سازمانهای مخفی آمریکا قصد دارند سازمان های غیردولتی را در پاکستان به نیروی قدرتمندی به نفع خود تبدیل نمایند.
در سال 1380 یک خبر از واشنگتن واصل شد که “یک تیم از افسران عالیرتبه سازمان اطلاعات نظامی آمریکا پس از بازدید از تاسیسات و سلاح های هسته ای پاکستان نسبت به تدابیر امنیتی در این مراکز ابراز عدم رضایت کرده و پیشنهاد کرده اند که برای بهبود نظام امنیتی ابزارآلات و خدمات آموزشی و مشاوره ای را به پاکستان ارائه دهند. رئیس هیات آمریکایی “سرتیپ کیون چیلتون” در سفر سه روزه خود به پاکستان و دیدارهایش با مقامات پاکستانی آنها را از نگرانی های خود آگاه کرده و گفته است که مقامات نظامی پاکستان همدرد و دلسوز طالبان هستند بنابراین این نگرانی وجود دارد که این افسران سلاح های هسته ای را به سرقت برده و تحویل طالبان دهند لازم است پاکستان سلاح های هسته ای خود را به “جای دیگری” منتقل کند و این که آمریکا روش های جایگزین ذخیره سازی سلاح ها و سیستم جدید امنیتی را به پاکستان پیشنهاد کرده تا نگرانی آمریکا رفع گردد”.
بعد از آن روزنامه واشنگتن پست خبر داد که “پاکستان سلاح های هسته ای خود را به شش نقطه جدید انتقال داده است” و این که حکومت آمریکا نگران بود که مبادا سلاح های هسته ای پاکستان مورد حمله قرار گیرد و به سرقت برود و این که پاکستان مواد مورد نیاز برای مونتاژ 30 الی 40 بمب هسته ای را در اختیار دارد.
به دنبال آن تحلیلگر مسائل نظامی سرتیپ بازنشسته “شمس الحق قاضی” در روزنامه “نوای وقت” در سال 1380 نوشت: قبل از بحران فعلی ما به هیچ نیروی متفرقه به ویژه فرد یا گروه بیگانه اجازه نمی دادیم که در اطراف تاسیسات هسته ای ما حضور یابد و حتما خوانندگان فراموش نکرده اند که سفیر فرانسه در تلاش برای حضور در تاسیسات هسته ای دندان هایش را از دست داده بود اما اکنون آنگونه که وزیر دفاع آمریکا اظهار نموده پاکستان همه دارایی های(استراتژیک )خود را در اختیار آمریکا قرار داده است”.
شبکه تلویزیونی آمریکا “نیوز بای نایت” از قول سفیر سابق آمریکا در پاکستان “رابرت اوکلی” خبر داد که “پاکستان و آمریکا توافق کرده اند نیروهای امنیتی هر دو کشور(یعنی آمریکا و پاکستان )امنیت سلاح های هسته ای پاکستان را تامین و به صورت مشترک بر آن نظارت خواهند کرد.
... وزیر خارجه آمریکا “کوندالیزا رایس” در تاریخ 3 بهمن 1384 در صحن مجلس سنای این کشور گفت: “سلاح های هسته ای پاکستان در امنیت کامل قرار دارد و آنچه را که ایالات متحده برای حفظ این سلاح ها از دست تروریست ها انجام داده است نمی تواند افشا کند”.
کاندیدای سابق انتخابات ریاست جمهوری آمریکا “جان کری” پرسید که “آیا پاکستان به این قول خود عمل کرده است که در آزادی عدم بازجویی از دانشمند هسته ای پاکستان “دکتر عبدالقدیرخان” جاسوسان آمریکا را وارد ایران نماید و رایس گفت: “اطلاعاتی که ما در این زمینه از پاکستان می خواستیم به ما داده شده است”.
کوندالیزا رایس ـ که هنوز تصدی وزارت امور خارجه را به عهده نگرفته بود ـ در پاسخ به سئوال دیگری از سوی جان کری گفت: “ما برای موقعیت اضطراری در صورت تغییرات ناگهانی در پاکستان طرح فوق العاده ای تهیه نموده ایم”.
باتوجه به اظهارات فوق مقامات آمریکایی. چند واقعیت به دست می آید:
تاسیسات و سلاح های هسته ای پاکستان به طور کامل تحت کنترل آمریکا است.
تروریست هایی که خود آمریکا به وجود آورده دیگر به این سلاح ها دسترسی ندارند و افسران نظامی پاکستانی نیز که با طالبان احساس همدردی می کنند دیگر توان و امکان به سرقت بردن این سلاح ها را ندارند و نمی توانند آنها را به طالبان یا اسامه بن لادن تحویل دهند.(1 )
ولی... در صورت تغییر و تحولات در پاکستان و “به عبارت آشکارتر در صورت کنار رفتن ژنرال مشرف از صحنه قدرت” گزینه حمله به تاسیسات هسته ای پاکستان و انهدام آنها بدون شک منتفی نخواهد بود...

طرح هایی در راستای تهی ساختن پاکستان(2 )
سازمان های غیردولتی در حقیقت نهادهای خارجی هستند که سرپرستی و حمایت مالی آنها در دست قدرت های خارجی است. نظارتی بر این سازمان ها وجود ندارد و هیچ سیستمی برای حسابرسی آنها وجود ندارد. سازمان های حسابرسی کشور هیچ سرو کاری با این سازمان ها که مانند قارچ در همه جا روییده اند ندارند. اما از سوی دیگر این سازمان ها اجازه دارند با همه اقشار جامعه آزادانه ارتباط داشته باشند و انواع فسادها را در جامعه رواج دهند و آزادی کامل دارند که اقشار جامعه را تحت تاثیر فرهنگ غرب قراردهند. “بنیاد زن” و بنیادها و سازمان های همفکر آن تحت عنوان “آزادی زن” و “احقاق حقوق زنان” زنان پاکستانی را آزادانه در معرض هوس های مردان قرار می دهند و با پایمال نمودن پاکیزگی و قداست جامعه اسلامی زنان مسلمان را از حریم خانه بیرون آورده به کالای تجاری تبدیل می کنند و در این زمینه فعالیت های آشکاری دارند.
“بنیاد آغاخان”(3 )در راستای سکولاریزه نمودن نظام آموزشی کشور فعالیت می کند و قدرت های خارجی تا حدود زیادی در زمینه آموزشی و پرورشی در امور ما دخالت می کنند و سازمان سیای آمریکا می کوشد سازمان های غیردولتی را در پاکستان به قدرت سازمان یافته و نیرومند تبدیل کند.
“خانم نانسی پاول” سفیر سابق آمریکا در پاکستان در تاریخ 18 بهمن 1383 در کارگاهی ـ که توسط بنیاد آغاخان و یک سازمان خیریه آمریکایی در اسلام آباد برگزار شده بود ـ طی سخنانی گفته بود: “چنانچه مقررات ثبت سازمان های غیردولتی اصلاح و متحول شود نتایج بهتری به دست خواهد آمد; فرصت های جدیدی در زمینه های آموزشی بهداشت و کارهای عمرانی ایجاد خواهد شد”.
وی در ادامه گفته بود: “من از عملکرد بنیاد آغاخان تحت تاثیر قرار گرفته ام و می خواهیم سازمان های غیردولتی بیشتری به این موقعیت دست یابند که بتوانیم کمک های مالی را در اختیارشان قرار دهیم... ما به وسیله بنیاد آغاخان سازمان های غیردولتی را سازماندهی خواهیم کرد”.
از سوی دیگر دولت پاکستان در زمینه کنترل کردن نظام آموزن های موسسات آموزشی و مدارس و دانشکده ها و دانشگاه ها به بنیاد آغاخان اختیارات تام داده است; در زمینه تدوین کتاب های درسی مراکز آموزشی رسما با این بنیاد معاهده امضا کرده است و بدینسان سازمان های غیردولتی تحت حمایت دولت فعالیت های خود را ادامه می دهند که این در واقع طرح بسیار خطرناکی در جهت میان تهی کردن پاکستان ارزیابی می شود.

شبکه سازمان های غیردولتی در پاکستان
تا سال 1383 تعداد سازمان های غیردولتی ثبت شده در پاکستان 56219 سازمان بوده که تعداد کارکنان و کارمندان رسمی آن 300 هزار نفر و تعداد داوطلبان وابسته به آن 200 هزار نفر بوده است. در ایالت پنجاب تعداد این سازمان ها 33168 بوده که تنها 4000 سازمان در شهر لاهور فعالیت می کردند(که با گذشت دو سال از آن زمان این تعداد افزایش چشمگیری داشته است ). در ایالت سند تعداد این سازمان ها 16891 در ایالت سرحد 3033 و در ایالت بلوچستان 3367 بوده است.
براساس یک برآورد آماری(دیگر)تعداد فعالان این سازمان ها در واقع 6 میلیون نفر است که این تعداد ده برابر نیروهای ارتش و بیست برابر نیروهای انتظامی و پلیس است.
براساس مقتضیات دفاعی وجود چنین شبکه بزرگ سازمان های خارجی در کشور نیازمند توجه فوری بوده و لازم است که این شبکه فورا تحت کنترل دولت پاکستان قرار گیرد و الا چنانچه وضعیت وخیمی در کشور بروز کند این شبکه می تواند به عنوان ماری در آستین علیه منافع کشور وارد عمل شود.
دولت پاکستان در سال 1384 اعلام کرد که تعداد سازمان های غیردولتی ثبت شده در کشور یکصد هزار سازمان است که این آمار نشان از افزایش چشمگیر این سازمان ها دارد. این سازمان ها علاوه بر دریافت های کلان از قدرت های خارجی از دولت پاکستان نیز میلیاردها روپیه اعتبارات مالی دریافت می نمایند. چندین سازمان غیردولتی از درآمد حاصله از زکات کشور(که توسط دولت از حساب های مالی اهل تسنن کسر می شود)دهها میلیون روپیه دریافت می نمایند.

امداد ایالت متحده
این سازمان یک نهاد آمریکایی است که در کشورهای در حال توسعه فعالیت می کند و(بظاهر)در زمینه های رفاهی و خیریه آموزشی اجرایی و انتظامی نظامی بهداشتی و... به دولت ها و ملت ها کمک می کند. هرگاه آمریکا بخواهد همکاری استراتژیک کشوری را جلب نماید سازمان “یو اس آید” در آن کشور رسما شروع به فعالیت می کند تا بتواند مردم و دولت آن کشور را برای همکاری با آمریکا مهیا سازد و آنها را به این کار وادار نماید.
در قرن گذشته و در دهه 1360 جنگی طولانی در افغانستان علیه اشغال نظامی شوروی روی داد. پاکستان در این جنگ هم پیمان خط مقدم ایالات متحده بود; بنابراین سازمان “یو اس آید” بطور رسمی در پاکستان فعالیت می کرد ولی به محض آن که شوروی در افغانستان شکست خورد این سازمان رخت سفر بربست و پاکستان را ترک نمود و آمریکا که در حمایت از مردم افغانستان سراسر دنیا را به حرکت وادار کرده بود. آنها را به حال خود واگذاشت و میلیون ها افغانی بی خانمان و مهاجر در کشورهای خارجی را نادیده گرفت و کار تامین مواد غذایی و دارویی این انسان های بیچاره را فورا تعطیل کرد و آنها را تنها گذاشت تا از گرسنگی بمیرند و یا بر اثر سرما تلف شوند.
هنگامی که با هدف انتقام 20 شهریور(11 سپتامبر)آمریکا هم پیمانان خود را برای حمله به افغانستان فراخواند سازمان “یو اس آید” بازهم خیمه و خرگاه را به پاکستان منتقل کرد و رئیس این سازمان “باراک اس وارد” به مطبوعات گفت: “این بار کار این سازمان با اعتباری بالغ بر 50 میلیون دلار آغاز خواهد شد و سال بعد این اعتبار به 80 میلیون دلار افزایش خواهد یافت. و این که این برنامه مشروط به حصول اهداف عملیات علیه القاعده نمی باشد. براساس این برنامه احزاب سیاسی نیز سازماندهی خواهند شد; به احزاب سیاسی آموزش های تشکیلاتی و ساماندهی تشکیلاتی داده خواهد شد; کار ایجاد ثبات سیاسی از طریق ادارات بهداشت و درمان و سازمان های غیردولتی دنبال خواهد شد; به امور اجتماعی و آموزش و بهداشت توجه ویژه بذل خواهد گردید; و برای تقویت رسانه ها با ارباب رسانه ها نیز مشورت خواهد شد”.
این سازمان در انتخابات اخیر در پاکستان 2 میلیون دلار کمک مالی در اختیار دولت قرار داد. به سفارش این سازمان دولت آمریکا کمک های مالی را جهت انجام فعالیت های مختلف در اختیار آن قرار می دهد.
حزب مردم پاکستان در تاریخ 18 مرداد 1383 در یک بیانیه مطبوعاتی از “سازمان ملی حسابرسی” خواست که به حیف و میل 14 میلیون دلار کمک مالی “یواس آید” توسط مقامات دولتی رسیدگی کند زیرا کمک مالی یواس اید که “به منظور آموزش قانون گذاری نمایندگان مجلس در اختیار دولت قرار گرفته در حال حیف و میل شدن توسط دولتمردان است و علاوه بر رئیس مجلس ملی برخی نمایندگان مجلس نیز با استفاده از این کمک ها به سفرهای خارجی می روند و شبکه تلویزیونی که قرار بود با استفاده از این اعتبارات تاسیس شود دولت مجوز آن را هنوز صادر نکرده است”.
می توان گفت که بدین ترتیب کمک های ما لی این سازمان بسان ثروت بادآورده باعث فساد در جامعه می شود و در عین حال گماشته های آمریکا با استفاده از این اعتبارات در ادارات سازمان ها و نهادهای کشور نفوذ می کنند.
در تاریخ 24 فروردین 1383 سفیر سابق آمریکا خانم نانسی پاول گفته بود که “آمریکا 5000 نفر از معلمان پاکستانی را آموزش خواهد داد ما در دانشگاه های آمریکا از دانشجویان رشته های تجربی و علوم استقبال خواهیم کرد و سازمان یواس اید در جهت گسترش همکاری های خود با پاکستان در زمینه های آموزشی راه های جدیدی را جستجو خواهد کرد”.
پاکستان بعد از 20 شهریور(11 سپتامبر)در آنچه که جنگ علیه تروریسم خوانده شد بیش از انتظارات آمریکا در تعرض به طالبان به این کشور کمک کرد و تسهیلات در اختیارش گذاشت. پاکستان شروط آمریکا از جمله “آزادی رفت وآمد نظامیان آمریکا به سرزمین خود” “واگذاری گذرگاه های موردنیاز به نیروهای آمریکایی” “ارائه تسهیلات لجستیکی و پشتیبانی به ارتش آمریکا” و “تبادل اطلاعات با آمریکایی ها” را با “سخاوت تمام” پذیرفت. دولت آمریکا و رئیس جمهور بوش پاکستان را بارها و بارها “خط مقدم جنگ علیه تروریسم” نامیدند و قصیده هایی را در شان ژنرال پرویز مشرف سرودند! اما آمریکا در عمل همیشه از رفتار آبرومندانه با پاکستان پرهیز کرد. مجلس نمایندگان آمریکا طرح اعطا کمک 3 میلیارد دلاری را به پاکستان تصویب کرد و همزمان دستورالعمل پرداخت سه مرحله ای این کمک ها را نیز تعیین کرد. قسط نخست این کمک ها مبلغ یک ونیم میلیارد دلار بود که پرداخت آن از سال 1384 آغاز شد که در کنار آن شروط تازه ای نیز تعیین گردید از جمله این که پاکستان باید اطمینان دهد که در جهت پایان دادن به تروریسم در آینده نیز با آمریکا همکاری خواهد کرد پاکستان در زمینه کاهش سلاح های هسته ای فعالانه اقدام خواهد کرد و این کشور سفر خود را به سمت دموکراسی ادامه خواهد داد و... سپس به پاکستان فشارهای زیادی وارد شد که نیروهای خود را به عراق اعزام کند اسرائیل را به رسمیت بشناسد عدم ارتباط خود را در خصوص هدایت و سرپرستی جهاد کشمیر اعلام کند... این در حالی است که نهاد آمریکایی “سنت کام” زیان های مالی پاکستان از ناحیه همکاری استراتژیک با آمریکا در جهاد افغانستان را 10 میلیون دلار تخمین زده بود. شکی نیست که زیان های پاکستان خیلی بیشتر از 10 میلیون دلار بوده است اما وزیر خزانه داری وقت پاکستان “شوکت عزیز”(به منظور جلب رضایت آمریکا)این زیان ها را تنها یک میلیون دلار اعلام کرده و کمک های سه میلیارد دلاری را با پذیرش دستورالعملی مبتنی بر به دست گرفتن کشکول گدایی و سماجت گداگونه ـ که از سوی آمریکا تعیین شده بود ـ قبول کرد.
در سال 1382 وقتی رئیس جمهور پاکستان ژنرال مشرف به آمریکا سفر کرد از وی تعریف ها و تمجیدهای زیادی به عمل آمد و رئیس جمهوری آمریکا او را “پسندیده ترین و مطلوب ترین انسان” لقب داد(و از او در کمپ دیوید پذیرایی کرد)اما هیاتی که با امیدهای زیادی همراه وی به آمریکا رفته بود ناامید برگشت و آمریکا از دادن هرگونه فن آوری جدیدی که بتواند پاکستان را در هر زمینه به استقلال تکنولوژی برساند به شدت امتناع ورزید.
در رابطه با اعطا کمک های آمریکایی به پاکستان کمیته امور خارجه مجلس سنای آمریکا ابراز رضایت و اعلام کرده است که “برنامه هسته ای پاکستان اینک در دستان بسیار مطمئنی است” اما ملت پاکستان از این اظهارات آمریکایی ها و سرنوشت سلاح های هسته ای خود کاملا بی خبر است.
آمریکا براساس “تضمین های نامعلوم دولت پاکستان” رسما در حال قانون گذاری برای سلاح های هسته ای پاکستان است و چنین به نظر می رسد که گویی پاکستان یکی از مستعمره های آمریکا است; همان طوری که بریتانیا برای مستعمرات خود قانون گذاری می کرد. به طوری که سناتور دموکرات “جوبایدن” لایحه ای را در این رابطه به مجلس سنای آمریکا ارائه داده و گفته است که “آمریکا می خواهد این قانون را برای پاکستان تصویب کند!; زیرا که پاکستان در قلع و قمع رژیم طالبان در افغانستان کمک های بی سابقه ای را در اختیار آمریکا قرار داده است و اکنون دولت پاکستان در ایالت شمالی(یعنی شمال غربی )خود دست به عملیات مشابهی زده است”. جوبایدن همچنین گفته است آمریکا می خواهد مطمئن شود که “موضوعات بحرانی موجود در “روابط ویژه” آمریکا و پاکستان دچار تنش نشود و پاکستان خودش با بی ثباتی روبرو نشود!!!”. این قانون در حال تصویب است و یک فهرست نیز منتشر شده است که براساس این قانون می تواند به ایجاد “ثبات” در پاکستان کمک کند!.
این فهرست به شرح ذیل است:
1 ـ پاکستان در زمینه انرژی هسته ای مشمول برنامه های تکمیل(و برآوردن اهداف )سیاست خارجی آمریکا خواهد بود
2 ـ برای نجات از فقر و فساد(حیف و میل و فساد مالی رایج در کشور)تدابیری اتخاذ خواهد شد تا این کشور با ثبات باشد.
3 ـ نهادهای دولتی فعالتر خواهند شد تا عملکردشان موثر باشد.
4 ـ در راستای ترویج موسسات آموزشی میانه رو و سکولار به دولت پاکستان کمک خواهد شد.
5 ـ در راستای حصول اطمینان از حکومت قانون... و تثبیت و تقویت نهادهای دمکراتیک پاکستان به این کشور کمک خواهد شد.
6 ـ به صورت موثر و با روش های نیرومند از گسترش افراط گرایی اسلامی در پاکستان جلوگیری خواهد شد.
حالا تمامی پاکستانی های وطن دوست و آگاه از اهمیت ایدئولوژی تاسیس پاکستان باید به این لایحه توجه نمایند و باید تلاش کنند بدانند که با اجازه چه کسی و چگونه این اختیار به آمریکا منتقل شده است که در یک کشور مستقل و آزاد چنین اقدامات و عملیاتی انجام دهد باید همگان بدانند که پاکستان با شعار “لااله الاالله” به استقلال رسیده و براساس قطعنامه ای معنون به “قرارداد مقاصد” متعهد است که نظام اسلام را به مرحله اجرا بگذارد اما امروز تعالیم مذهبی و کتب درسی و نظام آموزشی و برنامه هسته ای و... از دست ما خارج شده است.
مبالغ و اعتبارات پیش بینی شده در این لایحه به صورت مرحله ای در مدت چهار سال آینده در اختیار پاکستان قرار خواهد گرفت. تفصیلات کمک ها و اعتبارات پیش بینی شده در لایحه که در فروردین 1384 توسط سفیر آمریکا شرح داده شده از این قرار است:
... اعتبار عمومی برای نیل به تمامی اهداف = 50 میلیون دلار
... بهداشت ملی و رفاه کودکان = 35 میلیون دلار
... کمک اقتصادی به پاکستان = 350 میلیون دلار
... برای کمک به نیروهای مبارزه با موادمخدر و سایر سازمان های مجریان قانون(نیروهای انتظامی و امنیتی )= 5 میلیون دلار
... کمک به مبارزه با تروریسم = یکصد هزار دلار
... برای کمک به آموزش های نظامیان پاکستان ـ 2 میلیون دلار
... جهت آموزش نیروهای ارتش پاکستان در خارج از کشور ـ 300 میلیون دلار
این لایحه کمک های آمریکایی تحت عنوان “پایان دادن به فقر و همکاری در زمینه های آموزشی و بهداشت” تهیه شده است و علت تهیه آن این گونه توضیح داده شده است.
“دولت پاکستان در قلع وقمع طالبان در افغانستان کمک های بی سابقه ای را در اختیار آمریکا قرار داده است; این کشور در ایالت شمالی خود دست به عملیات مشابهی زد;... و در “مناطق جنوبی شهرستان وزیرستان”(شهرستان وزیرستان جنوبی )عملیات هایی انجام گرفته است.
با این حال اف بی آی ـ که از سوی آمریکا در پاکستان مستقر شده ـ پرچم سرخ را در شهرستان “وزیرستان شمالی” به اهتزاز درآورده و در این منطقه نیز نیروهای پاکستان عملیات خود را آغاز کردند زیرا اعضای “القائده” و تروریست های خارجی اینک در وزیرستان شمالی گرد آمده اند.
اکنون که این منت بر سر پاکستان نهاد شده همزمان از سوی آمریکا اعلام شده است که هواپیمای اف ـ 18 ساخت آمریکا به زودی در اختیار هند(که رقیب سنتی پاکستان به شمار می رود)قرار خواهد گرفت تا برتری هند در منطقه برقرار بماند.

پاورقی:
1 ـ به دنبال شهادت دیپلماتها و خبرنگار ایرانی در حین حمله طالبان به شهر مزارشریف در شمال افغانستان و استقرار نیروهای ایرانی در مرز افغانستان “طالبان چندین بار تهدید کرد که در صورت حمله ایران آنها از سلاحهای هسته ای استفاده خواهند کرد”.
2 ـ قابل توجه است که بیشتر وزیران اولین کابینه آقای مشرف ـ پس از کودتای 1378 ـ اعضا و روسای سازمانهای غیردولتی بوده اند که این امر برای ناظران سیاسی مایه حیرت بود ضمن این که “حامد کرزای” رئیس جمهور افغانستان قبل از ورود به افغانستان در سال 1381 در شهر کویته متصدی یک سازمان غیردولتی بوده و در همانجا با خانم زینت کرزی ـ که او هم عضو آن سازمان بوده ـ ازدواج نموده است.
3 ـ کریم آغاخان ـ که صاحب این بنیاد است ـ نواده آغاخان محلاتی و رهبر کنونی اسماعیلیان آغاخانی و یکی از جاده صاف کن های استعمار انگلیس بوده و پس از آن در راستای تحکیم سلطه استکبار آمریکا در کشورهای مختلف تلاش می کند.

منبع:  روزنامه  جمهوری اسلامی ۱۳۸۷/۰۶/۰۴به نقل از: هفته نامه “ندای ملت” چاپ پاکستان
نویسنده : مهدی جهانتاب