همزمان با برگزاری مراسم اعلام خروج نظامیان آمریکایی از عراق، یک فرمانده نظامی آمریکا، به خروج از روی اجبار نظامیان این کشور از عراق اعتراف کرد. این فرمانده نظامی گفت: مردم عراق و نوع برخوردهای آنان موجب شد تا آمریکا وادار به عقب نشینی از این کشور شود. این فرمانده آمریکایی در عین حال مردم عراق را به بی‌وفایی و قدرناشناسی متهم و به همین خاطر از عراقی‌ها انتقاد کرد.
اظهارات این مقام آمریکایی صریح‌ترین اعتراف به شکست هدف‌های آمریکا در عراق می‌باشد و در عین حال این نکته را در بردارد که آمریکایی‌ها قصد حضور طولانی مدت در این کشور داشته‌اند که شرایط موجود، این امکان را از آمریکا سلب کرده است.
ارتش آمریکا روز جمعه کنترل پایگاه نظامی "ویکتوری" در نزدیکی بغداد، را که اصلی‌ترین پایگاه نظامی آمریکا در عراق به حساب می‌آمد، را به نیروهای عراقی واگذار کرد. سخنگوی نیروهای نظامی آمریکا در عراق درباره تحویل این پایگاه به این جمله بسنده کرد که "ما فقط یک برگه کاغذ را امضاء کرده و به عراقی‌ها دادیم و هیچ مراسمی برگزار نشد"، که این نوع اعلام خبر، بیانگر اوج اکراه و نارضایتی آمریکایی‌ها از تحویل این پایگاه است. در پایگاه نظامی ویکتوری در نزدیکی بغداد بیش از 100 هزار نظامی مستقر بودند.
در همین چارچوب، سخنگوی ارتش آمریکا حضور مربیان آمریکایی عراق را نیز رد کرد و افزود: آمریکا بدون مصونیت قضایی (کاپیتولاسیون) حاضر به ابقای نیروهای خود در هیچ کشوری نیست و به دلیل مخالفت مقامات عراقی با این مسئله، حضور مربیان در عراق منتفی است.
مطابق پیمان امنیتی بغداد - واشنگتن، آمریکا باید تا پایان سال جاری میلادی یعنی کمتر از یک ماه دیگر کلیه نیروهایش را از عراق خارج سازد. دولت آمریکا از ماهها قبل، تحرکات زیادی را آغاز کرد تا زمینه ادامه حضور بخش اعظمی از نیروهایش در خاک عراق را فراهم سازد ولی به دلیل عدم پاسخگویی مساعد دولت عراق، به خصوص در قضیه اعطای مصونیت قضایی، این تلاش‌ها ناکام ماند.
مجبور شدن آمریکا به خروج از عراق، آنهم بدون دستیابی به دستاوردی قابل ذکر، شکست بزرگی برای واشنگتن محسوب می‌شود. اساساً آمریکا به عراق نیامده بود که به این شکل خارج شود.
واشنگتن 9 سال قبل که به عراق لشکرکشی کرد اهداف میان مدت و بلند مدت برای خود فرض کرده بود. بخشی از این هدف‌ها که محافل غربی نیز آن‌ها را مورد تاکید قرار دادند عبارت بودند از تسلط بر منابع ثروت‌های عراق، تشکیل دولتی دست نشانده و مطیع دیکته‌های واشنگتن و ایجاد پایگاه‌های نظامی دائمی در این کشور.
در یک ارزیابی اجمالی به روشنی مشخص می‌شود که هیچ یک از این هدف‌ها محقق نشده است. در عراق، برخلاف تصور و ارزیابی‌های نخستین سیاستگذاران آمریکایی، دولتی بر سر کار آمده است که هر چند مجبور است فعلاً به همکاری با آمریکا تن دهد ولی واضح است که ماهیت اساسی این دولت با خواسته‌های واشنگتن و سیاست‌های مداخله‌جویانه غرب در تضاد است.
دولت عراق حتی اگر بخواهد هم نمی‌تواند تابع سیاستها و سرسپرده قدرت‌های استعمارگر باشد چرا که جامعه عراق و به خصوص رهبریت مذهبی آن چنین مجوزی را نمی‌دهد. دولتمردان عراقی به خوبی واقف هستند که هرگونه تسلیم شدن و امتیازدهی به قدرتهای استعمارگر، آغاز روند سقوط آنان خواهد بود.
آمریکایی‌ها در طول 9 سال حضور تحمیلی خود در عراق مکرراً با این واقعیت مواجه شدند. آنها در این 9 سال، هرگاه خواستند درصدد پیاده کردن توطئه‌های شوم تثبیت سلطه‌گری خود بر این کشور و بر مقدرات مردم عراق برآیند با سد مستحکم مخالفت مردم عراق و روحانیت و مرجعیت مواجه شدند و این روند، همچنان ادامه یافت تا به شرایط کنونی منجر شد که واشنگتن را مجبور ساخته است دست از پا درازتر به عقب نشینی از عراق تن دهد.
توجه به این نکته نیز در عین حال لازم است که خروج نظامیان عراقی از عراق بدین معنی نیست که اشغالگران پذیرفته باشند بدون قید و شرط به حضور خود در عراق به طور کامل خاتمه دهند، بلکه واشنگتن درصدد است به هر بهانه و توجیهی، جای پایی برای خود در عراق حفظ کند. به همین دلیل، دولت آمریکا بزرگترین سفارتخانه خود در کل جهان را در عراق دایر کرده تا به بهانه آن هزاران نفر از نیروهای خود را تحت پوشش دیپلماتیک و یا حفاظت از سفارت در این کشور حفظ کند.
همچنین، گزارش‌هایی حاکی از آن است که آمریکا، چند پایگاه در عراق را همچنان در اختیار خواهد داشت تا بنابه آنچه ادعا شده است در برابر تهدیدهای احتمالی از سوی همسایگان مقابله کند!
با اینحال، این واقعیتی است انکارناپذیر که اشغالگران باید در نهایت عراق را به مردم آن واگذار کنند و این مهمانان ناخوانده جایی در بین مردم عراق ندارند. ملت عراق همچون سایر ملت‌های منطقه مخالف تسلط بیگانگان بر خاک و سرنوشتشان می‌باشند همانگونه که فرمانده آمریکایی اعتراف می‌کند به سلطه‌گران هرگز روی خوش نشان نداده و در آینده نیز نخواهند داد.

منبع: روزنامه  جمهوری اسلامی ۱۳۹۰/۰۹/۱۳