علی اسفندیاری معروف به نیما یوشیج در سال ۱۲۷۶ در روستای یوش مازندران به دنیا آمد. او در مدرسه چندان موفق نبود و به تحصیلات آکادمیک اهمیتی نمی‏داد. انقلاب‏های اجتماعی سال‏های ۱۳۰۰ و ۱۳۰۱، او را به کناره ‏گیری از مردم و زندگی در میان جنگل‏ها و دامان طبیعت و هوای آزاد کشاند و در آن‏جا اشعار بیشتری سرود.
نیما از ۱۳۱۱ ساکن تهران شد و تا اواخر عمر در این شهر ماند. نیما با حرکتی که در طول زندگی خود داشت، نشان داد که از شعر و هنر، ادراکی عمیق و تازه دارد و شایستگی این را داراست که در عرصه سرشار و پربار ادب فارسی، بنیانگذار شیوه‏ای نوین باشد. بنابراین نیما، شعری را وارد صحنه ادب فارسی کرد که در عین دارا نبودن قافیه و ردیف، دارای وزن و هجا بود. این سبک شعر به شعر نو و شعر نیمایی مشهور است و افراد فراوانی به پیروی از سبک او، هنر آزمایی کرده‏ اند. شعر آزاد نیمایی تفاوت‏های آشکاری با شعر سنتی داشته، از لحاظ عاطفی بیشتر جنبه اجتماعی و انسانی دارد و تخیل و صور خیال هر شاعر از تجربه شخص او سرچشمه می‏گیرد. او از لحاظ زبان، هر کلمه‏ای را در شعر نو به کار می ‏برد با این شرط که با کلمات همجوار، بیگانه و ناساز نباشد. به نظر او وزن باید تابع احساسات و عواطف شاعر باشد. نیمایوشیج را به حق، پدر شعرِ نو فارسی می ‏خوانند. از نیما یوشیج به غیر از مجموعه اشعار، آثار دیگری به چاپ رسیده است از جمله: داستان‏ها، اشعار، آثار تحقیقی، یادداشت و نامه ‏ها. نیما یوشیج سرانجام در شانزده دی ماه ۱۳۳۸ش در هفتاد سالگی در تهران بدرود حیات گفت و در امامزاده عبداللَّه تهران به خاک سپرده شد. سی و چهار سال بعد، در ۱۳ دی ماه ۱۳۷۲، به همت مردم نور و یوش، پیکر نیما یوشیج از امامزاده عبداللَّه تهران به زادگاهش، یوش منتقل شد و در آن‏جا مدفون گردید.