسائل فرهنگى جامعه و تزریق اعتماد به نفس به آنان، مى‏خواهیم زنان را با حق و حقوق خود آشنا سازیم و با برگزارى جلسات تخصصى و دعوت کردن سخنران، آنان را براى ورود به جامعه‏اى سالم و یافتن کار تشویق کنیم.»
مؤسسه «مهر طاها» با مدیر عاملى «زهره زارع» مؤسسه‏اى است که به تمامى افرادى که از لحاظ نعمت سرپرست، سلامت جسمى، روحى و اخلاقى دچار مشکل هستند کمک‏رسانى مى‏کند.
هدف این مؤسسه کاهش آسیب‏هاى اجتماعى و ارتقاى سطح آگاهى و بهبود زندگى دختران بى‏سرپرست و بدسرپرست است و تا به حال 1400 دختر 7 تا 24 ساله توسط «مؤسسه مهر طاها» سرپرستى شده‏اند.
«افسانه قاسمى» کارشناس امور بانوان استاندارى اصفهان، یکى از کسانى است که زنان را در راه‏اندازى تشکل در اصفهان یارى مى‏کند. این عضو شبکه گفت: «حدود 140 انجمن زنان در استان اصفهان موجود است که فعلاً تنها 111 انجمن به ثبت رسیده‏اند. اکثر آنها هم در زمینه خیریه، محیط زیست و مبارزه با اعتیاد فعالیت مى‏کنند. ما نیز تلاش مى‏کنیم تا با ساماندهى فعالیت‏ها و برگزارى کلاس‏هاى «ICDL» از طرف استاندارى و دعوت از ده نفر از هر کدام از تشکل‏هاى زنان بتوانیم به توانمندسازى بیشتر این انجمن‏ها کمک کنیم.»
«فاطمه شریعتى» یکى از مؤسسان و مسئول کمیته فرهنگى و اشتغال‏زایى «مؤسسه زنان خیراندیش» در شهر آمل است. وى گفت: «وظیفه ما رسیدگى به زندگى زنان سرپرست خانوار است و جلوگیرى از ازدواج زودهنگام دختران مددجو و آموزش مهارت‏هاى زندگى و تحقیق در مورد طرفین مددجویانى که قصد ازدواج دارند. کار ما ایجاد بازارچه‏هاى دایمى در سطح شهر و اعزام مددجویان براى کار در منازل است. ما توانسته‏ایم زنان خانه‏دار و بى‏سرپرست را توانمند کنیم و آموزش‏هایى به آنان بدهیم تا شغلى پیدا کنند. در ضمن از پزشکان و بیمارستان‏هایى که با ما همکارى مى‏کنند، همچنین رئیس شبکه بهداشت و فرماندار آمل تشکر مى‏کنیم که به ما کمک مى‏کنند تا خدمات رایگان به نیازمندان اهدا کنیم.»
«فریبا نورى» کارشناس پژوهشگرى اجتماعى و دانشجوى جوان کارشناسى ارشد مدیریت اجرایى است که «انجمن علمى فرهنگى دانشجویان و دانش‏آموختگان نابینا» در تهران را راه‏اندازى کرده است. وى که کارمند اداره بیمه پارسیان و راهنما و مشاور بیمه اتومبیل است، گفت: «با توجه به اینکه خودم نابینا هستم و مشکلات بسیارى طى دوران دانشجویى داشتم خواستم با این انجمن به دیگر دانشجویان کمک کنم و محلى براى حمایت اجتماعى از آنان فراهم نمایم. ما براى تحقیقات دانشجویان نرم‏افزارهایى در اختیارشان قرار مى‏دهیم و آنها را راهنمایى مى‏کنیم.
در حال حاضر 800 خانم و آقا از کل کشور در انجمن ما عضو هستند و در همایش‏هاى ما در تهران شرکت مى‏کنند. آخرین همایش هم فناورى اطلاعات در دانشکده روانشناسى دانشگاه تهران بود و سعى داشتیم اطلاعاتى را که داریم به دیگران منتقل کنیم و آنها را در آموزش دروس‏شان کمک کنیم.»
«گوهر تاج غفارى» مؤسس و مدیر عامل «انجمن پیشگامان سلامت گرگان» است که به منظور تحکیم بنیان خانواده و رسیدن به جامعه پایدار، در حیطه بهداشت بارورى، آموزش مشاوره و پژوهش از دوران بلوغ تا سالمندى خانم‏ها، بهداشت جنسى و کسب مهارت‏هاى ارتباطى زوجین، افزایش آگاهى در مورد بیمارى‏هاى شایع زنان از جمله بیمارى‏هاى مقاربتى، ایدز، هپاتیت و
سرطان‏ها، زایمان ایمن، مشاوره قبل از ازدواج، پیشگیرى از اعتیاد، آموزش مهارت‏هاى ارتباطى بین والدین و فرزندان، رفع خشونت علیه زنان و فقرزدایى فعالیت مى‏کند.
وى که کارشناس مامایى است و دوره خشونت‏هاى جنسى علیه زنان را در کانادا گذرانده است، گفت: «در غرب از هر سه خشونت جنسى علیه زنان دو مورد آن توسط آشنایان و حتى در منزل خود زن صورت مى‏گیرد که متأسفانه این رویه در ایران نیز رو به رشد است. کار ما آموزش روابط جنسى سالم در چارچوب خانواده است. بر اساس تحقیقات انجمن، در استان گلستان 40 درصد طلاق‏ها به دلیل مشکلات روابط جنسى زوجین و سپس اعتیاد است.»
وى که معتقد است توانسته با بازخورد و پرسشگرى از اعضا به میزان موفقیت انجمنش پى ببرد، افزود: «به طور مثال ما توانستیم دخترى را جذب کنیم که مورد خشونت جنسى یکى از بستگان خود قرار گرفته بود و والدینش نیز از موضوع بى‏اطلاع بودند. وى به قدرى افسرده بود که در هیچ جمعى شرکت نمى‏کرد تا اینکه با عضویت در انجمن در حال حاضر چنان فعال است که خود به عنوان یک داوطلب در حال آگاهى دادن به دختران براى مبارزه با خشونت جنسى است.»
«غفارى» گفت: «شبکه باید به توانمندسازى تشکل‏ها اهتمام بورزد و محرکى براى ایجاد انجمن‏هاى تخصصى باشد که جایشان بسیار در کشور خالى است. ما انجمن‏ها هم باید در همین ابعاد کوچک افکارمان را گسترش دهیم و اطلاعات‏مان را افزایش دهیم، چرا که با ارتباطات بیشتر مى‏توانیم همگى موفق باشیم.»
«سهیلا شجاعى» مسئول «انجمن بانوان امدادگر گیلان» است. وى بعد از زلزله رودبار به منظور آشنایى زنان خانه‏دار با مفاهیم امداد و نجات و کمک‏هاى اولیه و بروز حوادث خانگى و جلوگیرى از خسارات اقتصادى در خانواده و جامعه و اشاعه فرهنگ خودامدادى، تصمیم به ایجاد این انجمن گرفته است.
«شجاعى» که با همت و هزینه خود در دوره امداد و نجات برلین آلمان شرکت کرده، گفت: «ما براى اولین بار دو سال قبل مانور زلزله و حریق را در یکى از مجتمع‏هاى مسکونى رشت انجام دادیم و خانم‏هاى خانه‏دار در همان وقت طلایى که 4 تا 7 دقیقه اول حادثه است، خودشان حریق را خاموش کردند و به سرعت به مصدومین فرضى کمک کردند و سریع آمار گرفتند که چه چیزى از دست رفته و چه چیزهایى براى کمک به مصدومین لازم است.
با توجه به اینکه با آموزش اطفاى حریق به سازمان آتش‏نشانى هم کمک مى‏شود، آنها ما را جداى از خودشان نمى‏دانند و در هنگام مانور ارگان‏ها با ما همکارى مى‏کنند. راه و ترابرى، اداره آب، گاز، برق، مخابرات و نیروى انتظامى جلسات مشترکى با خانم‏هاى عضو انجمن داشتند و در هنگام مانور هم بر حسب وظیفه خود به ترتیب راه را باز مى‏کنند، لوله‏هاى آب را متصل کرده، گاز را قطع کرده و سیم‏هاى برق و تلفن را وصل مى‏کنند و نیروى انتظامى هم امنیت منطقه را تضمین مى‏کند.»
خانم «شجاعى» جزو اعضاى اصلى شوراى مرکزى شبکه ارتباطى است و تا به حال سه هزار نیروى زن را در رشت و حومه آموزش داده است و اداره آموزش و پرورش نیز از امدادگران انجمن وى براى آموزش امداد و کمک‏هاى اولیه در مدارس دخترانه استفاده کرده است.
«شجاعى» معتقد است که کلاس‏هاى امداد وى که رایگان مى‏باشد کامل‏تر از کلاس‏هاى هلال احمر بوده و مدت زمان بیشترى اعضا را آموزش مى‏دهد، طورى که اعضا به راحتى مى‏توانند با تمرینات فشرده عملیات نجات انجام دهند. وى همچنین از اینکه نتوانسته است به دلیل مشکلات مالى در اجلاس پکن که در سال 82 در برلین برگزار مى‏شده، شرکت کند، بسیار متأسف است.

شبکه خیریه بانوان افتتاح شد
هر چند سازمان‏هایى چون تأمین اجتماعى، بهزیستى، وزارت تعاون، کمیته امداد و... عهده‏دار خدمات اجتماعى و درمانى به افراد نیازمند جامعه هستند، ولى به دلیل افزایش جمعیت و نیازهاى مردمى، وجود سازمان‏هاى غیر دولتى خیریه بسیار کارآمد است.
تشکیل شبکه ارتباطى خیریه‏هاى بانوان کشور به پیشنهاد شوراى مرکزى شبکه ارتباطى سازمان‏هاى غیر دولتى زنان، مى‏تواند با برقرارى ارتباط، انسجام و انجام هماهنگى‏هایى بین خیریه‏هاى بانوان سراسر کشور، امکان ارائه خدمات بهتر، سریع‏تر و عادلانه‏تر به مددجویان و قشر آسیب‏دیده و محروم جامعه، به ویژه زنان را راحت‏تر فراهم آورد.
اهداف و برنامه‏هاى شبکه ارتباطى خیریه‏هاى بانوان کشور در زیر پوشش شبکه ارتباطى سازمان‏هاى غیر دولتى زنان، عبارت است از:
بسط و گسترش کرامات انسانى به ویژه زنان؛ تلاش در جهت تحقق توصیه ائمه (ع) و پیشوایان دینى در راستاى رسیدگى به حال محرومان و مستضعفان؛ برنامه‏ریزى به منظور ترغیب جامعه به امر نیکوکارى در راستاى وظایف اسلامى، انسانى؛ ایجاد انسجام و ارتباط و هماهنگى مابین خیریه‏هاى بانوان در قالب ایجاد ساختار و سیستمى که بتواند سیاستگذار و خط مشى کلى را تدوین کند؛ بهره‏بردارى از امکانات موجود کشور در جهت تقویت خیریه‏ها؛ ایجاد پل ارتباطى بین خیریه‏ها با هم و همچنین بین خیریه‏ها و مردم، سازمان‏ها، مراکز دولتى و مجامع بین‏المللى؛ پشتیبانى همه جانبه معنوى از کلیه خیریه‏هاى بانوان غیر عضو در ابعاد مختلف؛ تهیه آئین‏نامه‏ها و دستورالعمل‏هاى داخلى براى شبکه و مؤسسات که جنبه یکسان‏سازى و هماهنگى با هم داشته باشند؛ ایجاد فضاى مناسب براى تبادل تجارب و انتقال به همدیگر در خیریه‏هاى بانوان؛ ایجاد بانک اطلاعاتى جهت بهره‏مندى و استفاده بهینه همه شبکه‏ها؛ ارائه مشاوره فکرى و برنامه‏اى براى توسعه عدالت به دولت جمهورى اسلامى ایران در زمینه تهیه لوایح به منظور فقرزدایى، کاهش و محو محرومیت و ایجاد عدالت بیشتر براى تقدیم به مجلس شوراى اسلامى؛ برگزارى جلسات ماهانه و سالانه به ویژه در مناسبت‏ها براى استفاده از نظرات و پیشنهادات سایر مؤسسات.
پس از کاندیدا شدن اعضاى خیریه‏هایى که عضو شبکه بودند، پانزده نفر عضو اصلى، پنج نفر على البدل و دو نفر به عنوان بازرس پس از انتخابات معرفى شدند. اولین کار اعضا هم در ابتدا بررسى اساسنامه و آئین‏نامه شبکه ارتباطى خیریه بانوان کشور و تصویب آن خواهد بود.
خانم «حبیبى» که هدف دیگر این اجلاس را شکل‏گیرى شبکه‏هاى موضوعى مى‏دانست گفت این اولین شبکه موضوعى است که به یُمن حضور اعضا در مشهد با بودجه سازمان اوقاف و امور خیریه خراسان رضوى افتتاح مى‏شود.
خانم «جمالى» رئیس ستاد برگزارى هم در مورد راه‏اندازى شبکه خیریه‏هاى بانوان کشور افزود: «ما تصمیم داریم بر اساس موضوعات جداگانه به صورت تخصصى شبکه‏هایى را راه‏اندازى کنیم. با توجه به دستور کار دولت براى فقرزدایى اولین موضوع تخصصى، راه‏اندازى شبکه خیریه‏هاست و تمامى سازمان‏هاى خیریه زنان کشور در صورت احراز صلاحیت چنانچه مایل باشند مى‏توانند به عضویت این شبکه در آیند.»
خانم «سمیرا اصلان‏پور» مشاور امور بانوان در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى در مورد شبکه ارتباطى و ایجاد شبکه‏هاى زیرمجموعه آن گفت: «نفس برپایى شبکه ارتباطى بسیار خوب و قابل قبول است و مشخص است که چندین سال روى آن کار شده است. واقعاً ایجاد ارتباط بین مؤسسات مختلف کار آسانى نیست ولى به نظر من خوب بود ابتدا قبل از ایجاد شبکه بزرگ ارتباطى، چند شبکه استانى و بهتر از آن چند شبکه موضوعى، مثل همین شبکه خیریه‏ها؛ تشکل‏ها را بیشتر با هم مرتبط مى‏کرد تا تفاهم‏نامه و وجه اشتراکى بین خود بیابند و بعد این شبکه‏ها با هم شبکه بزرگ‏ترى را ایجاد مى‏کردند و خود اساسنامه اصلى شبکه را نوشته و تصویب مى‏کردند.»
وى در مورد مشارکت فعال‏تر اعضاى شبکه و اهدافى که شبکه باید دنبال کند، افزود: «تقسیم‏بندى کار در شبکه باید به صورت گسترده‏ترى صورت بگیرد تا کار حالت تشکیلاتى و جمعى داشته باشد و انجمن‏ها احساس وظیفه کرده و خود نیز در برگزارى هر چه بهتر اجلاس دخیل باشند. در حال حاضر به نظر مى‏رسد فاصله‏اى بین اعضاى شوراى مرکزى و دیگر اعضا وجود دارد و به جاى آنکه کار گروهى باشد حاصل زحمات چندین نفر از اعضاى اصلى و رئیس شبکه است و برخى اعضا تلاش قابل توجهى انجام نمى‏دهند.
فکر مى‏کنم که اگر تعداد اعضاى اصلى شبکه بیشتر مى‏شد، حضور افراد بیشتر، باعث مشارکت بیشتر دیگر اعضا مى‏شد و فشار کار روى چند نفر متمرکز نمى‏شد.
در حال حاضر هم شبکه باید کار اساسى و بنیادى انجام دهد تا بتواند مسائل زنان را مرتفع کند. نگاهها باید به دور از شعار باشد و جهت حرکت از همان آغاز مشخص گردد و شبکه آنقدر قدرتمند شود که بتواند به عنوان یک طرف مذاکره در تصمیم‏گیرى‏هاى کشور خواسته‏هاى زنان و اعضاى انجمن را پیش ببرد. مشکل فعلى زنان حضور مثبت در اجتماع و بحث مدیریت است و همچنین مسائل حقوقى از جمله مهریه و شبکه باید قدرت آن را داشته باشد که بتواند کارى اساسى براى زنان کشور انجام دهد.»

شوراى مرکزى شبکه خیرین چه گفتند
پس از انتخابات تشکیل شبکه خیریه‏هاى بانوان کشور، خانم‏ها: عصمت شیخ مؤمنى، پریوش محمدى ایروانى، اکرم چراغى، زینب واعظى، عایشه اونق، طاهره مجدجبارى، پروین غریب‏شاهى، فاطمه کبیر، ایران نامى، فرنگیس حصدیم، ژیلا جهانگیرى، آنت آیوازیان، زینب عامل، فریده امینى اسلامى و آقاى مصطفى حائرى به عنوان اعضاى اصلى شوراى مرکزى و خانم‏ها: صدیقه اژه‏اى، آذر شهسوارى، فاطمه کیوان‏فرد و آقایان محمد سعیدى و محمد حنیف‏پور به عنوان اعضاى على البدل انتخاب شدند. همچنین خانم‏ها مهرانگیز منتصر و فاطمه اشرفى نیز به عنوان بازرسان شبکه خیریه رأى آوردند.
«پریوش محمدى ایروانى» مدیر «مؤسسه جهاندیدگان نیکوکار» از تهران با اینکه 70 سال دارد بسیار فعال و پر انرژى است و خود را توانمند مى‏داند و نه سالمند. وى که دیپلم خانه‏دارى دارد و 12 سال است که با خیریه کهریزک همکارى مى‏کند، گفت: «من عاشق کارم هستم و هر کارى که در شبکه به من واگذار کنند به نحو احسن انجام مى‏دهم. زندگى را نباید سخت گرفت. در هر شرایطى مى‏توان به دیگران کمک کرد. من به همراه چند نفر دیگر یک طبقه از خانه‏ام را به عنوان دفتر کار انتخاب کردیم و به سرپرستى پسرانى که در مقطع راهنمایى بودند و مشکل ادامه تحصیل داشتند، پرداختیم. به نظر من چون پسران مجبورند در آینده خانواده‏اى را اداره کنند و اگر رها شوند به خانواده خود بیشترین ضربه را خواهند زد و پیامدهاى آن گریبانگیر زنان هم خواهد شد، لذا با توجه به تجربه‏هایى که از قبل داشتم رسیدگى به وضعیت تحصیل پسران را کمک مؤثرى به حال جامعه مى‏دانم.
ما به پسربچه‏هایى که مشکل تحصیلى دارند و نمى‏توانند درس بخوانند ماهیانه کمک‏هزینه تحصیلى مى‏دهیم تا درس‏شان را ادامه دهند و کارى هم براى تابستان آنها پیدا مى‏کنیم تا دیگر انگل اجتماع نباشند و بتوانند به عنوان فردى موفق در کشور کار کنند. نمونه‏اش هم پسربچه یک پینه‏دوز بود که از ادامه تحصیل منصرف شده بود ولى با کمک ما به درسش ادامه داد و در رشته مهندسى عمران دانشگاه صنعتى شریف قبول شد؛ این رشته در چنین دانشگاهى واقعاً براى ما افتخار است و در نهایت مادر این پسر تماس گرفت و گفت پسرتان در دانشگاه قبول شده است، چون واقعاً معتقد بود اگر به پسرش رسیدگى نمى‏کردیم هرگز نمى‏توانست درس بخواند و فردى موفق شود و پسر او، پسر ماست.»
«ژیلا جهانگیرى» دبیر بازنشسته و 53 ساله، به مدت هشت سال مى‏باشد که «مؤسسه مشارکت زنان نیکوکار ریحانه فارس» را مدیریت مى‏کند. توانمندسازى زنان و ایجاد اشتغال و مهارت در خدمات خانگى و پرستارى از کودکان و سالمندان و بیماران و تهیه انواع مواد غذایى قابل خشک شدن، فریزرى و آماده طبخ و طبخ شده از جمله کارهایى است که وى به اعضاى مؤسسه‏اش آموزش مى‏دهد و زنان تعهد مى‏دهند تا در مدت 6 ماه تا 3 سال خود را توانمند کنند و با توجه به رشته‏اى خاص و علایقى که دارند کارى یاد گرفته و درآمدزا شوند. کلیه خدمات بهداشتى و آموزشى این خیریه رایگان است و حتى یک ریال از سود فروش کالاهاى تهیه شده در کارگاههاى اشتغال‏زایى به مؤسسه برنمى‏گردد.
«جهانگیرى» گفت: «پزشکان متخصص بسیارى با ما همکارى مى‏کنند و دبیرانى هستند که براى بچه‏هاى مؤسسه کلاس خصوصى مى‏گذارند و عوض اینکه حق‏الزحمه بگیرند، هر ماه پولى هم به مؤسسه کمک مى‏کنند. ما هم اعتماد مردم را جلب مى‏کنیم و هر کس هر چیز حتى کوچکى را به نیازمندان هدیه کند تاریخ و همچنین چگونگى اهداى آن را به نیازمندان ثبت مى‏کنیم و به اطلاع آنان مى‏رسانیم.»
وى در مورد شبکه گفت: «تا به حال شبکه‏هاى خیریه به صورت سنتى اداره مى‏شدند و انسجامى نداشته و مدیران آن سلیقه‏اى عمل مى‏کردند ولى حالا با وجود تأسیس شبکه باید مثلاً خدماتى که ما در شیراز ارائه مى‏دهیم مثل خدماتى باشد که دیگران در شهرهاى دیگر به مددجویان ارائه مى‏دهند. تا به حال انجمن‏هاى خیریه به صورت استانى با هم در ارتباط بودند ولى حالا دیگر وقت آن است که با وجود شبکه خیریه‏هاى بانوان، همه انجمن‏هاى سراسر کشور تحت یک مکانیسم ثابت فعالیت کنند.»
«پروین غریب‏شاهى» عضو شوراى مرکزى شبکه ارتباطى سازمان‏هاى غیر دولتى زنان است که توانسته در شبکه ارتباطى خیریه‏هاى بانوان نیز جزو شوراى مرکزى شود. وى که نایب رئیس انجمن زنان زرتشتى است، سخن خود را با نام اهورامزدا و ستایش زنان نیک و پارسا آغاز کرد و گفت: «مادران ما در گذشته کارهاى خیر انجام مى‏دادند و ما نیز دنباله‏رو آنان بودیم و به صورت سنتى به زرتشتیان نیازمند تمام شهرهاى زرتشتى‏نشین هدایاى نقدى و جنسى مى‏فرستادیم تا اینکه بعد از تأسیس شبکه توسط خانم حبیبى فهمیدیم که ما یک «NGO» هستیم و تازه بعد از آن انجمن را پس از سال‏ها فعالیت به ثبت رساندیم. در حال حاضر هم به جز کمک‏هاى متفرقه، با همکارى انجمن آلزایمر دویست نفر را زیر پوشش داریم و براى جلوگیرى از این بیمارى از آنان مراقبت مى‏کنیم.»
این سازمان در حال حاضر با سه کمیسیون روابط عمومى که شامل تشکیل کلاس‏هاى هنرى، فرهنگى و سخنرانى؛ کمیسیون کودکان و نوجوانان با هدف آشنایى کودکان و نوجوانان زرتشتى با برنامه‏هاى مختلف آموزشى و تفریحى؛ و کمیسیون کمک و امداد که شامل کمک به زنان سرپرست خانوار و بیماران زرتشتى و همچنین کمک به دیگر هموطنان آسیب‏دیده از حوادث طبیعى است، به فعالیت خود ادامه مى‏دهد.
«عایشه اونق» مشاور فرماندار گنبدکاوس و کارشناس امور بانوان و جوانان فرماندارى و مدیر «کانون فرهنگى اجتماعى نرجس» و همچنین «خیریه حضرت آمنه» مى‏باشد. وى که با لباس محلى شهر خود در همایش حضور داشت، کارشناس ارشد علوم سیاسى است و از اینکه دنباله‏روى والدین خیّرش است رضایت و آرامش خاطر دارد.
این دبیر آموزش و پرورش گفت: «کار کانون نرجس حمایت از دار الیتام‏ها و بچه‏هاى بى‏بضاعت و حمایت از زنان و دختران و دانش‏آموزان نخبه است. پیشگیرى از بیمارى تالاسمى، ایدز، اعتیاد و کمک‏هاى امدادى از دیگر فعالیت‏هاى این کانون است. در مؤسسه خیریه هم به خانواده‏هاى بى‏سرپرست کمک مى‏کنیم و کسانى را که احتیاج به جهیزیه و یا عمل جراحى دارند تحت پوشش قرار مى‏دهیم و با ارتباطى که با مسئولان شهر داریم در هر امرى که خیر باشد و بتواند کمکى بخصوص به دختران و خانم‏ها باشد دریغ نمى‏کنیم.»
«صدیقه اژه‏اى» از بانوان فعالى است که با وجود سن زیاد «انجمن مددکارى حضرت رقیه‏خاتون» را در اصفهان راه‏اندازى کرده و طرح جهانى روز خانواده از جمله نظرات اوست که به صورت ملى در سطح کشور اجرا شده است.
این مربى قرآن که مسئول دفتر نماینده دوره قبل مجلس اصفهان بوده، گفت: «در سال امام على (ع) شخصیت امیرالمؤمنین‏
انگیزه‏اى شد تا بتوانم مثل آن حضرت شبانه براى نیازمندان غذا ببرم. همان سال با توجه به کارى هم که داشتم به عمق فقر در برخى مناطق پى برده بودم، پس به محله «وازیچه» که محروم‏ترین منطقه اصفهان است رفتم. وضعیت آن منطقه آنقدر بد بود که افراد در سرماى زمستان زیر خانه‏هایى که با پلاستیک درست کرده بودند، از سرما کبود شده بودند.
در آن منطقه تا به حال کسى به محرومان رسیدگى نکرده بود و ما با ایجاد کارگاههاى قالیبافى و آموزش به زنان توانستیم ایجاد اشتغال کنیم و کلاس‏هاى بهداشت و محیط زیست و شناخت معارف و قرآن در منطقه راه بیندازیم و تمام افراد بى‏سواد آن منطقه را باسواد کنیم. کم کم خانه‏هاى کوچک ساخته شد و زنان در خانه‏هایشان به بافت قالى مشغول شدند و ما آن قالى‏ها و دیگر لوازمى را که در خانه مى‏ساختند از آنها مى‏خریدیم تا کمک حال‏شان باشیم.»
«فرنگیس حصیدیم» مسئول انجمن خیریه بانوان و دوشیزگان کلیمى است. وى چندین دهه است که فعالیت‏هاى خیرخواهانه خود را آغاز کرده و براى کمک به زنان و دختران کلیمى زحمات بسیارى کشیده است. او در ادامه به کار و تلاش بسیار خود و انجمن‏هاى دیگر اقلیت‏هاى مذهبى کشور اشاره کرد.
«ایران نامى» رئیس فدراسیون تشکل‏هاى غیر دولتى استان مازندران است و در مورد فقرزدایى و کمک به روستاهاى محروم کشور فعالیت مى‏کند.
وى که معتقد است باید زنان قابلیت‏هاى خود را کشف کنند و با ذهنیتى مثبت پیش بروند، گفت: «پرورشگاهى تأسیس کرده‏ام که مرکز شبانه‏روزى نگهدارى از دختران بى‏سرپرست و بدسرپرست است. تأسیس مهد کودک و مجتمع فرهنگى هم یکى دیگر از کارهاى انجمن دوستداران بهزیستى و انجمن گل یاس است. ما اگر بتوانیم قلب‏هایمان را به هم نزدیک کنیم، خودمان هم به هم نزدیک شده و با برقرارى ارتباط و دیدى مثبت مى‏توانیم به همدیگر کمک کنیم.
در حال حاضر ما روى نوآورى و بازدهى سریع درآمد کار مى‏کنیم و به مددجویان آموزش مى‏دهیم که چگونه با چوب بامبو، مبلمان‏هاى شیکى بسازند. بعد هم بازارچه‏اى ایجاد کرده‏ایم تا محصولات مددجویان به فروش برسد.»
در آخرین روز این اجلاس سه روزه نیز با عنوان شدن ضرورت ایجاد شبکه استانى و با معرفى کاندیداهاى استان خراسان، رأى‏گیرى اعضاى شوراى مرکزى و بازرسان شبکه استانى خراسان رضوى انجام شد.
اما آنچه در پایان اجلاس به یاد ماند این بود که چگونه رئیس و اعضاى اصلى شبکه توانستند با همت والاى خود در اولین مجمع سالانه شبکه، زنان مدیر و مسئول را از شهرهاى مختلف و با تحصیلاتى از سیکل تا دکترا، در ادیان و مذاهب مختلف کشور در چهره‏هاى متفاوت و لهجه‏هاى متفاوت‏تر و گاه پوشش‏هایى کاملاً متفاوت در کنار هم گرد آورند تا آیندگان شاهد عظمت تلاش زنان در عرصه مدیریت، اشتغال‏زایى، سازندگى و تولید و... سازمان‏هاى غیر دولتى زنان باشند که تنها با اتکا به اندوخته‏هاى مادى و معنوى خود قصد دارند گوشه‏اى از اهداف ملت و دولت را بر دوش خویش کشند.
حسن ختام نیز گوشه‏اى از بیانیه همین شبکه ارتباطى به مناسبت روز جهانى زن (هشتم مارس) است: «روز جهانى زن در حالى در سراسر جهان گرامى داشته مى‏شود که زنان عالم، اگر چه در سایه وجود کنوانسیون‏ها و اسناد بین‏المللى به دستاوردهایى چون آموزش، بهداشت و مشارکت اجتماعى به ویژه در کشورهاى به اصطلاح توسعه‏یافته، رسیده‏اند اما همچنان از وفور تبعیض، فقر، خشونت، مناقشات مسلحانه و... در رنج به سر مى‏برند، چرا که دایماً فاصله زنان در برخوردارى از عدالت بیشتر مى‏شود.
با این حال باید گفت نگرانى‏هاى جدى اما فراموش شده‏اى چون نادیده گرفتن حرمت و کرامت انسانى زن، انبوه رو به فزونى تجارت سکس و اینترسکس و قاچاق زنان و دختران مظلوم قربانى جهل، فقر، طعم و تلذذ بر دوازده محور نگران کننده طرح شده در مجامع بین‏المللى مرتبت گردیده که نه تنها حکایت از وجود زخمى جانکاه و پیش‏رونده در پیکره نیمى از بشریت، بلکه در کل پیکره انسانى دارد.
نادیده گرفتن کیان خانواده به عنوان بهترین کانون براى تولد، تربیت، سلامت و رشد انسانى، غفلت جهانى از «حق متفاوت بودن زن» به عنوان یکى از حقوق جدى اما فراموش شده است...»

منبع: ماهنامه پیام زن 1386 شماره 183، خرداد ۱۳۸۶/۰۳
نویسنده : مریم ‏ بصیرى