یونس دردشتی ( زاده ۱۲۸۸ اصفهان - درگذشته ۱۰ اسفند ۱۳۷۴ نیویورک )
نامبرده صدایی خوش و رسا داشت که موروثی بود. از پنج‌سالگی خوانندگی را نزد پدر آغاز کرد و به یادگیری ردیف‌ها و مقام‌های آواز ایرانی پرداخت. شوق و علاقه او به موسیقی و آواز به حدی بود که حتی در سنین کم به هیچ چیز جز موسیقی فکر نمی‌کرد و در فراگیری موسیقی نزد پدر کوشا بود.
در سیزده‌ سالگی پدرش درگذشت و پس از آن برای یادگیری شیوه‌های آواز سنتی به صفحات گرامافون گوش می‌داد. تا اینکه به محضر استاد موسی نی‌داوود راه یافت و نزد او فراگیری هنر موسیقی و دستگاه‌های موسیقی سنتی ایرانی را به‌صورت جدی آغاز کرد. او دلباخته روش جلال‌الدین تاج و ظلی و اسماعیل ادیب خوانساری در خوانندگی بود. نخستین کنسرت او به‌ همراه یحیی زرین‌پنجه در گراند هتل اجرا شد که در آواز دشتی بود و از موفقیت فراوانی برخوردار گشت و همین موفقیت سبب شهرت و معروفیت بیش از حد برای او شد و به این ترتیب به رادیو راه یافت. وی در طول همکاری خود با رادیو ، با هنرمندانی چون مرتضی محجوبی ، حسین یاحقی ، ابراهیم منصوری ، جلیل شهناز همکاری داشت و تمام دستگاه‌های ایرانی را اجرا کرد تا جایی که او را " بلبل رادیو " لقب دادند.
یونس دردشتی هیچگاه معروفیت و شهرت خوانندگانی همچون غلامحسین بنان را پیدا نکرد و از آثار به‌جای‌مانده از وی تنها میتوان به تعدادی اثر رادیویی و چند صفحه گرامافون همراه سنتور عباس زندی و تار ابراهیم سرخوش و همچنین چند آواز تصنیف قدیمی اشاره کرد ، اما با اینحال به عنوان یکی از صداهای ماندگار تاریخ موسیقی ایران از صدای او در آلبوم صد سال آواز یاد شده است. یونس دردشتی پس‌ از انقلاب به آمریکا مهاجرت کرد و سرانجام ۱۰ اسفند ۱۳۷۴ در نیویورک درگذشت.