یکی از مباحث جدی در دنیای ارتباطات، نحوه استفاده از ابزارهای ارتباطی مختلف است. این ابزارها امروزه به مدد توسعه فناوری بسیار تنوع یافته و هر کدام حوزه تخصصی ویژه ای را برگزیده اند.
اما با وجود همه پیشرفتها، حوزه رسانه به معنای اخص کلمه مانند رسانه های مکتوب و همچنین رسانه های دیداری و شنیداری، اهمیت ویژه ای در نحوه انتقال پیام و برقراری ارتباط با مخاطب پیدا کرده اند. این گستره تا آنجا پیش رفته است که عملاً حرکت در فضای دیپلماسی بدون در اختیار داشتن رسانه، امکان ناپذیر است.
باید اعتراف کرد رسانه همیشه هم کار انتقال پیام را برعهده ندارد، بلکه در بسیاری موارد ناچار به دفاع از صاحبان خود می شود و بیشتر کارکرد دفاعی پیدا می کند. این اتفاق در مقاطع مختلف برای همه کشورها رخ داده و رسانه ها بیشتر نقش خط مقدم دیپلماسی در ابعاد مختلف را بر عهده گرفته اند.
کشور ما نیز از این امر نه تنها مستثنا نیست، بلکه به دلیل موقعیت سیاسی، اعتقادی و جغرافیایی خود، شرایط خاصی را هم با خود همراه دارد. این موضوع، بخصوص در سالهای اخیر که نوع نگاه به جهان اسلام، خاورمیانه، اسلام و غرب در میان ملتها رو به تغییر گذاشته است، بیشتر مورد توجه قرار گرفته و لزوم تقویت آن احساس می شود.
واقعیت آن است که در این راستا، لازم است پیش از هر حرکتی تکلیف خود را با موضوع رسانه ها و انتظارهایمان را از این ابزار مشخص کنیم. باید مشخص شود رسالت صیانت از نظام تنها بر دوش رسانه هاست یا اینکه دیگران و دستگاه های دیگر هم در این مقوله وظایفی را بر عهده دارند.
بدون تردید، رسانه بدون کمک و بسترسازی دستگاه های دیگر، کاری از پیش نخواهد برد و عملاً به یک رزمنده تنها مبدل خواهد شد. این مهم خوشبختانه طی سالهای اخیر در کشور ما مورد توجه قرار گرفته است، اما به نظر می رسد همچنان در تعریف توقعات و انتظارها و کمکهایی که به رسانه ها می شود، دچار مشکل هستیم.
اگر قرار به حفظ مخاطب است، سیاست کاملاً تغییر می کند، اما اساساً قرار نیست در برابر حمله رسانه ای غرب دچار دفاع زدگی مطلق شویم و ابتکاری انجام ندهیم. حفظ مخاطب یک بخش از کار است، اما مهمتر از آن نیازمند افزایش مخاطبان و حرکت پیش رونده در برابر جبهه توانمند رسانه ای غرب هستیم.
اکنون تعداد رسانه های وابسته به استکبار جهانی آن قدر زیاد شده است که تنها افزایش رسانه نمی تواند ما را به مطلوب نزدیک کند.
واقعیت آن است که رسانه نیازمند خوراک مناسب است و این مهم صورت نمی گیرد، مگر این که در تعریفهای خود از رسانه و کارکرد آن، حرکتهای پیش رونده ای را آغاز کنیم.
استفاده از ظرفیت رقبا و رفقا، پرداخت بیشتر به مقولات معناگرا، توجه به مخاطبان دور دست، ساخت برنامه های کیفی با استفاده از نیروهای مجرب و از همه مهمتر تربیت نیروی کارآمد و معتقد، از اصلی ترین موضوعهایی است که باید مورد توجه قرار گیرد. متأسفانه در سالهای اخیر به دلایل مختلف، در تربیت نیروی توانمند موفق نبوده ایم و این موضوع مشکلاتی را برای ما پدید آورده است. نیاز امروز رسانه های ما نیروی کارآمد، معتقد، مبتکر و خلاق است که در عرصه رسانه با استفاده از باورهای اعتقادی مردم ایران و جهان، دست به تولید پیامهای گویا و جذاب بزند.
استکبار اکنون دچار ضعف شدید مبانی اعتقادی و اخلاقی است و در این سالها حتی در مورد رعایت حقوق انسانی هم که آن را فریاد می زند، در اذهان مردم با سؤالهای متعدد روبه روست.
اکنون وقت حرکت و تهیه پاسخ برای اذهان در حال بیدار شدن جهانی است و این میسر نمی شود، مگر با تعریف دوباره نقش و وظیفه رسانه های همسو و حمایت از آنها.
ممکن است در بعد سخت افزاری توان زیادی در برابر غولهای غربی نداشته باشیم، اما در بعد نرم افزاری این غرب است که در برابر ما هیچ حربه ای، جز دروغ و فرافکنی ندارد. باید با تربیت نیروهای توانمند و سربازان رسانه ای شجاع و همچنین حمایت از رسانه های گوناگون، برای حرکت آنها به سمت بین المللی شدن گامهای بلندی را برداریم.
مردم در اقصی نقاط دنیا منتظر شنیدن پیامی مبتنی بر فطرت خود هستند و انقلاب اسلامی بهترین گزینه برای انجام این مهم است.

منبع: / روزنامه / قدس ۱۳۹۰/۱/۳۰
نویسنده : رضا واعظی