اسماعیل نواب صفا ( زاده ۲۹ اسفند ۱۳۰۳ کرمانشاه -- درگذشته ۱۹ فروردین ۱۳۸۴ تهران ) نویسنده ، محقق ، شاعر و ترانه سرا

خاندان پدری نامبرده همگی از جملهٔ نواب‌های اصفهان که از خانواده‌های مشهور اصفهانی به شمار می‌آید بودند. (بطور کلّی در اصفهان به خانواده‌های منسوب به صفویّه «نوّاب» می‌گفتند.) و دایی پدرش «میرزا عبدالوهاب معتمدالدوله» ملقب به نشاط اصفهانی از شاعران مشهور دورهٔ قاجار بود.
«نوّاب صفا» در شهریور ۱۳۲۶ همکاری خود را با رادیو تهران آغاز کرد و به عضویّت و دبیری شورای نویسندگان رادیو در آمد و همچنین بر برنامه های رادیو نظارت میکرد. وی همچنین از همان آغاز برای تماشاخانه‌های تهران ، پیش پرده می‌ساخت و گاهی نیز در مجلّاتی مثل تهران مصوّر اشعاری سیاسی میسرود که این اشعار با امضا «مولانا صفا» به چاپ میرسید. همکاری وی با مجید وفادار از همین زمان ادامه یافت و برای آهنگهای او حدود ۱۲ ترانه ساخت که برخی از آنها عبارتند از : دنیای من ، آه بی اثر ، خاکستر من ، رویای شیرین ، دلنواز، و...
آشنائی «نوّاب صفا» با مهدی خالدی (یکی دیگر از برجسته‌ترین آهنگسازان و نوازندگان ایرانی) نیز در منزل «مجید وفادار» صورت گرفت و نخستین اثر مشترک با «مهدی خالدی» بنام «رفتی» در دستگاه شور با صدای خانم دلکش در سال ۱۳۲۶ به اجرا در آمد. حدود ۱۶ ترانه از همکاری «نوّاب صفا»و «مهدی خالدی» بجا مانده که از برخی از مشهورترین این ترانه‌ها عبارتند از : آمد نو بهار ، بگریم (در سوگ صبا) آهنگی در نوا ، آئین وفا و ... و بدینسان آفرینش ترانه‌های جاودانه «نوّاب صفا» در کنار یارانش در رادیو با موفقیّت آغاز شد.
«نوّاب صفا» مدّتی را نیز در مشاغل دولتی گوناگون از قبیل نمایندگی مجلس شورای ملّی ، رئیس دبیرخانه بنگاه بنادر و کشتیرانی ، مدیریّت روابط عمومی شهرداری تهران و ... سپری کرد. امّا آنچه خود می‌پسندید و روح تشنه او را سیراب میکرد تغّزل بود وترانه.
و سرانجام غروب عمرش در روز جمعه ۱۹ فروردین ماه سال ۱۳۸۴ فراررسید و پیکرش در قطعه هنرمندان بهشت زهرای تهران به خاک سپرده شد.