استاد راهنما:  مریم عظیمی ،  محمد فرضیان ، استاد مشاور:  بهروز شهبازی ، دانشجو:  آتوسا صفیان ،

دولتی – وزارت علوم، تحقیقات، و فناوری – دانشگاه هنر اصفهان – دانشکده هنر و معماری – ۱۳۹۵ – [کارشناسی ارشد]

کلیدواژه: مسکن ، انعطاف پذیری ، ساخت تدریجی

چکیده:
با افزایش تمایل به شهرنشینی و بالا رفتن جمعیت، نیاز به فضاهای سکونتی بالا رفته است. این امر سبب شده تا ساخت و سازهای انبوه که تنها کمیت را سرلوحه ی کار خود قرار داده اند افزایش یابد. در این دست خانه ها حتی برخی از استانداردهای اولیه ی لازم برای زندگی نیز لحاظ نشده و کیفیت فدای کمیت شده است. تداوم این روش ساخت وساز در آینده موجب بروز مشکلات بزرگ تری خواهد شد که از جمله ی آن ها می توان به عمرکم ساختمان ها، عدم پاسخ دهی به نیازهای افراد، افزایش آلودگی های محیطی ناشی از تخریب و ساخت و سازهای دائمی و همچنین جابجایی های افراد برای نقل مکان در جستجوی یافتن مسکن مناسب تر و … می توان اشاره کرد. انعطاف پذیری یکی از راه هایی است برای حل این دست مشکلات که می تواند یک کالبد ثابت را با شرایط مختلف افراد در طول دوره ی زندگیشان مطابقت دهد. علاوه بر این مردم را در ساخت خانه ی خود دخیل می کند و این معماری با مردم، برای مردم صورت می گیرد. در نتیجه شاهد خانه هایی خواهیم بود که فضا تحت تأثیر فعالیت های انسانی بوده و الگوی ارائه شده نه تنها برای زندگی امروز، بلکه در آینده هم مفید و کاربردی خواهد بود. چنین رویکردی تا حدی زیادی می تواند به هرچه بهتر شدن شرایط مسکن کمک کند و با دارا بودن امکان ایجاد تنوع فضایی، حس تنوع طلبی افراد را نیز برطرف کند این نوع مسکن همچون یکی از اعضای خانواده، همراه آن ها و با آن ها رشد می کند و تکامل می یابد و با شرایط هر دوره از زندگی وفق می یابد. در مسیر به نتیجه رساندن این پژوهش در ابتدا از روش کیفی–کتابخانه ای استفاده شده است که تمامی منابع به روز، جامع و معتبر در این زمینه بکار گرفته شده است و در برخی از مراحل کار که به بررسی های میدانی نیاز بوده از این روش، پروژه به سرانجام رسیده است. در نهایت، نتیجه «طراحی منزل مسکونی با رویکرد انعطاف پذیری» بوده که با پیش بینی آینده و در نظر گرفتن مراحل مختلف زندگی، یک خانواده را از ابتدای زندگی تا زمان پیری همراهی می کند. این رویکرد نه تنها با تغییر در مبلمان و جابجایی دیوارها، بلکه با ساخت تدریجی بنا میسر شده است.