ناصر رستگارنژاد

(زاده ۳ اردیبهشت ۱۳۱۸ رشت – درگذشته ۲۲ آذر ۱۳۹۷ کالیفرنیا) ترانه‌سرا و آهنگساز

او فراگیری موسیقی را از ۱۴ سالگی نزد کریم سرخوش و پسرش ابراهیم سرخوش آغاز کرد و در ۱۷ سالگی نخستین ترانه‌اش را برای احمد ابراهیمی خواننده قدیمی و پس از آن آهنگ شب‌های میگون را برای لیلی قوانلو با نام هنری غزال ساخت. سپس به ساخت ترانه‌های بیشتری در رادیو نیرو هوایی و رادیو ایران ادامه داد و عضو شورای نویسندگان رادیو ایران شد. وی در مدت فعالیت هنری‌اش در حدود ۳۸۰ ترانه تصنیف کرد که توسط خوانندگان مشهور: ویگن، پوران، دلکش، الهه، جبلی، مهرپویا، شمس و … اجرا شد.
در اوایل دهه ۶۰ میلادی فستیوال موسیقی ملل در ایران و در تالار رودکی برگزار شد و از جمله مدعوین، هنری کاول رئیس بخش موسیقی دانشگاه کلمبیا بود که وی با آشنایی به زبان انگلیسی عهده‌دار میزبانی او شد. هنری کاول شیفته کارهای رستگارنژاد و اطلاعات او در زمینه موسیقی بود و از او درخواست کرد تا برای تدریس و سخنرانی به آمریکا برود. مدتی بعد او به علت درگیری با یکی از مقامات آن روزگار به اتریش و نزد لوریس چکناوریان رفت.
پس از آن در سال ۱۹۶۳ به آمریکا و دانشگاه کلمبیا رفت و شش ماه میهمان آن دانشگاه بود. او کنسرتی نیز در کارنگی هال نیویورک اجرا کرد که بلافاصله از طرف محمود فروغی، سفیر وقت ایران در آمریکا مورد قدردانی قرار گرفت و روزنامه نیویورک تایمز نیز با انتشار مطلبی از وی تمجید کرد.
او تا پایان زندگی در دانشگاه‌های کلمبیا، نیویورک و پرینستون به تدریس ادبیات و موسیقی ایرانی اشتغال داشت و تقدیرنامه‌های زیادی از دانشگاه‌ها و روزنامه‌ها و مجلات معتبر دریافت کرد.
وی در سال‌های پایانی زندگی، روزهای آرامی را در شهر کوچکی در شمال کالیفرنیا گذراند.