نويسنده : شریفی رضوی، مجید

استاد راهنما : بدیعی، مرجان

مقطع : کارشناسی ارشد

استاد مشاور : افضلی، رسول

رشته : جغرافیای سیاسی

دانشگاه : دانشگاه تهران

تاريخ دفاع : 1389

کلمات کليدي : جهانی شدن، منطقه گرایی، سازمان های منطقه ای، سازمان همکاری شانگهای.

چکیده: جهانی شدن یکی از پدیده های مهم معاصر است که همزمان با افزایش آسیب پذیری کشورها و تضعیف دولت ها موجب افزایش روزافزون روند منطقه گرایی شده است. منطقه گرایی نوعی از همگرایی منطقه ای بین کشور هاست که طی آن دولت ها به منظور گسترش همکاری های سیاسی، امنیتی ، اقتصادی و اجتماعی، اقدام به ایجاد ترتیبات چند جانبه می نمایند. یکی از نمودهای بارز منطقه گرایی، سازمان های منطقه ای است که در نیمه دوم قرن بیستم به عنوان ابزارهایی برای تحقق همگرایی منطقه ای بین کشورها با کارکردهای اقتصادی، سیاسی و نظامی ایجاد شده و به سرعت در مناطق جغرافیایی مختلف توسعه یافته اند. یکی از سازمان های منطقه ای، سازمان همکاری شانگهای می باشد که مقدمات تشکیل آن در سال 1996 با ایجاد گروه شانگهای پنج متشکل از کشورهای چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان صورت گرفت و در سال 2001 با پیوستن ازبکستان به این گروه، به طور رسمی تاسیس شد. آنچه در این پایان نامه مورد تحقیق و بررسی قرارگرفته است این است که جهانی شدن چه بازتابهایی بر روند منطقه گرایی و رشد سازمان های منطقه ای- بطور نمونه سازمان همکاری شانگهای- داشته است . نتایج حاصل از این تحقیق که با روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از رویکرد اثبات گرایانه انجام گرفته است، نشان می دهند که اولاً- با شکل گیری سازمان های جدید منطقه ای در عصر جهانی شدن، تعداد و نوع آنها بدلیل نیاز روزافزون دولتها به حل مشکلات در چارچوب ترتیبات منطقه ای، روند افزایشی داشته است. دوم اینکه- جهانی شدن سیاسی بیش از سایر ابعاد ، این سازمان را تحت تاثیر قرار داده است زیرا غلبه اهداف سیاسی بنیانگذاران سازمان(مانند مبارزه با تروریسم، تجزیه طلبی و افراط گرایی مذهبی)، موجب رشد چشمگیر شاخص های جهانی شدن سیاسی مانند حضور در سازمان های بین المللی، انعقاد قراردادها، ابعاد نظامی- امنیتی و حل معضل تروریسم در این سازمان شده است