موضوع : پژوهش | کتاب

انحصار خشونت مشروع در دولت-ملت مدرن

همانطور که در متن اشاره شده، یکی از ارکان اصلی حاکمیت دولت-ملت مدرن، انحصار خشونت مشروع در دست دولت است. این انحصار هم در فضای داخلی و هم در قبال دیگر ملت‌ها اعمال می‌شود.

در قلمرو ملی:

  • دولت از نظر توانایی اعمال خشونت، برتری قابل توجهی نسبت به سایر نیروهای اجتماعی دارد.
  • دولت تنها بازیگری اجتماعی است که اعمال خشونت توسط آن قانونی و مشروع تلقی می‌شود.
  • هرگونه خشونت اجتماعی دیگر، از قبل غیرقانونی یا دست‌کم با محدودیت‌های قابل توجهی روبرو است.
  • برای مثال، خشونت مشروع ناشی از حق اعتصاب توسط اتحادیه‌های کارگری، با قید و بندهای فراوانی همراه است.

در عرصه بین‌الملل:

  • دولت-ملت‌های مختلف ظرفیت‌های نظامی متفاوتی دارند.
  • با این حال، به طور کلی همه آنها از حق برابر برای توسل به خشونت یا به عبارت دیگر، جنگیدن برخوردارند.
  • خشونت مشروعی که دولت-ملت‌ها به کار می‌برند، اساساً بر پایه ساختارهای قانونی ملی و سپس بین‌المللی است.
  • مشروعیت اعمال خشونت توسط افسر پلیس، زندانبان یا جلاد در داخل مرزهای ملی یا ژنرال و سرباز در خارج از مرزها، به دلیل جایگاه سازمانی آنها و نه به دلیل ویژگی‌های فردی آنهاست.
  • بنابراین، صاحبان مناصب دولتی که خشونت مشروع اعمال می‌کنند، دست‌کم در تئوری، در برابر نظام‌های قانونی ملی و بین‌المللی پاسخگو هستند.

نظریه‌های وضعیت استثنایی:

  • تمام نظریه‌های مربوط به وضعیت‌های استثنایی، مانند محاصره و دیکتاتوری حافظ قانون اساسی، و همچنین مفاهیم مشابه شورش و کودتا، در علوم سیاسی آشکارا مبتنی بر انحصار خشونت در دست دولت هستند.
  • بازیگران و متفکران سیاسی برجسته قرن بیستم، چه چپ و چه راست، در این مورد اتفاق نظر دارند.
  • ماکس وبر و ولادیمیر لنین به طور خلاصه بیان می‌کنند که در مورد توسل به خشونت، دولت همیشه دیکتاتوری است.

منابع:

  • نگری، آنتونیو و مایکل هارت. انبوه خلق. ترجمه رضا نجف‌زاده.

نظر شما